เย่เฉินหยัดตัวขึ้นอย่างเนิบนาบท่ามกลาง

สายตาเหลือเชื่อของทุกคน สายตาทุกคู่ที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงล้วนจับ จ้องอยู่ที่เขา

“เย่เฉิน แกทําอะไรน่ะ! นั่งลงเดี๋ยวนี้!” หม่า หลันตกใจจนต้องรีบเอ่ยเตือนสติ

เขาก็ไม่รู้จักดูสถานที่เลย! ผู้อาวุโสตั้ง มากมายที่อยู่ในงานยังไม่มีใครกล้าลุกขึ้น ลูกเขยไร้ค่าอย่างเย่เฉินจะมาไม้ไหนกัน!

ส่วนหวังเหวินชายและหวังเหวินเฟยก็สบ สายตากันพลางคิดในใจว่าเขาคงไม่ใช่ประธาน กรรมการของตี๋เหากรุ๊ปจริงๆใช่ไหม?

ทว่าชั่วอึดใจทั้งสองต่างก็ส่ายหน้า

เป็นไปไม่ได้ หากเขาคือประธานกรรมการ ของตี้เหาจริง ทำไมถึงถูกหม่าหลันด่าจนเสียหมา แบบนั้นล่ะ?

“สวะอย่างแกจะทำอะไร! ยังไม่รีบนั่งลง อีก!” เซียวไห่หลงที่ยืนอยู่บนเวทีตะโกนขึ้นมา ด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

เย่เฉินปรายตามองอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปหยุดอยู่ข้างหวังตงเสงี่ยนโดยไม่ สนใจสายตาตกตะลึงของทุกคน ก่อนจะกระซิบเสียงเบาสองสามประโยค

หวังดงเสงี่ยนตั้งใจฟังพลางพยักหน้าเบาๆ

ภาพเหตุการณ์นี้ทําให้ทุกคนรู้สึกเหมือน หัวใจถูกบีบรัดอย่างฉับพลัน

หวังตงเสงี่ยน! รองประธานกรรมการของ เหากรุ๊ป สาวสวยผู้โด่งดังของเมืองจินหลิง! ลูกเขยสวะอย่างเย่เฉินไปรู้จักกับเธอได้อย่างไร? อีกทั้งทั้งสองคนยังดูมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็ไม่สนใจสายตา ของทุกคน ทว่าเดินตามเซียว หนออกจากห้อง จัดเลี้ยงไป

ส่วนหวังตงเสงี่ยนกลับลุกขึ้นยืนแล้วเดิน ขึ้นไปบนเวทีรับไมโครโฟนมา ก่อนจะเอ่ยปาก ท่ามกลางสายตา นงงของทุกคน สวัสดีค่ะ ดิฉัน คือหวังตงเสงี่ยน ก่อนหน้านี้คุณเย่เฉินเจอกับ ท่านประธานของเรา ท่านประธานจึงฝากเขามาบ อกดิฉันประโยคหนึ่ง”

เมื่อทุกคนได้ยินว่าเย่เฉินไม่ใช่ประธาน กรรมการของตี้เหากรุ๊ปก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง

หวังเหวินข่ายโล่งอก ก่อนจะเอ่ยดูแคลน เสียงเบา แค่บังเอิญเจอเค้าครั้งเดียวก็ไปประจบ ผู้ช่วยเค้าแล้ว ขยะจริงๆ”

หวังเหวินเฟยยักไหล่สองสามทีพลางเอ่ย แกมหัวเราะ “คนชั้นต่ำก็แบบนี้แหละ”
ขณะนั้นเอง หวังดงเสงี่ยนที่อยู่บนเวที กวาดสายตามองไปยังนายหญิงใหญ่เขียวแวบ หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าเป็นยะเยือก “ท่าน ประธานให้ดิฉันมาแจ้งทุกคนว่า……

“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ตี๋เหากรุ๊ปจะยุติ สัญญากับตระกูลเขียว สัญญาที่ลงนามไปแล้ว นั้นถือเป็นโมฆะ!”

ฉับพลันกลุ่มคนก็ฮือฮา ทุกคนล้วนคิดไม่ ถึงว่าหวังตงเสงี่ยนจะพูดแบบนี้ออกมา

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้ ทําให้ทุกคนตกตะลึงจนอ้าปากหวอ

นายหญิงใหญ่เซียวหน้าซีดอย่างฉับพลัน ก่อนจะเอ่ยถามอย่างร้อนรน “รองประธานหวัง เป็นเพราะอะไรกัน? ทางตระกูลเซียวของเราทำ อะไรผิดอย่างนั้นหรือ?”

วันนี้เธอเชิญบุคคลมีหน้ามีตาของเมืองจิน หลิงมาก็เพราะหวังว่าจะใช้โอกาสนี้ในการสร้าง ชื่อเสียงในเมืองจินหลัง

หากชวดสัญญาท่ามกลางสายตาของทุก คนแบบนี้ เกรงว่าตระกูลเซียวคงถูกทุกคนเหยียบ อยู่ใต้เท้า

หวังตงเสงี่ยนเอ่ย “เติมทีโครงการนี้เกิด จากการที่ท่านประธานของเรายอมรับในตัวคุณเขียว หนถึงได้ร่วมมือกับพวกคุณ ทว่าพวกคุณ กลับเอาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ว่ารับผิดชอบโครงการนี้ โดยพลการ ขอโทษค่ะ พวกเราไม่ยอมรับ!”

เอ่ยจบ หวังตงเสงี่ยนก็วางไมโครโฟนลง

แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง นายหญิงใหญ่เซียวหน้าซีดเผือด ฉับพลันก็ ทรุดตัวลงกับพื้นบนเวที

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเพราะความฉลาดชั่ว วูบของตนเองจะทำให้พลาดโอกาสที่สําคัญแบบ

หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ให้ตายเธอ ก็ไม่มีทางยอมให้เซียวไห่หลงรับตำแหน่งผู้ อ่านวยการแทนเซียว หร้นแน่นอน

ตอนนี้เซียวไห่หลงก็มึนงงไม่แพ้กัน เกิด อะไรขึ้น? เหมือนว่าหวังตงเสงี่ยนจะไม่ชอบเธอ แต่ตัวเธอเองก็ไม่เคยมีเรื่องกับอีกฝ่ายนี่!

เซียวไห่หลงจึงอดที่จะเอ่ยถามนายหญิง ใหญ่เซียวไม่ได้ “คุณย่า ตำแหน่งของผู้อำนวย การประกาศไปแล้ว คุณย่าคงจะไม่เปลี่ยนใจใช่ ไหม?”

นายหญิงใหญ่เซียวขืนตัวยืนขึ้น ยกมือขึ้น มาตบหน้าเขาทหนึ่ง ก่อนจะด่าอย่างโมโห “เลว ตอนนี้แกยังมีแก่ใจมาสนใจตำแหน่งผู้อำนวยการ นี่อีกหรือ! ยังไม่รีบไปขอร้องชูหรันอีก!”หลังจากที่ เฉินตามออกมาก็พบว่าความ จริงแล้วเชียวชูหนไม่ได้ไปไหนไกล แต่กลับไป นั่งร้องไห้อยู่ในมุมอับข้างโรงแรมนี่เอง

เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะถอดเสื้อสูทไป คลุมตัวเซียวซูหรืนพลางเอ่ย “ที่รัก อย่าเสียใจไป เลย ตำแหน่งผู้อำนวยการของตระกูลเซียวไม่ได้ มีค่าอะไรเสียหน่อย ไม่ได้ตำแหน่งก็ไม่เป็นไร…..

“คุณไม่เข้าใจ หากฉันได้เป็นผู้อำนวยการ พ่อแม่ของฉันก็จะอยู่ในตระกูลเซียวได้อย่าง สบายใจขึ้น คุณย่ากลับคําแบบนี้ได้ยังไง… เซียวซูหนเอ่ยเสียงสะอึกสะอื้น

เย่เฉินเอ่ยปลอบใจต่อ “ไม่แน่อีกเดี่ยวพวก เขาอาจจะมาขอร้องให้คุณไปรับตำแหน่งผู้ อำนวยการก็ได้ คุณร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวขึ้นเวที แล้วไม่สวยนะ..

เซียวซูตรันเยเสียงอู้อี้ “จะเป็นไปได้ยังไง คุณย่าประกาศไปแล้วคงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ คุณ เข้าไปก่อนเถอะ ฉันก็อยู่คนเดียวสักพัก……

ขณะนั้นเองนายหญิงใหญ่เซียวและเซียว ไห่หลงก็วิ่งออกมาจากห้องจัดเลี้ยง

นายหญิงใหญ่อายุมากแล้วจึงหายใจไม่ ค่อยทันนัก ด้านหลังของเธอมีคนจำนวนหนึ่งตาม ออกมาดูเรื่องสนุกด้วย
เมื่อเขียวไหหลงเดินออกมา เห็น เฉิน และเขียว หน

เขารีบวิ่งมาหาก่อนจะก้มหน้ามองเซียว ห วันที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตาพลางเอ่ย “ซูทรัน รีบตามรองประธานหวังไปเร็วเข้า ขอให้เธออย่า ยุติสัญญาของเรา!”

เซียวซูหรืนทำหน้างง “ยุติสัญญาอย่างนั้น หรือ? ทําไมล่ะ?”

เขียวไห่หลงเอยอย่างมีน้ำโห “เธอยังมีหน้า มาทําตัวใสซื่อตอหน้าฉันอีก เป็นเธอใช่ไหมที่ บงการให้รองประธานหวังทําให้ฉันต้องขายหน้า หากเธอแก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้ แน่!”

เพียะ!

นายหญิงใหญ่เซียวตบหน้าเซียวไห่หลง ด้วยความโมโหอีกครั้ง ก่อนเอ่ยปากด่า “ไอ้ สารเลว แกพูดแบบนี้กับน้องสาวแกได้ยังไง! หล่อนต่างหากที่เป็นผู้อำนวยการของบริษัทเชียว ชื่อ!”

เขียวไห่หลงร้อนรน “คุณย่า….ไหนบอกว่า ให้ผมรับตำแหน่งผู้อำนวยการไม่ใช่หรือ?”

นายหญิงใหญ่เซียวเอ่ยอย่างมีน้ำโห “หาก ไม่ใช่เพราะแกวางยาฉัน ฉันจะเปลี่ยนใจ กะทันหันได้ยังไง ถ้าแกยังตอแยไม่หยุดก็ออกจากตระกูลเขียวไปซะ!”

โตนนายหญิงใหญ่ตบหน้าไปสองครั้ง

เซียวไห่หลงโมโหจนถึงขีดสุด ทว่าก็ไม่กล้า ปากมีเสียงทําได้เพียงอดทนอดกลั้นไว้เท่านั้น

ตอนนี้นายหญิงใหย่เขียวกลับหันไปเอ่ยกับ เซียวซูหวั่น “ซูหน ย่าขอร้องล่ะ ตอนนี้แกคือผู้ อ่านวยการของบริษัทเขียว อ รีบตามไปอธิบาย กับรองประธานหวังเถอะ ตระกูลเซียวของเราแย่ แล้ว!”

ชูหรับหันไปมองเย่เฉินด้วยความมึนงงและ สงสัย

เย่เฉินยักไหล่พลางเอ่ย “ผมบอกแล้ว เดี่ยว พวกเขาจะต้องมาขอร้องให้คุณกลับไปเป็นผู้ จํานวยการ คุณก็ไม่เชื่อผม เห็นไหม ร้องไห้จน หน้าเลอะไปหมดแล้ว….…..

เซียวซูหรินหน้าแดงอย่างเขินอาย เช็ด นาตาก่อนเอ่ย “อย่างนั้นฉันจะลองติดต่อทาง เหาดู”

เอ่ยจบก็ต่อสายหาหวังตงเสงี่ยนทันที ตอนนี้สายตาขงทุกคนล้วนจับจ้องอยู่ที่เธอ

ผ่านไปสักพักอีกฝ่ายก็รับสาย เซียว หน จึงเอ่ยปากขึ้น “สวัสดีค่ะรองประธานหวัง คุณย่า ให้ฉันมาอธิบายกับคุณค่ะ ฉันจะยังคงดำรง ตำาแหน่งผู้อำนวยการของตระกูลเซียวเพื่อรับผิดชอบความร่วมมือกับทาง เหา คุณให้โอกาสเรา อีกสักครั้งได้ไหมคะ…

หวังตงเสงี่ยนหัวเราะเล็กน้อยพลางเอ่ย “หากคุณเป็นผู้อำนวยการ อีกทั้งยังเป็นผู้รับผิด ชอบโครงการอยู่ก็ไม่มีปัญหาค่ะ สัญญายัง คําเนินต่อไปได้ แต่หากเป็นคนอื่นล่ะก็ไม่มีอะไร ต้องคุยกันอีก……

“ขอบคุณมากนะคะรองประธานหวัง…

เซียวซูหนยังคงคลางแคลงใจกับเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบราวกับว่า มหากรุ๊ปมาเพื่อช่วยเธอ โดยเฉพาะอย่างนั้นแหละ นี่มันผิดปกติเกินไป

หวังตงเสงี่ยนเอ่ยแกมหัวเราะ “นี่เป็นคําสั่ง ของท่านประธาน หากมีโอกาสท่านประธานจะ อธิบายให้คุณทราบด้วยตัวเอง…..

เซียวซูเร้นคลางแคลงใจมากกว่าเดิม ประธานกรรมการของอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่ เธอ ไม่เคยเจอเขาเลยด้วยซ้ำ ทําไมอีกฝ่ายถึงช่วย เหลือเธอกัน?

“เอ่อ อย่างนั้นเชิญคุณกลับไปที่ห้องจัด เลี้ยงอีกครั้งได้ไหมคะ?” เซียวซูหนเอ่ยถาม อย่างประหม่า

อีกฝ่ายจากไปพร้อมกับความโกรธ เห็นได้ ชัดว่าตระกูลเซียวทําให้อีกฝ่ายโกรธ ตอนนี้กลับ เชิญอีกฝ่ายกลับมาอีกครั้งจึงดูเป็นฝืนใจอีกฝ่าย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ