บทที่ 1869

ได้รับการพยักหน้าเห็นด้วยจากเย่เฉิน หงห้าก็เอ่ยเสียงดังต่อ ไปว่า “ท่านซ่งจี้โม่ มอบเรือยอทซ์หรูSanlorenzo ผลิตจาก ประเทศอิตาลีให้กับอาจารย์เย่หนึ่ง!

“เรือยอทซ์?! ” หม่าหลั่นโพล่งถามออกมาเป็นคนแรก “เรือ ยอท แบบไหนน่ะ? เรือกลไฟตามแหล่งชมวิวท่องเที่ยวแบบ นั้น?”

คุณท่านซึ่งหัวเราะพร้อมกับเอ่ย “คุณผู้หญิงหม่าเข้าใจผิด แล้วSanlorenzoเป็นผู้ผลิตเรือยอทซ์หรูยี่ห้อเก่าแก่ของทาง ยุโรป เรือล่านี้มีความยาวถึงยี่สิบกว่าเมตร มีดาดฟ้าทั้งหมด สามชั้น เหมาะสมมากกับการเดินทางท่องเที่ยวทั้งครอบครัว”

หม่าหลันเอ่ยอย่างตกตะลึงจนตาค้างว่า “เรือแบบนี้ จะต้อง จํานวนเงินไม่น้อยล่ะมั้งคะ?”

ซึ่งทรงที่อยู่ด้านข้างเอ่ยปากว่า “รวมภาษีอยู่ข้างใน อยู่ที่

ประมาณเจ็ดสิบล้านครับ”

“ทะ…เท่าไรนะครับ?!

หม่าหลันทั้งคนตะลึงงันไปเลย “เรือลำเดียวก็เจ็ดสิบล้าน?! นี่ ก็น่ากลัวเกินไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง?!

เชียวชูหนอดไม่ได้ที่จะเอ่ย “ท่านส่งคะ ของขวัญชิ้นนี้ของ ท่านก็ล้ำค่ามากเกินไป พวกเราไม่สามารถ…
เย่เฉินในเวลานี้ยิ้มขึ้นมา ทำสัญลักษณ์มือ ขัดจังหวะคำพูด ของเซียวซูหน เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ที่รัก น้ำใจของคุณท่าน ข่ง คุณก็อย่าปัดออกเลย

พูดจบ เขาก็มองไปทางซึ่งโม ทำมือคารวะเล็กน้อยพร้อมกับ เอ่ย “คุณท่านซ่ง เย่เฉินขอบพระคุณไว้ณ ที่นี้ด้วย!

คุณท่านซ่งรีบเอ่ย “ไอ้หยาอาจารย์เย่ รับไว้ไม่ได้ครับรับไว้ไม่ ได้! คุณสามารถชอบได้ ผู้น้อยก็วางใจแล้ว!

จากนั้น เขาก็เอ่ยกับเย่เฉินขึ้นมาอีกว่า “กุญแจเรือยอทช์รวม ไปถึงใบรับรองที่เกี่ยวข้องต่างก็อยู่ในกล่องของขวัญ เพียงแต่ เรือยอท ตอนนี้จอดอยู่ที่ท่าเรือของสมาคมเรือยอทซ์แห่งเมืองจิ นหลัง ผมได้ซื้อตำแหน่งเทียบเรือ โดยเฉพาะไว้ให้กับคุณแล้ว ต่อไปหากคุณอยากขับเรือยอก ออกเดินทางท่องเที่ยว ถึงขั้นขับ ตามแม่น้ำยาวออกสู่ทะเล ติดต่อโดยตรงกับเจ้าหน้าที่ของ สมาคมเรือยอท ก็พอ”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “คาดว่าคงจะไม่ ได้ใช้ไปสักพัก ผมก็ไม่มีใบอนุญาตขับเรือยอทช์ด้วย รอมีเวลา ไปสอบแล้วค่อยว่ากันแล้วกันครับ”

คุณท่านซ่งรีบเอ่ย “อาจารย์เย่ หากคุณต้องการใช้เรือยอทซ์ ล่ะก็ สามารถให้หวั่นถึง หรือว่าให้ทรงช่วยคุณขับก็ได้ พวกเขา ทั้งสองต่างก็มีใบอนุญาตขับเรือยอทช์”

ซึ่งหวั่นถึงเอ่ยอย่างค่อนข้างที่จะเขินอายว่า “นั่นสิคะอาจาร เย่ หากคุณมีความต้องการใช้เรือยอทซ์ บอกกับฉันมาโดยตรงก็พอแล้ว”

พูดจบ เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เอ่ยขึ้นอีกว่า “อ้อ ใช่แล้ว หลัง จากฉลองวันตรุษจีนเสร็จช่วงระยะเวลานี้ หากคุณจะใช้เรือยอทซ์ ล่ะก็ สามารถติดต่อกับพี่ชายฉัน ฉันฉลองวันตรุษจีนเสร็จต้องไป ญี่ปุ่นสักรอบ คงจะต้องระยะเวลาหนึ่งถึงจะสามารถกลับมาได้

“อ๋อ? ” เย่เฉินเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “คุณส่งไปญี่ปุ่นคือ ไปเที่ยวหรือว่า?”

ซ่งหวั่นถึงรีบเอ่ย “ไปคุยธุรกิจเล็กน้อยค่ะ ตระกูลซึ่งตอนนี้ เตรียมเข้าสู่อุตสาหกรรมการผลิตเหล็ก อยากจะพูดคุยถาม หาความร่วมมือเล็กน้อยจากบริษัทนิปปอนสตีจากประเทศญี่ปุ่น”

“บริษัทนิปปอนสตี?” เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยถามเธอว่า “พละกำลังขององค์กรแห่งนี้แข็งแกร่งมากหรอครับ?”

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้า เอ่ยว่า “บริษัทนิปปอนสตีคือหนึ่งในธุรกิจ เหล็กชั้นนำของโลก และก็เป็นหนึ่งในบริษัทเหล็กที่ใหญ่ที่สุดใน โลก”

เย่เฉินเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย “เจ้าของผู้อยู่เบื้องหลังของ ธุรกิจเหล็กแห่งนี้เป็นใครครับ?”

ซึ่งหวั่นถึงเอ่ย “บอสใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลังบริษัทนิปปอนสติคือ บริษัทซูมิโตโมค่ะ”

“บริษัทซูมิโตโม?” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ยังไม่เคยได้ยินจริงๆ ครับ”
ซึ่งหวั่นถึงหัวเราะพร้อมกับเอ่ย “บริษัทซูมิโตโมที่จริงแล้ว ธุรกิจกว้างมากเลยค่ะ เพียงแต่ส่วนใหญ่ล้วนอยู่ที่เขต อุตสาหกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรมหนัก การเชื่อมต่อ กับชีวิตประจำวันทั่วไปไม่ค่อยใกล้ชิดจริงๆ

เยเฉันพยักหน้าเบาๆ เอ่ยว่า “หากถึงญี่ปุ่นแล้วมีอะไรต้องการ ความช่วยเหลือ สามารถติดต่อผมได้ ที่ญี่ปุ่นผมก็มีคนคุ้นเคยอยู่

หลายคน” เย่เฉินไม่ได้เอ่ยตรงๆว่า ตนเองรู้จักกับนางาฮิโกะ อิโตะรวม

ไปถึงอิโตะ นานาโกะแห่งตระกูลอิโตะ

เขาไม่ได้อยากให้คนรู้เรื่องที่ตนเองทำทั้งหมดที่ญี่ปุ่นในช่วง ก่อนหน้านี้ ดังนั้นก็ยังคงพยายามทำตัวไม่เป็นจุดสนใจอย่างเต็ม ที่

ซึ่งหวั่นถึงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ได้ค่ะอา จารย์เย่ หากมีความต้องการล่ะก็ ฉันติดต่อกับคุณ! ”

เวลานี้ หงห้าอ่านรายการของขวัญต่อไป

“หมอเทพซีอ ซีอเทียนฉี มอบแจกันสองหูลายมังกรสมัย ราชวงศ์หยวนให้กับอาจารย์เย่หนึ่งคู่