บทที่ 107 แย่เฉินออกโรงอีกครั้ง

ระหว่างทางที่เย่เงินขับรถออกไปจากตระกูลเซียว เขียวฉางควน ก็พูดด้วยความโมโห “ถ้ารู้แต่แรกว่าแม่และพี่ใหญ่เลือดเย็น ขนาดนี้ ก็ไม่ควรช่วยพวกเขามากมายขนาดนี้

เซียวซูหนถอนหายใจแล้วพูดว่า “จากท่าทีในการทำสิ่ง ต่างๆ ของพวกเขา ต่อให้ธุรกิจของตระกูลเซียวจะใหญ่โตเพียง ใด ก็จะถูกพวกเขาทำลายลงอย่างย่อยยับ

เขียวฉางควนผู้เป็นพ่อตาพูดอย่างไม่ยอม “ประเด็นคือพวก เราช่วยพวกเขามามากแล้ว! สัญญากับเหากรุ๊ปก็ได้ลงนาม ตั้งแต่เริ่มต้นแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้พวกเขาก็สบายแล้ว

เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมย “พ่อ พวกเขาจะตายเพราะสิ่งที่พวก

เขาทำลงไป พวกเขาจะไม่พบจุดจบที่ดีแน่นอน”

ตอนนี้ตระกูลเซียวต้องอาศัยความร่วมมือกับเหากรุ๊ปเท่านั้น พวกเขาไม่รู้ว่าเหากรุ๊ปเป็นของตน

ทําให้ตนขุ่นเคือง ยังคิดจะหาเงินจากเหากรุ๊ปอีกหรือ?

ฝันกลางวันไปเถอะ!

แค่คนโทรหาหวังตงเสงี่ยน ตระกูลเดียวก็จะต้องพ่ายแพ้อย่าง

ยับเยิน

เขียวฉางควนแตะเลือดบนศีรษะของเขาแล้วพิมพ์ “ใครจะไปคิดว่าตระกูลเซียวจะทำเกินเลยขนาดนี้ พวกเรายังไม่มีโอกาส ได้เข้าไปอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ที่ตระกูลหวังส่งมาด้วย พวก เขาก็ต้องการขโมยไปอย่างโจ่งแจ้ง เห็นได้ชัดว่าต้องการกลั่น แกล้งเรา! ”

ว่าแล้วดวงตาของเซียวฉางควนที่เป็นประกายขึ้น พูดกับเย่เฉิ นว่า “ลูกเขยที่รัก ช่วยพาพวกเราไปเยี่ยมชม Tomson Riviera หน่อยสิ ฉันมักจะคิดถึงคฤหาสน์หลังนั้นอยู่เสมอ อยากจะเห็นมัน อีกครั้ง”

“พ่อ ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ยังจะไปดูอะไรอีก คฤหาสน์หลังนั้นยัง ตกแต่งไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ? ลุงหลียังดูและการตกแต่งอยู่เลย เซียวซูหรับกล่าว

“เฮ้อ พ่ออยากไปดูสักหน่อย ไม่งั้นนอนไม่หลับ!” เซียวฉาง ควนกล่าว

แน่นอนว่าเย่เฉันเข้าใจสิ่งที่เซียวฉางควนกำลังคิดอยู่ เขาก็ เหมือนกับคนที่ไม่สามารถซื้อรถได้ แล้วจู่ๆ ก็มีรถหรูหราระดับ เรือธง แม้ว่าจะไม่ได้ขับมัน แต่ก็อยากจะไปดูมันที่ลานจอดรถ เสมอ

เขาจึงบอกกับเซียวซูหนว่า “ในเมื่อพ่ออยากดูก็ไปดูเถอะ เผื่อมีไอเดียตกแต่งจะได้บอกลุงหลี่ได้”

เขียวฉาง วนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เยเงินต่างหากที่เข้าใจพ่อดี ที่สุด!

เซียวหนถอนหายใจอย่างจนปัญญาพลางพูดว่า “ก็ได้ งั้นก็ไปดูกัน

เย่เฉินกลับรถอย่างกะทันหัน สัญญาณไฟจราจรแล้วขับรถไป Tomson Riviera

เย่เฉินขับมาถึงหน้าคฤหาสน์ Tomson Riviera พอลงจากรถ หน้านิ่วคิ้วขมวดทันที

ประตูของคฤหาสน์เปิดแง้มไว้ ดูเหมือนจะมีเสียงดัง โหวกเหวกอยู่ข้างใน

เซียวซูหนเห็นเเฉินไม่มีการเคลื่อนไหว จึงถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้น?”

“ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ เข้าไปดูหน่อย!” เย่เฉินกล่าว

ว่าแล้วเย่เฉินก็เดินเข้าไปในลานหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว

พอเข้าไปในลานหน้าบาน ก็พบกับบอดี้การ์ดชุด หลายคน กำลังโยนเฟอร์นิเจอร์จำนวนหนึ่งออกจากคฤหาสน์

เขียวฉาง วนอุทานด้วยความตกใจ “คนของตระกูลเซียว!”

ทันใดนั้นสีหน้าของเเฉินก็ขรึมลง พวกตระกูลเชียวนี่น่ารำ คาญจริงๆ ตนยังไม่ได้ไปหาเรื่องพวกเขา แต่พวกเขากลับมาหา ถึงที

“ใครอนุญาตให้พวกแกเข้ามา!

เย่เฉินดุด่าอย่างเย็นชาแล้วรีบวิ่งขึ้นไป
บอดี้การ์ดหลายคนมีสีหน้าลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นเเฉิน

ในเวลานี้เสียงราวกับเปิดตัวของเขียวให้หลงดังมาจากห้อง โถงใหญ่

“ฉันเป็นคนให้พวกเขาเข้ามาเอง!”

เซียวไม่หลงเดินช้าๆ อย่างเย่อหยิ่งเข้ามาพร้อมกับชะแลง ใน มือซ้ายและผ้าพันแผลหนาเตอะในมือขวา

“ไอ้เศษสวะเย่เฉิน ตอนนี้พวกแกถูกขับออกจากตระกูลเซียว แล้ว คฤหาสน์ใหญ่ของ Tomson Riviera นี้ย่อมอยู่ในตระกูล เชียวอย่างแน่นอน วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อรับมอบคฤหาสน์

เซียวซูหนกัดฟันพูดว่า “พวกแกทำเกินไปแล้ว บังคับให้เ เฉินโอนคฤหาสน์ให้ไม่พอ ตอนนี้ยังจะปล้นอย่างโจ่งแจ้งอีกเห รอ?”

เขียวฉางควนก็พูดด้วยความโกรธเช่นกัน “เซียวไม่หลง คฤหาสน์เป็นของลูกเขยของฉัน ใครก็เอาไปไม่ได้

เขียวไห่หลงถ่มน้ำลายแล้วด่าว่า “แม่งเอ๊ย เซียวซูหนแกคิด ว่าแกเป็นใคร? ตอนนี้แกเป็นแค่หมาจรจัดที่ถูกขับออกจากบ้าน กล้าดียังไงมาคุยกับฉัน?”

ว่าแล้วเชียวไห่หลงก็หยิบชะแลงขึ้นมาชี้ไปที่เซียวางควา แล้วค่าต่อ แล้วแกล่ะไอ้แก่ แกคิดว่าแกยังเป็นอารองของจีนอีก เหรอ? ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ ไม่งั้นฉันจะขาแกให้หัก!

“แล้วลุงหลี่ล่ะ?” เย่เฉินถามอย่างเย็นชาทั้งๆ ที่ในใจ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เขียวให้หลงก้าวไปข้างหน้าแล้วหัวเราะร่า ในคฤหาสน์มีชาย แก่เฝ้าอยู่ไม่ใช่เหรอ ไอ้บ้าเอ้ย ให้เขาไสหัวออกไปจากที่นี่ ฉัน เขาจนลุกไม่ขึ้นแล้ว ให้เขารู้ว่านับจากนี้เป็นต้นไป ใครคือ เจ้าของคฤหาสน์ที่แท้จริง

“พวกแก ลุงหลี่เหรอ?” ดวงตาของเเฉินเย็นยะเยือก

แม้ว่าลุงหลี่จะเคยเป็นคนของตระกูลหวัง แต่ให้เขามารับผิด ชอบดูแลคฤหาสน์หลังนี้ ต่อไปก็คือคนของตนแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ลุงหลียังซื่อสัตย์ภักดีและเคารพเขาอย่างมาก ที่สำคัญปีนี้เขามีอายุมากกว่า 60 ปีแล้ว ในช่วงหลายปีที่ ตกต่า เซียวไห่หลงก็ยังไม่ยอมปล่อยชายชรา น่ารังเกียจจริงๆ

เขียวไห่หลงยิ้มเยาะ “อะไรนะ หมารับใช้ที่ไม่มีโอกาสรู้ว่า นายของมันคือใคร ถ้าไม่มีแรงๆ จะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้านายของ มันคือใคร! มีค่ากล่าวว่าจะตีหมาก็ต้องดูเจ้านายด้วย ฉัน หมาในตอนนี้เพื่อที่จะให้เจ้านายของมันรู้ว่า ใครที่ไม่สามารถทั่ว ยุได้…”

พูดจบเซียวไห่หลงก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของเขาเต็ม ไปด้วยความสุขของการแก้แค้น เย่เฉิน โกรธจัดอย่างถึงที่สุด เขาเหวี่ยงหมัด ใส่โดยไม่ลังเล
เขียวให้หลงหลบไม่พ้น ถูกหมัดเหล็กฟาดเข้าที่ตั้งจมูก ทันใด นั้นเลือดกำเดา ปวด ก็ทะลักออกมาจากจมูก ร้องลั่นด้วยความเจ็บ

“ยังยืนเชื่ออยู่ทำไมล่ะ เข้ามาสิ! ฉันต้องการชีวิตของไอ้เศษ สวะคนนี้!”

เขียวไห่หลงตะโกนใส่บอดี้การ์ดขณะถอยหนีเหมือนสุนัข

บอดี้การ์ดเหล่านั้นต่างชักมีดยาวที่เหน็บเอวออกมาแล้วพุ่ง เข้าใส่เย่เฉินอย่างดุเดือด

“เย่เฉิน ฉันรู้ว่าแกเก่ง แต่ถึงแก่จะเก่งอีกสักแค่ไหนแล้วยัง ไง! ฉันอยากจะดูว่าผิวหนังของแกหรือมีดที่แข็งกว่ากัน!

เมื่อเชียวชูหนและเซียวฉางควนเห็นดังนั้น ใบหน้าก็พลันซีด

ลง

แม้เย่เฉินจะสู้เก่ง แต่เขาก็เป็นคนที่มีเลือดเนื้อ คู่ต่อสู้ของเขา คือบอดี้การ์ดของตระกูลเซียวที่มีมีดยาว เขาจะเอาชนะได้ อย่างไร?

แต่เย่เฉินกลับไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว สีหน้าของเขาเย็นชาไม่ เปลี่ยนแปลง

“อาศัยปลาเน่าพวกนี้มาเอาชีวิตฉันเหรอ?!

พูดจบเย่เฉินก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับภูตผีปีศาจ ทะลุ ผ่านบอดี้การ์ดของตระกูลเซียว
แม้ว่าบอดี้การ์ดของตระกูลเขียวจะถือมีดยาวอยู่ในมือ แต่ก็ ไม่สามารถสัมผัสเขาได้แม้แต่ชายเสื้อ

เย่เฉินเหมือนสวมวิญญาณผีเสื้อ เริ่มโจมตีในขณะที่หลบหลีก

เพียงแค่ออกหมดสบายๆ ก็สามารถชกให้เกิดเสียงทะลุ อากาศได้อย่างง่ายดาย เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

แม้ว่าบอดี้การ์ดเหล่านั้นจะเป็นทหารพิเศษที่เกษียณแล้วแถม ยังมีมีดยาว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเย่เฉิน ก็ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ ต่อสู้เลย!

ในพริบตาทุกคนก็ถูกเย่เฉินซัดล้มลงกับพื้น

ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำได้อย่างไร เพราะมองไม่เห็นการเคลื่อน ไหวของเยเงินอย่างชัดเจน บอดี้การ์ดเหล่านี้พากันล้ม ระเนระนาดลงกับพื้น

ยิ่งไปกว่านั้นตอนเเงินลงมือจิตใจกำลังโกรธมาก ดังนั้นจึง ไม่มีความเห็นอกเห็นใจบอดี้การ์ดเหล่านี้เลย เขาลงมืออย่าง รุนแรง คนกลุ่มนี้ถ้าไม่มือหักก็ขาหัก ทั้งหมดนอนร้องโอดโอย อยู่บนลานบ้าน!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ