บทที่ 280

สำหรับเขา เขาใฝ่ฝันที่อยากจะได้ร่างกายของเซียวซูหน

รู้ไหมว่าเชียวหนคือสาวงามอันดับหนึ่งในจินหลิง และเธอ สมควรได้รับชื่อนี้แน่นอน เรียกได้ว่าเป็นที่สุดของที่สุดเลยเชียว

แต่ทว่าตอนนี้ ผู้หญิงที่แทบจะสมบูรณ์แบบ ไม่นานก็จะเป็น ของเขาแล้ว สิ่งนี้จะไม่ทำให้หัวใจของเขาตื่นเต้นได้อย่างไร

หม่าหลันที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินคำนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความ เหลือเชื่อ

เกาจวิ้นเว่ยบอกว่าจะขอโทษเซียวซูหนเป็นอย่างดี แล้วจะ สารภาพรักไม่ใช่เหรอ?

แต่ตอนนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?

เธอรีบเดินไปขวางไว้และพูดว่า “จวิ้นเว่ย นี่มันอะไรของคุณ? ตอนแรกคุณไม่ได้บอกกับน้าอย่างนี้นี่

“พูดบ้าอะไร!” เกาจวิ้นเว่ยสีหน้าเปลี่ยน ยกเท้าขึ้นมาเตะหมา หลันล้มลงไปที่พื้น กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชาว่า “คุณคิดว่าผมให้ คุณเรียกลูกสาวคุณมา เพื่อที่อยากจะสารภาพรักกับเธองั้นเหรอ แล้วจากนั้นก็เป็นลูกเขยของคุณ? ฝันกลางวันให้น้อยๆหน่อย

เมื่อพูด เขาทําหน้าเย็นชาและกล่าวต่อว่า “คนที่เห็นแก่เงินอย่างคุณ เหมาะจะเป็นแม่ยายผมเหรอ? ผมจะบอกคุณให้นะ ผม ก็แค่อยากจะปล้ำเขียวหวั่นก็เท่านั้น ไม่เพียงแต่ผมอยากจะ ปล่านะ พ่อผมก็อยากด้วย!”

ในตอนนี้ เกาเจี้ยนจูนเดินเข้ามาพร้อมกับปืนพก และพูดด้วย รอยยิ้มว่า: “ลูกชาย ที่ลูกพูดก็ถูกครึ่งหนึ่ง ไม่เพียงแค่ฉันอยาก จะปล้ำเขียว หน ฉันก็อยากจะลองหม่าหลันดูเหมือนกัน! ผู้ หญิงที่อายุปูนนี้ที่มีเสน่ห์อย่างนี้ ฉันชอบ!

หม่าหลันตกใจจนสีหน้าซีดเผือด หลุดปากพูดว่า “พวกคุณ ทําอย่างนี้ไม่ได้นะ….แบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!”

“ผิดกฎหมายแม่คุณสิ!” เกาจวิ้นเวียด่าด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วันนี้เราไม่เพียงแค่จะปล้ำพวกคุณทั้งสองคน และจะเรียกเย่เฉิ นมาด้วยเพื่อที่จะยิงเขา! เศษสวะโหลยโหย กล้าต่อกรกับฉัน แล้วยังมาหักขา นอีก ฉันยิงหัวหมาอย่างเขาเพียงนัดเดียว ต่อ หน้าคุณทั้งคู่!”

หม่าหลันร้องตกใจ โพล่งปากพูดว่า “จวิ้นเว่ย นี่เป็นความคับ แค้นใจส่วนตัวของคุณกับเย่เฉิน ไม่เกี่ยวอะไรกับเราสองคน คุณ จะจัดการเย่เฉินยังไงฉันไม่สน แต่คุณต้องปล่อยเราสองคนไป ก่อน!”

“ปล่อยคุณงั้นเหรอ?” เกาจวิ้นเว่ยกล่าวด้วยความดูถูก: “ฝัน ไปเถอะ! วันนี้คุณกับเชียวชูหนก็อย่าคิดจะหนีไปเลย

หม่าหลันร้องและพูดว่า “จวิ้นเว่ย น้าเชื่อว่าคุณไม่ใช่เด็กไม่ดี เหตุผลที่คุณมาอยู่บนเส้นทางนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเเฉินหักขาของคุณ น้าขอร้องล่ะ กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา คุณปล่อยน้ากับซูหน จะได้ไหม?

“ผมไม่ใช่เด็กไม่ดีงั้นหรอ?” เกาะขึ้นเว่ยหัวเราะเสียงดัง นั่ง ยองๆบนพื้น จ้องมองใบหน้าที่หวาดกลัวของหม่าหลัน และกล่าว ด้วยรอยยิ้ม: “จะบอกคุณตรงๆนะ เหตุผลที่คุณและสามีของคุณ เขียวฉางกวนประสบอุบัติเหตุรถยนต์ในวันนั้น ก็เป็นฝีมือของผม ผมไปหาคนขับรถบรรทุก ให้เงินเขาไปสองแสน ให้เขาตั้งใจฝ่า ไฟแดง ชนรถ BMW เซียวฉางควน ทำให้เขาเป็นอัมพาต

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมา เซียวหนในใจเกิดความโมโห สุดขีด!

เธอเอ่ยปากถามว่า “เกาจวิ้นเว่ย! คุณทำแบบนี้ทำไม? พ่อแม่ ฉันไปล่วงเกินคุณตอนไหน?”

เกาจวิ้นเว่ยหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “พ่อแม่คุณไม่ได้ล่วง เกินผม แต่ใครใช้ให้ผมชอบคุณล่ะ? ใครใช้ให้ผมชอบคุณ แต่ คุณกลับไม่สนใจผมเลย? ผมชอบคุณ คุณก็ไม่ให้โอกาสผม งั้น ผมก็ต้องสร้างโอกาสขึ้นเอง!

เมื่อพูดอยู่ เกาจวิ้นเว่ยก็พูดอีก “คุณว่า ถ้าผมไม่ชนจนทำให้ พ่อของคุณกลายมาเป็นแบบนั้น แล้วให้หมอเทวดาหลิวรักษาพ่อ ของคุณ ผมจะเอาชนะใจคุณ แล้วเอาตัวของคุณมาหลับนอนด้วย ได้อย่างไรล่ะ?”

“โอ้…” เกาจวิ้นเว่ยพูดมาจนถึงตรงนี้ เขาถอนหายใจยาวๆ และกัดฟันพูดว่า “น่าเสียดาย! ใครจะไปคิดว่ายาวิเศษบ้านใช้ไม่ได้ผลเลย

จู่ๆก็มีไอ้เศษสวะเยเงินทำเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นมา ถ้าไม่อย่าง นั้น ไม่แน่ตอนนี้เธออาจจะเป็นผู้หญิงของฉันไปแล้วก็ได้

ต้องโทษไอ้เย่เป็นคนที่สมควรตายคนนั้น! ทำลายแผน

ทั้งหมดของฉัน! แล้วแม่งก็ให้หงห้าโยนฉันออกนอกหน้าต่าง

ทำให้ฉันเป็นง่อยตั้งแต่อายุยังน้อย! ความแค้นนี้ วันนี้ฉันจะต้อง คิดทําไรคืนมาให้หมด! เซียวซูหนตะโกนด้วยความโกรธ “เกาจวิ้นเว่ย! คนอย่าง

คุณ ไม่กลัวเวรกรรม ไม่กลัวฟ้าผ่าเหรอ?!”

“ฟ้าผ่างั้นเหรอ?” เกาจวิ้นเว่ยหัวเราะและพูด: “ก็ดีนะ ขอแค่ ผมได้ปล้ำกับสาวสวยที่สุดในจิงหลิงอย่างคุณ แม้ว่าพระเจ้า ประทานฟ้าผ่าผมให้ตาย ผมก็ยอม! แต่ก่อนอื่น คุณต้องให้ผม ได้เสพสุขก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ!”