บทที่ 151 นี่ถึงจะเป็นความสุขใจของจริง (1)

เย่เงินได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มๆ ออกมา แล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าคุณซึ่ง จะไม่อยากถูกตระกูลข่งควบคุมสินะครับ?” ซึ่งหวั่นถึงก็พยักหน้า ตอบว่า “ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่ว่าฉัน

ไม่มีหนทางอื่น”

“ทําไมละครับ?” เย่เฉินตั้งใจพูด “ผมคิดว่าครั้งนี้ที่คุณปู่ของ คุณรอดตายมาได้ ความคิดน่าจะเปลี่ยนไปบ้างนะ บวกกับที่ครั้ง

คุณหาตัวผมพบ ถึงได้ช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ถ้าเขาซาบซึ้งคุณ จริงๆ แล้วคุณจะเอ่ยปากขอความเป็นอิสระ หรือมีสิทธิ์เลือกสามี

ของตนเองได้ ผมคิดว่าเขาก็น่าจะรับปากนะครับ” ซึ่งหวั่นถึงยิ้มแหยส่ายหน้า พูดว่า “ไม่มีทางหรอกค่ะ ต่อให้ คุณจะรักฉัน หรืออยากจะรับปาก แต่ก็ไม่กล้ารับปากหรอก”

“ทำไมละครับ?” เยเฉันถามอย่างไม่เข้าใจ “คุณปู่ของคุณเป็น ผู้นำตระกูลไม่ใช่หรือ? ควบคุมทุกอย่างในตระกูลซึ่งไม่ใช่หรือ? เขายังจะกลัวอะไรอีก?”

ซึ่งหวั่นถึงตั้งใจพูด “ที่ตระกูลซึ่งเจริญมาถึงทุกวันนี้ พัฒนาไป มีเส้นสายมากมาย เส้นสายต่างๆ ก็อาศัยกฎเกณฑ์นี้เพื่อเป็นข้อ บังคับ เพื่อให้ทุกคนฟังกฎของตระกูล ไม่เช่นนั้น ถ้าคุณแหกกฎ ไป คนอื่นๆ ก็จะทำตาม พอลูกสาวของคุณแต่งงานได้อย่างอิสระลูกบ้านอื่นๆ ก็อยากแต่งงานอย่างอิสระบ้าง ถ้าเป็นเช่นนั้น ตระ กูลข่งก็จะเสียหายอย่างมาก ถ้าทุกคนแหกกฎกันหมด หลายปี เข้า ตระกูลข่งก็จะล่มจมแน่

พูดไปดังนั้น ซึ่งหวั่นถึงก็พูดต่อ “ที่ตระกูลซึ่งไม่ล่มสลายตั้งแต่

สมัยยุคราชวงศ์หมิง ราชวงศ์ชิง อยู่รอดมาได้ทุกวันนี้ หลัก สําคัญก็คือกฎเกณฑ์ของตระกูล ไม่แหกกฎแม้แต่น้อย ต่อให้ แยกสาขาออกไป แล้วมีเส้นสายเพิ่ม แต่พวกสาขาทั้งหลายของ พวกเรา ต่างก็จับตามองกันเอง ใครก็ไม่สามารถจะทำเรื่องที่

ทำให้ตระกูลซ่งเสียหายได้เลย”

เเฉินถอนหายใจอีก แล้วตั้งใจพูดว่า “ผมคิดมาตลอดว่าคุณ ซึ่งเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง ไม่นึกว่าคุณเองก็เป็นพญาหงส์ที่ถูก

เช่นกัน จะต้องฟังคำของคนอื่นมาจัดการทั้งหมด

“ใช่นะสิคะ! ” ซึ่งหวั่นถึงกลุ้มใจจนถอนหายใจ แล้วพูดว่า “เรื่องแบบนี้ ไม่มีทางจะคัดค้านได้เลย

พูดถึงจุดนี้ ซึ่งหวั่นถึงก็ส่ายหัว แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นพูดว่า “คุณ เย่คะ พวกเราจะไม่พูดเรื่องที่ไม่สบายกันอีก มาค่ะ! ดื่ม! ฉัน ขอดื่มให้คุณอีกแก้ว! ”

เย่เฉินยิ้ม แล้วยกแก้วขึ้น “แก้วนี้ ดื่มให้กับความเป็นอิสระ

ซึ่งหวั่นถึงก็อึ้ง

ดื่มให้ความเป็นอิสระหรือ?
ตนเองมีความเป็นอิสระที่ไหนกัน?

ถึงแม้จนงง แต่เธอก็บีบยิ้มออกมา แล้วพยักหน้าพูดว่า “มาค่ะ ให้พวกเราดื่มให้กับความเป็นอิสระ ดื่มลงไปอีกแก้ว ซึ่งหวั่นถึงเมามากขึ้น เธอมองเธ่เฉิน แล้ว

ถอนหายใจพูดว่า “หลายครั้งที่ฉันคิดว่า ตนเองยอมเกิดใน

ครอบครัว

ธรรมดา เช่นนั้น ชีวิตเราอาจจะลำบากหน่อย แต่จะไม่ถูก บังคับเช่นนี้ สิ่งที่ตระกูลฉันมีให้นั้น นอกจากจะเป็นตำแหน่งที่ สูงส่ง แล้วก็ความร่ำรวยที่ใช้ทั้งชีวิตก็ไม่หมด ก็ไม่มีความสุข อย่างที่มันควรจะมีเลยจริงๆ

เย่เฉินยิ้มๆ แล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วคนธรรมดามากมายอิจฉา คนที่มีเงินใช้ไม่มีวันหมดอย่างพวกคุณ มีคนเคยบอกไว้ว่า ยอม ร้องไห้รถBMW แต่ไม่ยอมนั่งหัวเราะบนรถจักรยาน ในสายตา คุณ จะมีครอบครัวธรรมดามันยากมาก แต่ในสายตาของคน ธรรมดาแล้ว ความธรรมดานี้ มันกลับเป็นสิ่งที่พวกเขาอยากจะ หลุดพ้นออกไป ทุกคนคิดจนหัวจะแตก ก็เพื่อหาเงินไม่ใช่หรือ?”

ซึ่งหวั่นถึงมองเย่เฉิน แล้วตั้งใจพูดว่า “คุณเย่ไงที่ไม่ได้ทำเพื่อ เงิน! คุณเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจจำนวนเงิน เมื่อครู่ ที่ยา เม็ดละ10ล้าน คุณสามารถหาเงินได้ง่ายๆ หลายสิบล้าน แต่คุณ กลับไม่ต้องการมัน แต่จะให้ฟรี นี่ไม่ใช่หรือที่มองเงินทองเป็น ของนอกกาย?”

เย่เฉินหัวเราะเบาๆ ในใจคิดว่า ที่ตนมองเงินเป็นของนอกกาย ก็เพราะว่าตนไม่ขาดแคลนเงินอย่างไรเล่า ตอนที่ผมขาดแคลนเงิน คุณไม่ได้เห็น

ตอนนั้น ป้ายป่วยหนัก เพื่อที่จะหาเงินค่ารักษาเธอ ผมเอ่ย ปากขอยืมเงินในงานวันเกิดของนายหญิงใหญ่เชียว

เดิมที่คิดว่า เธอนั้นนับถือศาสนาพุทธ คงจะมีความคิดที่ว่า ช่วยชีวิตคนดีกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น เดี๋ยวก็คงให้ตนยืมเงิน