บทที่ 1034

เว่ยหย่งเจิ้งทำได้เพียงพยักหน้า อดไม่ได้ที่ถอนหายใจ: “ถ้า กลั่นเหล้าได้สักหนึ่งกิโลกรัมก็ดีนะ แซ่โสมไว้ในเหล้า เวลาที่ขึ้น ไปบนภูเขา พอหนาวๆก็เอาไปดื่มสักอีก เหล้านั้น ต้องดีมากแน่ 7!”

เว่ยฉางหมิงพูด: “เหมือนว่าแม่ม่ายหลี่กลั่นเหล้าเป็นนะ วัน หลังมีโอกาส ผมจะไปคุยกับเธอให้ไม่แน่ในบ้านของเธออาจจะ มีเหล้าซ่อนอยู่ก็ได้”

สองพ่อลูกเดินพูดคุยกันท่ามกลางลมหนาว หลังจากนั้นครึ่ง ชั่วโมง ก็มาถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน

ทั้งสองไม่ได้กลับบ้านที่ทรุดโทรมของตัวเองทันที แต่คลำหา

ทางไปที่บ้านของไอ้นักล่าในหมู่บ้าน

แม้ว่าภูเขาฉางใบจะสงบสุข แต่ทุกคนก็หากินกับภูเขา กลับไม่

ได้ขาดแคลนอะไร

เมื่อก่อนทุกคนในหมู่บ้าน มักจะไปล่าสัตว์บนภูเขา แต่ตอนนี้คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่ก็จะออกไปท่องโลกข้างนอก แล้ว ก็ไม่ค่อยมีใครล่าสัตว์กันแล้ว

ไอ้นักล่าเป็นนักล่าสัตว์มืออาชีพเพียงคนเดียวในหมู่บ้าน ถ้าใครในหมู่บ้านอยากกินอาหารป่า ก็เอาเงินหรือไม่ก็สิ่งของอย่างอื่น แต่ก็แลกกับเนื้อได้ไม่มากกลับไป

เวยฉางหมิงจ้องอาหารป่าของเขาตาเป็นมันมาเป็นเวลานาน แล้ว เพราะเขาจนมากๆ กว่าจะได้กินให้อิ่มมันไม่ง่าย จะมีของ อะไรที่พิเศษเพื่อไปแลกเนื้อมากินล่ะ

วันนี้เขารู้สึกตะกละอยากกินอาหารดีๆมากแล้ว แถมเมื่อวาน ไอ้นักล่าเพิ่งล่ากวางโรเดียร์มาตัวหนึ่ง เขาจึงริเริ่มความคิด ไม่ ว่ายังไงเขาต้องเอาเนื้อกลับมาลองชิมให้ได้

เมื่อมาถึงที่นอกรั้วของบ้านไอ้นักล่า เวยฉางหมิงดันรั้วเบาๆ และแอบมองข้างใน ว่าแล้วเนื้อกวางโรเดียร์ถูกแขวนไว้ที่ลาน จริงด้วย

ครั้นแล้วเขาจึงกระซิบกับพ่อของเขาเว่ยหย่งเจิ้งว่า: “พ่อก้มลง ให้ผมเหยียบไหล่พ่อขึ้นไป

เว่ยหย่งเจิ้งก็ตะกละอยากกินของดีๆเช่นกัน รีบลงไปหมอบลง

ที่มุม ให้เวยฉางหมิงก้าวขาขึ้นไป และเข้าไปในลานด้วยตัวเอง

ไม่นานเวียฉางหมิงทำได้สำเร็จ และแอบขโมยขากวางมาได้ แขวนไว้ที่ข้างเอวและคลานออกมา

เพิ่งคลานออกมาได้ ก็บอกพ่อด้วยความตื่นเต้นว่า “ขากวาง นี้อย่างน้อยก็ 5 กิโลกรัม พอให้เรากินได้เป็นสัปดาห์เลย”

“ดีๆๆ!” เว่ยหย่งเจิ้งปรบมือด้วยความตื่นเต้น

ไม่ได้กินเนื้อมานานแล้ว คราวนี้มีเยอะมาก นั่นจะได้กินให้ สาสมใจเลย
สองพ่อลูกตื่นเต้นและกำลังจะกลับไป

จู่ ๆ ชายชุดด่าจำนวนนับสิบคนก็พุ่งออกมาจากความมืด สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือ คนจํานวนสิบกว่าคนนั้นพกอาวุธมา ด้วย มีประมาณ 7-8 คนพกมีด และ 5-6 คนมีปืนพก

สองพ่อลูกถึงกับอึ้ง เวยฉางหมิงร้องไห้คร่ำครวญและพูดว่า “พี่ๆทั้งหลายครับ เราแค่ขโมยเนื้อไปกิน ไม่ถึงขั้นต้องต่อสู้กัน ใหญ่โตขนาดนี้เลยหรอกมั้ง?”

เว่ยหย่งเจิ้งตกใจไม่ไหว จึงรีบพูดกับเขาว่า “ยังจะมัวอึ้งอยู่ ทำไม? รีบเอาเนื้อให้เขาสิ

เว่ยฉางหมิงรีบเอาขากวางที่แขวนอยู่บนเอว โยนลงบนพื้น และพูดขอความเมตตา: “ทุกท่านครับ ขอได้โปรดเข้าใจเรา ด้วย”

คนจำนวนนับสิบเหล่านี้ได้ล้อมพ่อและลูกไว้ตรงกลาง หนึ่งใน นั้นพูดออกมาว่า “พวกนายคือเว่ยหย่งเจิ้งกับเว่ยฉางหมิงใช่ ไหม?”

เว่ยหย่งเจิ้งรีบพยักหน้า และถามว่า “พี่ๆทั้งหลายจะทำอะไร เหรอครับ?”

คนนั้นพูดอย่างเย็นชา: “พวกเราเป็นคนที่ตระกูลอู่แห่งซูหาง ส่งมาช่วยพวกนายสองพ่อลูกออกไป รถรออยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน แล้ว ตอนนี้มากับพวกเราเถอะ เราจะพานายกลับไปจินหลิง!”

เมื่อสองพ่อลูกได้ยินดังนั้น ทันใดนั้นตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้น ทั้งสองคนน้ำตาก็ไหลออกมา

ทั้งสองมองหน้ากัน และร้องไห้ด้วยกัน

ไม่คิดเลยสักนิด ว่าตัวเองจะมีวันที่พ้นจากความทุกข์ยาก

ครั้นแล้วสองพ่อลูกก็คุกเข่าลงบนพื้น คารวะและร้องไห้ “ขอบ คุณพี่ๆทั้งหลาย ขอบคุณในพระคุณที่ยิ่งใหญ่ เราสองคนพ่อลูก จะไม่ลืมบุญคนเลย!”