บทที่ 498

“แกเนี่ยนะ! ” หม่าหลินโกรธจนบ้าไปแล้ว และด่าว่า: “แกไม่เห็น หรือไงว่ามันมีกันสิบกว่าคน? แกอยากตายก็อย่าเอาฉันไป เกี่ยวข้องได้ไหม! ‘

ในเวลานี้ เหอหัวเฉียงจ้องไปที่เยเฉิงด้วยแววตาชั่วร้าย ยิ้ม อย่างเย็นชาแล้วถามว่า “ไอ้หนุ่ม ให้แกเอโฉนดบ้านมาแกก็ไม่ เอามา กล้าหลอกฉันเหรอ? เชื่อไหมว่าแกจะต้องตายอยู่ที่นี่? ”

เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น: “ฉันจะให้โอกาสแกรอดแค่ครั้งเดียว แกตอบคําถามฉันดีๆ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก ตั้งใจฟังฉันให้ดี แผน ในวันนี้ ใครเป็นคนทํา? ”

เหอหัวฉียงหัวเราะออกมา: “แม่งน่าสนใจจริงๆ แกอยู่ในถิ่น

ของฉันแค่คนเดียว ยังกล้าฉันอีกเหรอ? แกนี่มันกล้า! เบื่อชีวิต แล้วใช่ไหม?” เยเฉันยิ้มเล็กน้อย และถามเขา: “ที่ไหนล่ะถิ่นของแก? ”

เหอหัวเฉียงกระทืบเท้า และพูดอย่างเย็นชา: “บ้านพักตาก อากาศหลังนี้แหละ ที่เป็นถิ่นของกู! ”

เยเฉินพยักหน้า หัวเราะและถามว่า “แล้วแกรู้ไหม ว่าถิ่นของ ฉันอยู่ที่ไหน? ”

เหอหัวเฉียงถามอย่างดูถูก: “อะไรกัน? แกอยากแข่งกับฉัน เรื่องถิ่นฐาน? ได้เลย ที่ไหนล่ะถิ่นของไหน”
เยเฉันพูดอย่างใจเย็น “เมืองจีนหลังทั้งหมด ล้วนเป็นถิ่นของ ฉัน! ”

“แม่ง! ” เหอหัวเฉียง โกรธและด่าว่า “หลอกฉันเหรอ? เมือง นหลังเป็นถิ่นของแก แกเห็นท่านทั้งห้าเป็นคนไร้ประโยชน์หรือ ไง? ฉันจะบอกแกไว้ พี่ใหญ่ของฉันเป็นลูกบุญธรรมท่านหงห้า ในเมืองจีนหลัง ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับฉัน! ”

“ถึงหงห้าจะอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องคุกเข่าต่อหน้าฉัน แกมันก็แค่ไอ้ หวย? ”

เย่เฉินหัวเราะ เหยียดนิ้วออกหนึ่งนิ้ว และพูดกับเขาว่า “โอกาสสุดท้าย บอกฉันมาตรงๆ ใครเป็นคนวางแผนจัดฉากใน วันนี้? ”

“แม่งเอ๊ย…” เหอหัวเฉียงโกรธ: “กล้าดูหมิ่นท่านห้า ฉันจะฆ่า

แกให้ตาย!

ทันทีที่สิ้นเสียง เหอหัวเฉียงรู้สึกว่ามือขวาของเขาถูกจับอย่าง แรง!

พอมองขึ้นไป เยเฉินจับข้อมือขวาของเขาไว้อย่างแน่น

ในเวลานี้ เย่เฉินแสยะยิ้มและพูดว่า “มา ฉันจะให้ สิบสอง เสียง แก”

เหอหัวเฉียงโพล่งออกมาโดยไม่รู้ว่า: “อะไรคือสิบสอง เสียง?!”

จู่ๆ เย่เฉินก็จับนิ้วหัวแม่มือขวาของเขา และใช้แรงหักไปด้านหลัง.….

เสียงดัง “แกร็ก” นิ้วหัวแม่มือก็หักไปด้านหลัง

นิ้วของเหอหัวเฉียงถูกหักอย่างกะทันหัน และร้องออกมาด้วย ความเจ็บปวด

ในเวลานี้เยเฉันยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “นี่คือเสียง ที่หนึ่ง

พูดเสร็จ เขาก็จับนิ้วชี้ขวาของเขา และหักมันอย่างแรงอีกครั้ง! เสียงดัง “แกร็ก” อีกครั้ง

เยเฉินยิ้มและพูดว่า “นี่คือเสียงที่สอง”

เหอหัวเฉียงเจ็บจนร่างแทบสลาย ศีรษะและหน้าเต็มไปด้วย เหงื่อ เขาตะโกนใส่เหล่าลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างบ้าคลั่ง “แม่ง ฟันมันให้ตายซะ!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เยเฉันก็หักนิ้วกลางขวาของเขาอีกครั้ง…

“แกร๊ก! ”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “เฮ้ นี่คือเสียงที่สาม! ” “อ้า เซี้ยฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว…รีบฟันมันให้ตายเร็ว”

ในขณะนี้ลูกน้องทั้งสิบกว่าคนดึงมีดพร้าออกมา แล้วแต่มา หากเขา

เย่เฉินสีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

นักเลงเพียงไม่กี่คน เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ไม่ใช่ตัวอะไรทั้งนั้น
ดังนั้น เขาจึงยังคงทำการหักนิ้วนางของเหอหัวเฉียงต่อ

“แกร๊ก! ”

นิวทีสี่ของเหอหัวเฉียง หักไปพร้อมกับเสียง

ในตอนนี้ มีดพร้าสิบกว่าเล่ม ก็อยู่ตรงหน้าเเฉินแล้ว!