บทที่ 1097

ขงเต๋อหลงคิดจะเปรียบเทียบกับเเฉินต่อหน้าฝูงชน ด้วยเหตุ นี้จึงเปิดปากเอ่ยถามขึ้นบนกับแขกผู้มีเกียรติว่า “ปรมาจารย์เย่ ใช่ไหมครับ? ได้ยินว่าคุณมีฉายาว่าพญามังกรในหมู่มนุษย์ จริง หรือเปล่า?”

เย่เฉินยิ้มเรียบๆ แวบหนึ่ง เอยอย่างไม่ใส่ใจ “อันสิ่งที่เรียกว่า พญามังกรในหมูมนุษย์ ก็เป็นเพียงฉายาที่สหายในยุทธภพเรียก ขานกันเท่านั้น”

ขงเต๋อหลงยิ้มหัวเราะคราหนึ่ง เอ่ยวาจาที่แฝงความประชด ประชันไว้หลายส่วน “ปรมาจารย์เย่ ผู้แซ่หลงนึกอยากรู้ยิ่งนักว่า วันนี้คุณนำของขวัญอะไรมามอบให้คุณหนูหวั่นถึง? พญามังกร ในหมู่มนุษย์แบบคุณ ของที่มอบออกมาจะต้องไม่ธรรมดาแน่เลย ใช่ไหม?”

เย่เฉินตอบยิ้มๆ “ว่ากันตามจริง ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณหนู หวั่นถึงจะจัดงานเลี้ยงเกิดขึ้นในวันนี้ ทันทีที่รู้ จึงจัดเตรียมของ ขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้อย่างฉุกละหุก ไม่มีอะไรมากไปกว่าต้อง แสดงถึงน้ำใจไมตรี เทียบชั้นกับของจากคุณขงไม่ได้หรอกครับ”

ยิ่งเย่เฉินถ่อมตัวเท่าไหร่ ขงเต๋อหลงก็ยิ่งอยากทำให้เขาขาย หน้าต่อหน้าฝูงชน

ดังนั้นเขาจึงกัดเย่เฉินไว้ไม่ยอมปล่อย ต้อนถามว่า “ปรมาจาร เย่จะถ่อมตัวไปทำไมล่ะครับ? ผมก็แค่อยากรู้ว่าสรุปแล้วคุณเตรียมของขวัญอะไรมาก็เท่านั้น คุณช่วยบอกหรือแสดงให้ทุก คนได้ชมสักหน่อยคงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

เอ๋ยไปแล้ว ขงเต๋อหลงก็กล่าวขึ้นอีกว่า “ใช่แล้ว ในเมื่อปรมา จารย์เยเป็นซินแส ถ้างั้นให้ผมลองเดาดูก่อนนะครับ หรือว่าของ ขวัญที่ปรมาจารย์เย่เตรียมมาให้คุณหนูหวั่นถึง จะเป็นยันต์ อาคมสักใบหรือว่าเครื่องรางคุ้มกายที่คุณปลุกเสกขึ้น?

เย่เฉินยิ้มอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง “คุณชายขงฉลาดจริงๆ ใกล้ เคียงมากเลย”

เมื่อขงเต๋อหลงได้ยินวาจานี้ ก็ยิ้มเยาะทันที “มีลูกน้องคนหนึ่ง ในตระกูลของพวกเรา ที่บ้านเป็นโรงงานอุตสาหกรรมเล็กๆ อยู่ที่ อ้อ ผมได้ยินเขาเล่าว่า ในตลาดค้าส่งเล็กๆ ของอี้อู ของจำพวก เครื่องรางคุ้มกายเหล่านั้น ล็อตนึงก็ราคาไม่กี่เหมาเท่านั้น ไม่ ทราบว่าล้อตนี้ของปรมาจารย์เยราคาที่เหมาละครับ หากว่า ราคาค้าส่งที่ปรมาจารย์เย่ได้มาค่อนข้างแพง ถ้แบบนั้นผมจะได้ แนะนำลูกคนคนนี้ให้คุณสักหน่อย ให้คุณได้สินค้าจากแหล่งที่ ถูกกว่า”

ซึ่งทรงได้ยินประโยคนี้ก็เผยรอยยิ้มออกมา ซึ่งเทียนหญิง ดาของเขาก็รู้สึกว่าคุมสีหน้าไม่ค่อยได้อยู่บ้าง เพียงแต่สีหน้า ของคนอื่นๆ ที่อยู่บนโต๊ะกลับค่อนข้างย่ำแย่อยู่บ้าง

ถึงอย่างไรเย่เฉินก็ได้รับการนับหน้าถือตาจากทุกคนมาโดย ตลอด ในสายตาของทุกคนไม่ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์เย่หรือว่า นายน้อยเย่ ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้ทั้งสิ้น เป็นตัวตนไม่อาจลบหลู่ได้

ตอนนี้ยังเต๋อหลงคนนี้ไม่น่าเชื่อว่าพอมาถึงก็กล้าสร้างความ ลำบากให้เยเฉินเสียแล้ว ทำให้ในใจของทุกคนค่อนข้างไม่สบ อารมณ์

เฉินจือข่ายแทบจะตรงเข้าไปตบบ้องหูของขงเพื่อหลงตาม สัญชาตญาณแล้ว ไอ้สุนัขที่ไม่รู้จักดีชั่ว บังอาจใช้นัยน์ตาสุนัขมา บีบคั้นนายน้อยของบ้านตน สายตาช่างไร้แววเสียจริง

แต่พอคิดดูให้ถี่ถ้วนแล้ว ขาก็ระงับอารมณ์ชั่ววูบลงอีกครั้ง

จะเล่นงงานขงเต๋อหลง เป็นเรื่องง่ายดายนัก แต่หากว่าคนเล่น งานขงเพื่อหลงอย่างซึ่งหน้าที่นี่ แบบนั้นมีความเป็นได้สูงมากที่ จะถูกคนคาดเดาฐานะของเยเดินออก

เวลานี้ใบหน้าของเเฉินกลับเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม

เดิมทีเขาไม่เห็นขงเต๋อหลงอยู่ในสายตาเลย

หากว่าขงเต๋อหลงรู้ความสักนิด ปฏิบัติกับตนอย่างไม่ยุ่ง น้ำคลอง ตนก็อาจจะปล่อยให้เขาอวดอ้างวางท่าอยู่ที่นี่อย่างไม่ ถือสาก็ได้

แต่ว่าไอ้กร๊วกนี่กลับตาไม่มีแววมาหาเรื่องตนเข้า เช่นนั้นตนก็ สร้างสีสันให้เขาได้ชมสักหน่อยแล้วกัน

ด้วยเหตุนี้เย่เฉินจึงกระซิบสั่งให้เฉินจือข่ายหยิบมือถือออกมา อัดวิดีโอไว้ จากนั้นถึงได้มองไปที่ขงเต๋อหลง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายขงเป็นหงส์มังกรในมวลมนุษย์โดยแท้ วันนี้ได้พบหน้ากันเป็นครั้งแรก ยิ่งรู้สึกได้เลยว่านายน้อยขงแตกต่างจากคนอื่น มากจริงๆ แถมความใจป้าของคุณชายซึ่งก็ทำให้ผมตกตะลึง อย่างยิ่งจริงๆ

ได้ยินเยเงินเอ่ยเยินยอดน รอยยิ้มบนใบหน้าขงเต๋อหลงยิ่ง กดลึกขึ้นกว่าเดิม เขาหลงนึกว่าเเฉินยอมสยบให้ตนแล้ว

แต่คาดไม่ถึงเลยว่า เย่เฉินจะรีบเอ่ยถามต่อว่า “เมื่อครู่ คุณชายขงบอกว่า สร้องคอเส้นนั้นที่คุณมอบให้มูลค่าถึงยี่สิบ ล้านเหรียญสหรัฐ ไม่ทราบว่าจริงหรือหลอกครับ?”

ขงเต่อหลงเอ่ยตอบเสียงเย็นอย่างผยองยิ่งนัก “ตระกูลขงของ ผมอยู่ที่เป็นจิง ได้รับการจัดอันดับให้ติดท้อปสิบของตระกูลชั้น แนวหน้า สร้อยคอราคาแค่ยี่สิบล้านเหรียญสหรัฐ ไม่คู่ควรให้ผม ทําของปลอมมาหรอก”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เถ้างั้นคุณชายขงคุณลอง เดาดูสิครับ ว่าของของขวัญที่ผมจะมอบให้คุณหนูซึ่งราคา ประมาณเท่าไหร่?”

ขงเต๋อหลงเอยอย่างประชดประชัน “ถึงแม้ผมจะยังไม่เห็นว่า ของขวัญที่คุณนำมามอบให้คืออะไร แต่ผมเดาว่าคงไม่เกินหมื่น หยวนแน่นอน”