บทที่ 2162

เซียวเวยเวยถามด้วยความนอบน้อมว่า “พี่เฉิน ข้อตกลงรับ ประกันพิเศษหมายความว่าอย่างไร?”

เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่า “ข้อตกลงรับประกันพิเศษ หมายความว่า ต่อจากนี้ไปคุณสามารถรับงานได้ของบริษัท โมเดลลิ่งของเราได้เท่านั้น คุณไม่สามารถไปรับงานของบริษัท โมเดลลิ่งอื่นได้ มิฉะนั้น บริษัทมีสิทธิ์เรียกร้องให้คุณชดเชย”

เซียวเวยเวย ถามต่อไปอีกว่า “มันเป็นข้อตกลงรับประกัน พิเศษไม่ใช่หรือ? นอกจากรับงานได้แต่งานของกับบริษัทเท่านั้น แล้ว และการรับประกันหมายความว่าอย่างไร?”

เฉินเสี่ยวเฟยอธิบายว่า “การรับประกันหมายความว่า คุณ ต้องรับประกันว่าหนึ่งเดือนคุณจะออกงานอย่างน้อย 28 งานให้ บริษัท ถ้าหากด้วยเหตุผลส่วนตัวของคุณ จนทำให้จำนวนครั้ง ในเดือนไม่เป็นไปตามข้อกำหนด บริษัทจะให้คุณชดเชยหรือหัก ค่าแรงส่วนหนึ่ง”

เซียวเวยเวยถามว่า “บริษัทจะให้ประโยชน์อะไรกับฉันหลัง จากการลงนามในข้อตกลงนี้หรือไม่?”

“ผลประโยชน์?” เฉินเสี่ยวเฟยเบะปาก “ผลประโยชน์ก็คือ ตราบใดที่คุณปฏิบัติตามข้อกำหนดของบริษัทและออกงานอย่าง น้อย 28 งานต่อเดือน บริษัทจะจ่ายเงินเดือนพื้นฐานให้แก่คุณห้า พันหยวน”
เมื่อเชียวเวยเวยได้ยินเรื่องนี้ เธอกล่าวด้วยความดีใจ “พี่เฉิน คุณหมายความว่า นอกจากเงินสองร้อยหยวนสำหรับแต่ละงาน บริษัทยังให้เงินเดือนพื้นฐานห้าพันหยวนอีกด้วยใช่ไหม?”

“ถูกต้อง” เฉินเสี่ยวเฟยพยักหน้าและกล่าวต่อไปว่า “นี่เป็น สัญญาที่บริษัทจัดทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับพนักงาน ซึ่งพนักงาน ส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสนี้

หลังจากนั้น เธอยื่นสัญญาให้เซียวเวยเวย และกล่าวเร่งว่า “มา รีบเซ็นแล้วก็ประทับรอยนิ้วมือด้วย เสร็จแล้วฉันจะได้นำ กลับไปที่บริษัทและรายงานให้ประธานหลวทราบ

เซียวเวยเวยรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก หากมี 28 งานต่อเดือน ค่าแรงเพียงอย่างเดียวคือห้าพันหกร้อยหยวน แล้วบวกเงินเดือน พื้นฐานห้าพันหยวน รายได้ต่อเดือนมากกว่าหนึ่งหมื่นหยวน แล้ว!

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเงินเดือนหนึ่งหมื่นกว่าหยวน ไม่เคยอยู่ใน สายตาของเธอเลย แต่ตอนนี้เงินเดือนหมื่นกว่าหยวนนั้นมีความ สําคัญต่อเธอมาก

ด้วยรายได้ ทำให้ครอบครัวไม่ต้องอดยากอีกต่อไป ยิ่งไป กว่านั้น ขอแค่ไม่ฟุ่มเฟือย นำเงินจำนวนนี้ไปใช้เป็นค่าครองชีพ จะทำให้ครอบครัวกินดีอยู่ดีแน่นอน และร่างกายของพ่อและน้อง ชายก็จะฟื้นฟูได้เร็วยิ่งขึ้น

เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากและไม่คิดอะไรมากอีก เธออ่านดู สัญญาคร่าว ๆ และเห็นว่าระบุเงินเดือนพื้นฐานเดือนละห้าพันหยวนไว้จริง ๆ เธอจึงเป็นชื่อตนเอง จากนั้นก็ใช้หมึกที่เฉินเสี่ยว เฟยมอบให้ ประทับรอยนิ้วมือของตนเอง

หลังจากที่เฉินเสี่ยวเฟยได้รับสัญญาแล้ว ยิ้มอย่างลำพองใจ และกล่าวว่า “ เซียวเวยเวย ยินดีต้อนรับคุณเป็นศิลปินสัญญา พิเศษของบริษัทมารยาทช่างเหมย ต่อไปคุณต้องตั้งใจทำงาน นะ!

เซียวเวยเวยกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “พี่เฉิน วางใจเถอะ ฉัน จะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่

เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันจะกลับบริษัทก่อน หลังจาก ถึงเวลาเลิกงานแล้ว พวกคุณก็ไปเซ็นชื่อกับหัวหน้าทีม แล้วก็ สามารถกลับไปได้

เซียวเวยเวยรีบถาม “พี่เฉิน ตอนบ่ายคุณจะเข้ามาอีกไหม?”

เฉินเสี่ยวเฟย โบกมือและกล่าวว่า “ฉันจะไม่มาแล้ว วันนี้บริษัท รับงานไว้หลายที่ ตอนบ่ายฉันจะไปที่อื่น

เซียวเวยเวยทำงานกับบริษัทนี้มาหลายวันแล้ว และรู้ว่าเฉิน เสี่ยวเฟยเป็นคนรับผิดชอบจ่ายค่าแรงหลังจากจบงาน เธอจะ จ่ายเงินสดให้กับทุกคน ดังนั้นเมื่อได้ยินว่า ตอนบ่ายเธอจะไม่ เข้ามาอีก เซียวเวยเวยจึงรีบถาม “พี่เฉิน ค่าแรงในวันนี้ไปรับที่ หัวหน้าทีมหลังเลิกงานใช่ไหมคะ?”

เฉินเสี่ยวเฟยแสดงสีหน้าประหลาดใจ “ค่าแรง ค่าแรง อะไร?”
เชียวเวยเวยรีบกล่าวว่า “ก็ค่าแรงสำหรับวันนี้…สองร้อย หยวน…..”

เฉินเสี่ยวเฟยมองเซียวเวยเวย และกล่าวอย่างดูถูกว่า “เขียว

เวยเวย คุณยังไม่ตื่นอีกหรือ? คุณกำลังฝันอะไรอยู่ที่นี่? เขียวเวยเวยกล่าวอย่างประหม่าว่า “พี่เฉิน ฉัน…..ฉันมีอะไร

ผิดปกติหรือ?”

เฉินเสี่ยวเฟย โบกสัญญาในมือและกล่าวอย่างเป็นซาว่า “เซียวเวยเวย สัญญาได้ระบุไว้อย่างชัดเจนว่า บริษัทจะจ่ายเงิน เดือนพื้นฐานให้แก่คุณห้าพันหยวน และเตรียมงาน 28 งานต่อ เดือน ค่าตอบแทนทั้งหมดของคุณอยู่ในเงินห้าพันหยวนนี้แล้ว แล้วคุณยังจะมาขอค่าแรงของวันนี้จากฉันได้ยังไง? ทำงานอย่าง เดียว แต่จะเอาเงินสองส่วน คุณช่างคิดได้สวยหรูน่ะ?”