บทที่ 2095

เมื่อเย่เฉินได้ยินสิ่งนี้ คนทั้งคนก็ตกตะลึงเล็กน้อย และเอ่ย ปากถามว่า “เก้าวันแล้วทำไมยังไม่ปล่อยเธอไปอีก? บอกว่า เจ็ดวันไม่ใช่เหรอ?”

หงห้าก็พูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยว่า “อาจารย์เย่ ผมคิด ว่า เรื่องนี้ต้องรอคุณออกคำสั่งทางผมถึงจะปล่อยคนได้ ผมไม่ สะดวกที่ตัดสินใจเอง…

เฉินจือข่ายที่อยู่ข้างๆก็อุทานว่า “หงห้า นายทำไมยังไม่ ปล่อยคนอีก? คุณหนูใหญ่คนนี้เจ้าอารมณ์มาก นายถึงเวลาไม่ ปล่อยเธอไป ระวังเธอย้อนกลับมาแก้แค้นนายนะ!”

หงห้าหัวเราะแฮะๆ เกาหัวแล้วพูดว่า “เอ่อ…ผมแค่คิดว่า หลายวันก่อนอาจารย์เย่ช่วยคุณซึ่งอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นโดยตลอด ต่อมาก็นั่งเรือกลับมาตลอดทาง คงจะยุ่งมากแน่ๆ ดังนั้นผมก็ เลยไม่ได้โทรขอคำสั่งเรื่องนี้กับอาจารย์เย่ รอคุณกลับมาค่อย บอกกับคุณ”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า “เอาล่ะ งั้นก็ปล่อยเธอเถอะ หงห้ารีบพูดว่า: “ได้ครับอาจารย์เย่ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

ในเวลานี้เฉินจือข่ายก็พูดกับเย่เฉินว่า: “คุณชาย ผมว่าคุณไป สักหน่อยจะดีกว่า บอกกับคุณหนูใหญ่ให้ชัดเจนว่า ที่ปล่อยเธอ ช้าไปสองเป็นเจตนารมณ์ของคุณ ไม่อย่างนั้น เกิดเธอกลับไปที่เยนจึงแล้ว จะต้องมาแก้แค้นหงห้าแน่ๆ”

หงห้าพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า “แก้แค้นผมงั้นเหรอ? ให้ เธอรีบมาเดี๋ยวนี้เลย! ผมหงห้าก็เป็นคนที่ตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่ กลัวเธอหรอก!”

เฉิน อข่าย โบกมือ และพูดอย่างเคร่งขรึม: “นายไม่เข้าใจ สไตล์การทําเรื่องของคุณหนูใหญ่ เธอเป็นคนอาฆาตแค้นมาก ยิ่งไปกว่านั้นวิธีการก็มากมายหลายอย่าง ถ้าหากเป็นคุณชาย ทำให้เธอขุ่นเคืองใจ เธอคงจะไม่สามารถทำอะไรคุณชายได้ อย่างแน่นอน แต่ถ้าหากนายทำให้เธอขุ่นเคืองใจ งั้นเธอไม่เพียง แค่หาเรื่องนายเท่านั้น เป็นไปได้สูงมากที่จะไม่ปล่อยแม้แต่ คนในครอบครัวกับเพื่อนของนายด้วย”

เมื่อหงห้าได้ยินคำพูดนี้ คนทั้งคนก็ค่อนข้างรู้สึกประหม่า

แต่เขาก็ไม่อยากให้เยเฉินดูถูกตัวเอง และจำใจต้องพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมหงห้าก็ไม่กลัว!

เฉินจือข่ายอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เขารู้จักนิสัยของเยฉางหมิ่นมากเกินไป

เดิมทีเย่เฉินให้เยฉางหมิ่นอยู่ที่นี่เป็นเวลาเจ็ดวัน ปรากฏว่าหง ห้าให้เธออยู่เก้าวัน ถ้าอย่างนั้นจะต้องเกลียดหงห้าเข้ากระดูก อย่างแน่นอน

เย่เฉินมีความแข็งแกร่ง แล้วก็มีความลำเอียงของคุณท่าน เธอคงจะไม่กล้าทําอะไรเย่เฉินอย่างแน่นอน แต่เธอไม่มีทางปล่อยหงห้าไปอย่างแน่นอน

ไม่อย่างนั้น ความแค้นที่เธอได้อยู่ที่เมืองจีนหลัง ทั้งหมดก็จะ ไม่มีที่ระบาย

ดังนั้น เขาก็เป็นห่วงหงห้า ถึงได้แนะนำให้เย่เฉินช่วยเขาเป็น แพะรับบาปนี้

ท้ายที่สุดแล้ว เยเฉันก็ทำให้เยฉางหมิ่นขุ่นเคืองใจจะตายแล้ว หม่าหลับแม่ยายของเยเฉันยังทำร้ายเยฉางหมิ่น ความแค้น มากมายอยู่ที่นี่ กักขังเยฉางหมิ่นไว้สองวันเรื่องเล็กแค่นี้ก็เห็นชัด ได้ว่าเล็กน้อย

ในเวลานี้เย่เฉินหัวเราะฮ่าๆ และเอ่ยปากพูดว่า “ถึงยังไงคน เคยกัดจนชินแล้ว ฉันไปดูอาคนนั้นของฉันด้วยตัวเองดีกว่านะ!”

เมื่อหงห้าได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้ว่าเธ่เฉินเตรียมตัวที่จะช่วยตัวเอง

รับเรื่องนี้ไว้แล้ว ในใจก็รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมากในทันที

ดังนั้น เขารีบโค้งคำนับอย่างรวดเร็วและพูดด้วยความเคารพ ว่า: “ขอโทษด้วยอาจารย์เย่ หงห้าสร้างความลำบากให้กับคุณ แล้ว”

เย่เฉิน โบกมือ: “โธ่เอ๊ย อย่าพูดแบบนี้! พูดกันตรงๆนายก็ช่วย ฉันทำงานทั้งนั้น พูดออกมาได้ยังไงว่าสร้างความลำบากให้กับ ฉัน”

จากนั้น เย่เฉินก็พูดกับเฉินจือข่ายว่า: “เหล่าเฉิน เตรียมรถ พวกเราไปด้วยกัน!”
“ได้ครับคุณชาย!”

ในเวลานี้เยฉางหมิ่นกำลังตะโกนด่าทอด้วยวาจาที่หยาบคาย ลบหลู่อยู่ในห้องเช่า

“เย่เฉิน! แกไอ้สารเลวไม่รักษาคำพูด! เวลาเจ็ดวันผ่านไปตั้ง นานแล้ว ทําไมไม่ปล่อยฉันออกไป!!