บทที่ 1847

นายหญิงใหญ่เชียวตามแบบฉบับต้องการขอความช่วยเหลือ จากคนก็จะไปหาสู่ ไม่ต้องการความช่วยก็ไม่สนใจคนอื่น

ตอนนั้นอยู่ที่สถานที่กักขัง เธอต้องการให้จางกุ้ยเป็น สนับสนุนตัวเอง ดังนั้นในเวลานั้นก็เกรงอกเกรงใจจางกุ้ยเฟิน เป็นอย่างมาก และก็ปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสาวของตัวเอง

แต่ที่จริงแล้ว แต่เดิมเธอก็รังเกียจหญิงสาวชาวบ้านที่หยาบ กายอย่างจางกุ้ยเฟินอยู่แล้ว

ดังนั้น ตั้งแต่วันที่ออกจากสถานที่กักขัง เธอก็ลืมจางกุ้ยเฟิน ไปจนหมดสิ้น

สําหรับเธอ จางกุ้ยเฟินเป็นเพียงเครื่องมือที่ต้องใช้ในช่วง เวลาพิเศษเท่านั้น หลังจากช่วงเวลาพิเศษนั้นผ่านไป เธอก็ไม่ อยากที่จะพัวพันอะไรทั้งนั้นกับจางกุ้ยเฟินอีก

แต่ว่าคาดไม่ถึงจริงๆว่า จางกุ้ยเฟินจะปรากฏตัวอยู่ในบ้าน ของตัวเองอย่างแปลกประหลาด!

จางกุ้ยเฟินก็คาดไม่ถึงว่า นายหญิง ใหญ่จะไม่ยอมรับต่อเรื่อง ราวที่เคยทําเอาดื้อๆ

ในสายตาของเธอ ทั้งๆที่คุณนายผู้หญิงใหญ่เชียวเป็นคน ประกันตัวพวกเราออกมา แล้วก็จัดเตรียมคนขับรถ ให้ไปรับพวก เรามา Tomson Riviera ยังป้อนลายนิ้วมือของพวกเราไว้ที่ประตู ทำไมในเวลานี้อยู่ๆก็ไม่ยอมรับแล้ว?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จางกุ้ยเฟินถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ สงสัยว่า: “นายหญิงใหญ่ คุณเป็นอะไรน่ะ? เรื่องดีๆเหล่านั้นคุณ เป็นทำ ทำไมถึงได้ไม่อยากที่จะยอมรับล่ะ?”

“นั่นนะสิ!”หลี่เยวฉินและต่งหญ้หญิงก็ทยอยเข้ามา และถาม อย่างไม่เข้าใจว่า: “นายหญิงใหญ่ สิ่งเหล่านี้ทั้งๆ ที่คุณเป็นคนทำ ทำไมถึงได้ไม่ยอมรับ ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้

นายหญิงใหญ่เซียวถูกห้อมล้อมด้วยทั้งสามคน รู้สึกได้ถึง กลิ่นเหม็นที่ติดอยู่บนตัวของพวกเธอ รู้สึกว่าเวียนหัวอย่างฉับ พลัน และทําให้เธอสําลักจนไอ

แต่เดิมทั้งสามคนไม่ได้ใส่ใจเรื่องสุขอนามัยส่วนตัวมากนัก รวมทั้งตอนนี้ก็เป็นฤดูหนาว ใส่เสื้อผ้าหนามาก ไม่ใส่ใจเรื่องสุข อนามัยไม่ค่อยอาบน้ำและก็ไม่ค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้า ถึงขนาดที่กลิ่น ตัวของพวกเธอสามคนก็แรงมาก

ตอนนี้สามคนล้อมรอบนายหญิงใหญ่ไว้ กลิ่นนั้นก็ยิ่งเหม็น เปรี้ยวเป็นอย่างมาก

นายหญิงใหญ่เชียวปิดจมูกไปด้วย และพูดอย่างลำบากใจไป ด้วยว่า: “กุ้ยเฟิน เธอเข้าใจผิดแล้วจริงๆ เรื่องเหล่านี้ฉันไม่ได้ เป็นคนทําจริงๆ…

จางกุ้ยเฟินยิ้มแฮะๆ เผยให้เห็นฟันเหลือง และพูดด้วยรอยยิ้ม ว่า: “โธ่เอ๊ย นายหญิงใหญ่ ฉันรู้ว่าคุณใจดี บางเรื่องอาจจะไม่ อยากพูดออกมา แต่ไม่เป็นไร ความรู้สึกในความสัมพันธ์เพื่อนผู้ต้องขังระหว่างเรานั้นลึกซึ้งเป็นอย่างมาก ตอนนี้พวกเราทั้งสาม คนก็ออกมาแล้ว จากนี้ไป พวกเราจะอยู่เคียงข้างคุณและค่อยดู รีบใช้คุณเป็นอย่างดี”

ต่งหญ้หญิงที่อยู่ข้างๆก็พูดว่า “ใช่แล้วนายหญิงใหญ่ ตอนที่ พวกคุณไม่กลับมา พวกเราสามคนได้จัดเตรียมห้องไว้เรียบร้อย แล้ว โชคดีที่คฤหาสน์นี้ของคุณใหญ่พอและห้องก็เพียงพอ จากนี้ ไปนะ พวกเราสามคนก็จะพักอยู่ที่นี่ คุณน่ะ ก็คือแม่แท้ๆของพวก เราสามคน!”

“อะไรนะ?!”เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ ก็ลุกเป็นไฟ อย่างฉับพลันในทันที และอ้าปากพูดว่า “พวกแกจัดเตรียมห้อง ไว้เรียบร้อยแล้วเหรอ? ใครให้สิทธิ์นี้กับพวกแก!”

ต่งหญ้หญิงคาดไม่ถึงว่านายหญิงใหญ่เซียวจะโกรธอย่าง กะทันหัน จึงรีบถามว่า “เป็นอะไรไปนายหญิงใหญ่ คุณให้พวก เรามาอยู่ด้วยกันกับคุณ พวกเราก็คงจะต้องแบ่งห้องนอนกัน อย่างแน่นอน!”

นายหญิงใหญ่เชียวโกรธจนตัวสั่นเทา และพูดด้วยความโกรธ ว่า: “ที่นี่คือบ้านของฉัน พวกแกบุกรุกเข้ามาฉันก็จะไม่เอาเรื่อง แต่ใครให้สิทธิ์พวกแก แบ่งห้องนอนของฉันเหรอ?! รีบออกไป ซะ!”

ในเวลานี้เซียวเวยเวยรีบเข้ามา และพูดกระซิบว่า: “คุณย่า ตอนนี้พวกเราขาดกำลังคน ให้พวกเธอช่วยไม่ดีกว่าเหรอ รอ อาการของพ่อและพี่ชายดีขึ้นค่อยให้พวกเธอไป
นายหญิงใหญ่เชียวโบกมือ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นซาว่า “ขาดกำลังคนก็ให้พวกเธออยู่ที่นี่ไม่ได้ พวกเธอเหม็นจนสภาพ ทุเรศแบบนี้ ให้พวกเธออยู่ต่อไปหนึ่งนาทีก็จะลดอายุขัยของฉัน! อีกอย่าง ประธาน ได้จัดเตรียมผู้ช่วยไว้ให้พวกเรา คงจะแข็ง

แกร่งกว่านั่งแก่ตัวเหม็นสามคนนี้ถึงหนึ่งหมื่นเท่าอย่างแน่นอน! พูดแล้ว เธอก็มองไปทางจางกุ้ยเฟินและพูดอย่างเฉียบขาด “พวกเธอสามคน รีบไสหัวออกไปซะ!

จางกุ้ยเฟินตกตะลึงจนตาค้างในทันที