ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่ 2471



บทที่ 2471

เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อตา เยเฉินแปลกใจมาก “ผมจะไปทานข้าวกับพ่อตาตอนไหนกันครับ”

ขณะที่กำลังงุนงง เซียวฉางควนพยายามส่งซิกให้เขารู้จาก นั้นจึงเอ่ยปากเร่ง “โอ้ เย่เฉิน ทำไมยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่เลยเนี่ย รีบไปเปลี่ยนชุดเร็ว เราจะไปไม่ทันแล้วนะ!”

หม่าหลันเอ่ยถามขึ้นว่า “เซียวฉางควบ คุณเอาแต่ขลุกตัวอยู่ ในสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ทั้งวันทั้งคืน ยังไม่ เท่าไร นี่จะมาเอาลูกเขยไปด้วยเหรอ เขามีเวลาไปเข้าสังคมกับ คุณซะที่ไหนกัน”

เซียวฉางควนเบะปากพูดว่า “คุณจะไปรู้อะไร เย่เฉินรู้จักหงห้า หงห้ามีชื่อเสียง ในเมืองจีนหลิง ประธานเพียของ สมาคมการ เขียนพู่กันจีนและภาพวาด ให้เกียรติเขามาก พอดีกับที่สมาคม ของเราใกล้จะเปลี่ยนทีมผู้บริหารแล้ว ครั้งนี้ผมต้องทำให้ ประธานเฟีย ดำเนินการให้ผมเป็นรองประธาน ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมจะได้เป็นผู้รับผิดชอบอันดับสองในสมาคมการเขียนพู่กันจีน และภาพวาด!”

หม่าหลันพูดด้วยสีหน้าดูถูก “วันๆ เอาแต่ทำสมาคมการเขียน พู่กันจีนและภาพวาดอะไรนั่น มีประโยชน์อะไรไม่ทราบ ไม่เคย เห็นคุณหาเงินกลับบ้านสักนิด!”
เขียวฉางควนพูดอย่างหงุดหงิด “สมาคมการเขียนพู่กันจีน และภาพวาด ไม่ใช่องค์กรแสวงหาผลกำไรอยู่แล้ว นี่คือความ สง่างามระหว่างปัญญาชน คุณจะไปรู้อะไร!

หม่าหลันส่งเสียงห์ “เชียวคางฉวน ฉันไว้หน้าคุณแล้วนะ ฉัน จะบอกให้นะ รีบถอนตัวออกจากสมาคมบ้าบออะไรนั่น! ต่อไป อยู่แต่ในบ้าน!

“ฝันไปเถอะ!” เขียวฉางควนโพล่งออกมา “สมาคมการเขียน พู่กันจีนและภาพวาด เป็นงานที่ผมชอบ ในช่วงชีวิตวัยกลางคน ทําไมคุณบอกให้ออก ผมก็ต้องออกด้วย!!

หม่าหลันตบโต๊ะ “ไม่ออกใช่ไหม ได้ วันนี้ฉันจะไม่ให้คุณออก จากบ้าน! ถ้าคุณกล้าออกไป พรุ่งนี้ฉันไปจัดการถึงสมาคมการ เขียนพู่กันจีนและภาพวาดแน่!!

เชียวฉางควนเบิกตาโตและรีบพูดว่า “คุณเป็นบ้าหรือเปล่า ผมจะทําอะไร มันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ

หม่าหลันพูดอย่างเย็นชา “เลิกพูดไร้สาระกับฉัน ตอนนี้ฉันกับ คุณ ยังเป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าคุณหาเรื่องฉัน ฉันจะไปบอกที่สมาคมว่าคุณเล่นชู้! ดูสิว่าต่อไป คุณจะมีหน้าอยู่ ที่นั่นอีกหรือเปล่า!”

“คุณ…. เซียวฉางควนรู้สึกกลัว จากนั้นจึงรีบพูดว่า “หม่าหลัน คุณจะหาเรื่องให้ลำบากไปทำไม ปกติผมก็ไม่เคยหาเรื่องคุณ แค่ ออกไปคบค้าสมาคมกับเพื่อนๆ เป็นครั้งคราว คุณมาขัดแย้งกับ ผม มีประโยชน์อะไร
หม่าหลันพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้ขัดแย้งกับคุณ ฉันแค่ อยากให้คุณรู้ว่าระหว่างเราสองคน คำพูดของใครเป็นใหญ่กัน แน่!”

เย่เฉินรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “แม่ครับ หลายปีมานี้พ่อชอบพวก ภาพวาดโบราณ ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะหาโอกาสเข้าไปใน สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด แม่อย่าไปห้ามเขาเลย ครับ”

หม่าหลันพูดอย่างจริงจัง “ได้ลูกเขย แม่พูดตามตรงเลยนะ ขา ฉันหักมาตั้งนาน แต่พ่อตานายไม่เคยสนใจฉันสักครั้ง! นายว่า คนอย่างเขา ยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี หลงเหลืออยู่บ้างหรือ เปล่า”

“ไม่เพียงแค่นั้น ขาฉันก็เดินลำบาก ทำให้ออกไปข้างนอก น้อยมาก ขนาดซื้อของ ยังต้องใช้มือถือ ส่วนเขาน่ะเหรอ ไปข้าง นอกตั้งแต่เช้าจรดเย็น ไม่เคยอยู่บ้าน ถ้าฉันไม่สนใจเขาอีก ไม่ แน่เขาอาจไปกับนังจิ้งจอกคนไหนก็ได้!

เชียวฉางควนสะดุ้งโหยง เขาพูดโพล่งออกมา “หม่าหลัน คุณ อย่าพูดไร้สาระ! ผู้บริหารสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด มีทั้งหมด 8 คน และเป็นผู้ชายทั้งหมด!

หม่าหลันเบะปากพูดว่า “ฉันไม่สนว่ามีผู้ชายกี่คน หลังจากนี้ ห้ามไปอีก!”

เย่เฉินพูดอย่างเหนื่อยใจ “แม่อย่าทะเลาะเรื่องไม่เข้าเรื่องกับ พ่อเลย ถ้าแม่อยู่บ้านจนเบื่อ ต่อไปก็ให้พ่อหาเวลาอยู่กับแม่ทุกวัน พาแม่ออกไปเดินเล่น หรือไปกายภาพบำบัดก็ได้ แต่ตัวพ่อก็ ต้องมีเวลาส่วนตัวด้วย แม่อย่าก้าวก่ายจนเกินไปเลยครับ

เมื่อเชียวฉางควนได้ยิน เขารีบพูดว่า “ใช่ๆ! ต่อไปผมจะหา เวลามาอยู่กับคุณ แบบนี้ได้ไหม” หม่าหลันเริ่มยอมรับได้ เธอพูดกับเซียวฉางควนว่า “เห็นแก่

ลูกเขย ฉันไม่ทะเลาะเรื่องไร้สาระกับคุณแล้ว แต่อย่าลืมที่คุณพูด

เมื่อกี้!”

เซียวฉางควนรีบพูดว่า “วางใจเถอะ ผมไม่มีวันลืม! เอางี้ พรุ่ง นี้ผมพาคุณไปเดินศูนย์การค้า ช่วงนี้คุณไม่มีโอกาสได้เดินชอป ปิง คงอยู่บ้านจนเบื่อแย่

หม่าหลันหายโกรธ และพูดว่า “คุณพูดอะไร ก็จำเอาไว้ด้วย ถ้าคุณผิดสัญญา ฉันกับคุณไม่จบแน่!”

เซียวฉางควนรีบพูดพร้อมรอยยิ้ม “วางใจได้เลย พรุ่งนี้ผมอยู่

เป็นเพื่อนคุณแน่นอน!

เย่เฉินเห็นว่าหม่าหลันหายโกรธแล้ว จึงใช้โอกาสนี้พูดว่า “แม่ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอออกไปกับพ่อก่อนนะ”

หม่าหลันพยักหน้า “ไปเถอะ ขับรถระวังด้วย!

เซียวฉางควนอดพูดไม่ได้ “เย่เฉิน นายรีบไปเปลี่ยนชุดเร็ว ฉัน ไปรอนายในรถนะ!”

เย่เฉินตอบรับ และกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้อง เมื่อมาถึงรถ เชียง ฉางควนนั่งกระปรี้กระเปร่าอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ
เยเฉินเข้ามานั่งตรงที่คนขับ และถามว่า “คืนนี้พ่อไปทานข้าว กับประธานเพียจริงเหรอ”

เซียวฉางควนโบกมือไปมา ไม่ใช่ ทำไมฉันต้องทานข้าวกับ เขา ตอนนี้ไอ้หมอนั่นเอาแต่ประจบฉัน ฉันไม่อยากแยแสเขาด้วย


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ