ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่ 478



บทที่ 478

ในขณะเดียวกัน มีอยังไม่หยุด ตีจนพ้นหยวนหมิงสลบไป ตาม ด้วยสองฝ่ามือตบติดๆกันจนตื่น แล้วตีต่อ …

เพื่อนนักเรียนเก่าแก่ของพันหยวนหมิงแต่ละคนดูจนอ้าปาก ตาค้าง ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้าม แต่เซียวฉางควนมองดูอย่างอื่น เต้น แค้นนี้ได้ชำระ ทำให้เขาตื่นเต้นจนทนไม่ไหว!

เมื่อเห็นว่ามันหยวนหมิงเกือบจะถูกจางเจี้ยนทำร้ายจนตาย เย่เฉินถึงจะเรียกให้หยุด “พอแล้วไม่ต้องตีแล้ว ตีอีกเดี๋ยวคนก็ ตายหรอก ผมยังอยากจะให้เขาไปใช้ชีวิตในคุกต่อนะ! ”

จางเจี้ยนรีบหยุดมือ เมื่อลุกออกจากร่างของพ่นหยวนหมิน ยัง ไม่ลืมที่จะถุยน้ำลายใส่ ค่าอย่างขยะแขยงว่า “ไอ้ชาติหมา ยัง คิดใส่ร้ายฉัน? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะคุณชายเย่ใจบุญ ฉันตีแกตาย แน่! ”

พูดจบ เขารีบคุกเข่าลงกับพื้น คลานไปอยู่ต่อหน้าเเฉิน ขอร้องว่า “ท่านเย่ เมื่อการแสดงของผมท่านพอใจไหม? ไว้ ชีวิตผมได้หรือยัง? ขอร้องท่านล่ะ… ”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ไว้ชีวิตนายก็ได้ แต่โทษตายเว้น ได้โทษเป็นยังอยู่! ”

จางเจี้ยนรีบถาม “ท่านเย่ ทำยังไงท่านถึงจะอภัยให้ผม?” เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คุณจําสิ่งที่ฉันบอกคุณก่อนหน้านี้ได้ไหมให้คุณเตรียมพร้อมที่จะไปที่สถานที่ก่อสร้างเพื่อแบกปูนซีเมนต์ เป็นเวลายี่สิบปีได้ไหม?”

จางเจี้ยนทรุดตัวลงอย่างกะทันหันร้องไห้และพูดว่า “คุณชาย เย่ ผมไม่ต้องการไปที่สถานที่ก่อสร้าง ผมขอร้องเห็นแก่ที่ผมเชื่อ ฟังท่านทุกอย่าง คุณอภัยให้ผมสักครั้งเถอะ ต่อไปผมจะเป็นสุนัข ของคุณ ท่านให้ผมทำอะไร ผมก็จะทำอย่างนั้น! ”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “โอเค” จางเจี้ยนพูดอย่างตื่นเต้น “ขอบคุณ คุณชายเย่ ขอบคุณ คุณ ชายเย่!”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ผมยังพูดไม่จบ คุณยังไม่ต้องรีบขอบคุณ ผม”

พูดจบ เขายิ้มแล้วถามว่า “คุณจะเป็นสุนัขรับใช้ของผมไม่ใช่ หรอ ผมให้คุณทำอะไรคุณก็จะทำอะไร? งั้นผมให้คุณไปแบกปูน ที่ก่อสร้าง ทําครบยี่สิบปีเมื่อไหร่ เมื่อนั้นนายก็เป็นอิสระ! ”

“ต๊ะ?!” จางเจี้ยนแทบทรุด …

ในตอนนี้ เย่เฉินพูดกับท่านหงห้า “หงห้า หาสถานที่ก่อสร้าง ผูกโซ่สุนัขให้เขาเส้นหนึ่ง ให้เขาแบกปูนซีเมนต์ที่ก่อสร้างทุกวัน เมื่อไหร่ที่เขาแบกครบยี่สิบปี ก็ให้เขาไปเมื่อนั้น ในระหว่างนั้น ถ้าหากเขากล้าหนี ก็แค่ตีให้ตายแล้วเอาไปเลี้ยงสุนัข!

ท่านหงห้ารีบพยักหน้าทันทีและพูดว่า “อาจารย์เท่านวางใจ ในเมืองจินหลิง ผมมีสถานที่ก่อสร้างหลายแห่ง ถึงเวลานั้นต้องหาที่มันหนักที่สุดเหนื่อยที่สุดในเขาแน่นอน”

“โอเค” เย่เฉินกล่าวตอบอย่างพึงพอใจ “ปล่อยให้เขาทำงาน

ไป พร้อมกับไตร่ตรองไปด้วย” จางเจี้ยนร้องไห้และพูดว่า “ท่านเย่ ยี่สิบปีนานเกินไป ขอ

ความเมตตาจากท่าน ลดเวลาลงหน่อย ไม่อย่างนั้น ชั่วชีวิตนี้

ของผมคงจบสิ้นแล้ว…”

เย่เฉินพูดเย็นชา “ไม่ต้องมาต่อรองกับผม ก่อนหน้านี้มีพ่อ ลูกคู่หนึ่ง เพราะเสแสร้งมากเกินไป ตอนนี้ไปขุดโสมอยู่ที่ภูเขา ฉางไปแล้ว อีกอย่างตลอดชีวิตไม่ได้ออกจากภูเขาฉางไบ ถ้า หากคุณยังต่อรองกับผมอีก ผมก็จะจัดการส่งคุณไปที่นั่น!”

ในเวลานี้ท่านหงห้าก็พูดอย่างเย็นชาว่า “จางเจี้ยนนาย ยอมรับชะตากรรมของนายเถอะ ครั้งที่แล้วสองพ่อลูกที่ไปภูเขา ฉางไบ ก็ฉันเนี่ยแหละเป็นคนสั่งให้ลูกน้องส่งไป ขับรถไปสามวัน สามคืนถึงจะถึงใต้ภูเขาฉางไบ!”

“อีกอย่าง ฝั่งนั้นเพิ่งจะเข้าสู่ฤดูหนาวไม่นาน หนาวจนกลาย เป็นน้ำแข็ง อุณหภูมิติดลบยี่สิบองศาและในบ้านก็ติดลบถึงเจ็ด หรือแปดองศา พวกเขาสองพ่อลูกหนาวจนเกือบตาย แม้แต่พื้น ยังต้องไปตัดด้วยตัวเองที่กลางภูเขา! ”

“ ว่ากันว่าพอถึงช่วง สาม เก้าวัน ข้างนอกติดลบสี่สิบองศา ฉี่ ออกมาก็กลายเป็นน้ำแข็งทันที ถ้านายอยากลองดู ฉันก็จะ จัดการพานายไปทันที!

จางเจี้ยนได้ยินว่าจะจัดการให้ไปที่ภูเขาฉางไบขุดโสมไปตลอดชีวิต ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ร้องไห้แล้วรีบพูดว่า “อย่าๆๆๆ ท่านห้า ผมยอมรับชะตากรรม ผมยอมรับชะตากรรม! ผมจะไปที่ ก่อสร้างเพื่อแบกปูนซีเมนต์ ไม่ไปขุดโสมที่ภูเขาฉางใบ! “


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ