บทที่ 6 วางเดิมพัน

เขียวหนทำเอาคนในตระกูลเซียวช็อกกันหมด!

ทุกคนคิดว่าเซียวซูหนต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

จะออกหน้าก็ต้องดูเวลาหน่อยสิ! มาออกหน้าตอนนี้ นอกจากตายแล้วยังจะมีจุดจบยังไงได้อีก?

เหากรุ๊ปเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจีนหลิง เขาจะมา สนใจตระกูลเซียวได้ยังไง? ใครไปเจรจาก็ไม่สำเร็จกลับมา ทั้งนั้น!

เขียวไห่หลงพูดดูถูกอย่างอดไม่ได้ “ชูหน เธอคิดว่าคน อย่างเธอเนี่ยนะจะร่วมเซ็นสัญญากับเหากรุ๊ปได้? ”

เซียวเวยเวยน้องสาวแท้ๆของเชียวไห่หลง และมีศักดิ์เป็น ลูกพี่ลูกน้องของเชียวชูหนพูดเยาะเย้ย : “พี่ชูหน พี่เป็น ใครเหากรุ๊ปเป็นใคร พี่วู่วามไปเจรจาแบบนี้ อย่าทำให้ ตระกูลเขียวของเราขายหน้าเลย!

มีคนพูดเสริมขึ้น : “ใช่ เมื่อถึงตอนนั้นถ้าเกิดเธอโดน มหากรุ๊ปไล่ออกมา คนทั้งเมืองจีนหลังคงหัวเราะเยาะตระกูล เดียวกันสนุกปากแน่! ”

เซียวซูหนได้ยินเช่นนั้น ทำให้แก้มแดง และรู้สึกอับอา

ยมากๆ
ตั้งแต่แต่งงานกับเย่เฉิน สถานะของเธอในตระกูลนั้น ตกต่ำลงมาก นับวันยิ่งโดนละเลยขึ้นเรื่อยๆ เหมือนบีบให้ เธอออกไป แม้กรพทั่งพ่อกับแม่ก็หัวเราะเยาะไปกับเขาด้วย

เธอคิดว่า หากครั้งนี้สามารถเจรจาโปรเจกต์นี้ของเรา กรุ๊ปๆได้ เธอคงมีหน้ามีตาในตระกูลมากๆ

ที่สำคัญที่สุด คือพ่อกับแม่จะได้ปฏิบัติอย่างยุติธรรม แต่ตอนนี้ทุกคนหัวเราะเยาะกันหมด ทำให้เธออดที่จะ

ถอดใจไม่ได้

เธอจ้องเย่เฉินด้วยความกลัดกลุ้ม เธอไปเชื่อคำพูดของ เขาได้ยังไงกัน? ถ้ารู้เร็วกว่านี้คงไม่ออกหน้าแบบนี้…

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินที่ทุกคนพูด ก็โกรธมาก

ตนถามไปตั้งหลายรอบแต่ก็ไม่มีใครรับหน้าที่นี้ ตอนนี้ เซียวซูหนเสนอตัวแล้ว คนพวกกลับทำให้เธอเสียกำลังใจ

อีก!!

ถึงแม้นายหญิงใหญ่เซียวจะไม่ชอบเซียวซูหน แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าเขียว หนยอมช่วยแบ่งเบาภาระตนแล้วล่ะ ไม่ เหมือนคนพวกนั้น ที่รู้แต่จะทำให้ตนไม่พอใจ

โดยเฉพาะหลานที่ตนรักที่สุดอย่างเดียวไม่หลง มันน่าผิด หวังซะจริงๆ!

ดังนั้นนายหญิงใหญ่เขียวจึงรู้สึกกับเซียวหวั่นเปลี่ยนไปไม่น้อย

เธอจึงรีบพูดขึ้นทันที : “ในเมื่อคนอื่นไม่อยากทำก็ไม่ต้อง พูดไร้สาระแล้ว! ความร่วมมือกับโปรเจกต์ของเรากรุ๊ปใน ครั้งนี้ ให้หวันไปเจรจา

เซียวซูหนทำได้ฝันพูด : “คุณย่าไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะ ทำอย่างสุดความสามารถ

ทันใดนั้นเขียวไห่หลงก็พูดเย้ยหยันออกมา “ทำอย่าง สุดความสามารถจะไปช่วยอะไรได้? สุดท้ายถ้าทำไม่ได้ก็ ทำให้ตระกูลขายขี้หน้าอยู่ดี!

เย่เฉินถามอย่างยิ้มเยาะ “เซียวไห่หลง นายพูดไม่ดีแบบ นี้กับชูหนเพื่ออะไร? หรือนายคิดว่าตระกูลเซียวไม่มี คุณสมบัติพอที่จะร่วมมือกับมหากรุ๊ป? ”

เซียวไห่หลงคิดไม่ถึงว่าไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างเเฉิน จะ กล้าปริปากพูดในการประชุมของตระกูล อีกทั้งยังเป็นการ พูดประจบด้วย

เมื่อมองนายหญิงใหญ่เชียว เธอมีท่าทีโมโหเล็กน้อย เขา จึงรีบอธิบายทันที : “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันแค่คิด ว่าเซียวซูหนไม่มีทางเจรจาสำเร็จก็แค่นั้น!

เย่เฉินยิ้ม แล้วถามเขา “แล้วถ้าเกิดซูหวั่นเจรจาสำเร็จ ล่ะ? เรามาวางเดิมพันกันหน่อยไหม? ”
เชียวไห่หลงพูดเย้ยหยัน “เอาสิ เดิมพันก็เดิมพัน คิดว่า ฉันกลัวนายงั้นเหรอ? นายว่ามาว่าจะเดิมพันอะไร? ”

เยเฉันพูด “ถ้าหวั่นเจรจาสำเร็จ นายต้องคุกเข่าก้มหัว ให้ฉัน3ครั้ง ต่อหน้าทุกคนในบ้าน แล้วพูดดังๆว่าฉันผิดไป แล้ว แต่ถ้าหวั่นเจรจาไม่สำเร็จ ฉันจะทำทุกอย่างที่พูดมาให้ นายเอง นายคิดว่าไง? ”

“ฮ่าๆๆๆ! “เซียวไห่หลงหัวเราะร่าขึ้นมาทันที “แกนี่มัน รนหาที่ตายจริงๆ! ได้ ฉันจะพนันกับนาย! ”

เยเฉินพยักหน้าอย่างพอใจ พลางพูด “ทุกคนในที่นี้เป็น พยานนะ ถ้าใครกลับคำ ขอให้พ่อแม่ปู่ย่าตาย! ”

เย่เฉินตั้งใจพูดคำว่าฆ่าตายให้ดังฟังชัด เกรงว่าพอเชียว ให้หลงแพ้แล้วจะกลับค่า

พูดเช่นนั้น เซียวไห่หลงไม่กล้ากลับคำแล้วจริงๆ เพราะถ้า เป็นแบบนั้นก็เท่ากับแช่งฆ่าเขา มันเท่ากับว่าให้นายหญิง ใหญ่ตายไม่ใช่เหรอ? เมื่อถึงตอนนั้นนายหญิงใหญ่เชียวไม่ ปล่อยมันไว้แน่!

“ได้! “เซียวไม่หลงไม่รู้ว่าเเฉินวางกับดักไว้ แต่กลับคิด ว่ายังไงตัวเองก็ไม่มีทางแพ้แน่อนอน

เขาจึงยิ้มแล้วพูด: “ทุกคนเป็นพยาน ฉันจะรอนายมา คุกเข่าก้มหัวให้ฉัน ”
เซียวซูหนตกใจและขยิบตาให้เขา แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็น

เฉย

นายหญิงใหญ่เขียวไม่ได้สนใจการเดิมแบบนี้พ้นนี้นัก ที่ เธอเป็นห่วงที่สุดก็คือ จะเข้าไปอยู่ในรายชื่อผู้ร่วมมือของ เหากรุ๊ปได้หรือไม่ ถ้าหากทำได้ อย่าว่าแต่ให้เขียวให้หลงคุก เข่าให้เยเฉินเลย แม้แต่ให้เขียวไห่หลงเรียกเย่เฉินว่าพ่อ เธอ ก็ไม่แคร์แม้แต่น้อย

เธอจึงพูดขึ้น : “วันนี้ประชุมกันแค่นี้ ซูหน แกมีเวลา แค่3วันในการที่จะได้สัญญามา เลิกประชุม

กลับถึงบ้าน พ่อตาแม่ยายก็ด่าเย่เฉินกับเซียวซูหนทันที

แม่ยายหม่าหลั่นโพล่งพูดออกมาอย่างร้อนรน : “หน แกบ้าไปแล้วเหรอ ไปเชื่อคำพูดของเยเฉันได้ยังไง สติเลอะ เลื่อนตอบรับหน้าที่นี้มาได้ไงห้ะ!

พ่อตาเซียวฉางควนก็เยเงินเช่นกัน : “เเฉินนะเ เฉิน เจ้าคนไร้ประโยชน์ ทำลายลูกสาวฉันซะย่อยยับ เลย! ”

จากนั้นพ่อตาก็พูดด้วยสีหน้าโมโห : “ถ้าหวั่นมา สามารถเจรจาความร่วมมือกับเหากรุ๊ปได้ ต้องโดนคนใน ตระกูลเบียดเบียนแน่ ส่วนแกก็ต้องคุกเข่าก้มหัวให้เขียวให้ หลงต่อหน้าทุกคน ถึงตอนนั้นแกไม่คิดว่าฉันจะขายขี้หน้าบ้างรึไง? ”

เย่เฉันพูดอย่างจริงจัง : “พ่อครับ แม่ครับ ขอแค่ชูหน เจรจาสำเร็จ ทุกอย่างก็จะคลี่คลายไม่ใช่เหรอ? ”

“เจรจา เจรจา เจรจา! เจรจากับผนะสิ! ”

พ่อตาด่าเป็นชุด: “แกรู้ไหมว่าเหากรุ๊ปเก่งกาจแค่ ไหน? พวกเขาจะมาสนใจตระกูลเซียวได้ยังไง!

เยเฉันพูดอย่างยิ้มๆ “ไม่แน่เขาอาจจะสนใจก็ได้นะ ครับ? ผมคิดว่า หนไม่มีปัญหา ยังไงก็สามารถเซ็นสัญญา นั่นได้แน่นอน ”

แม่ยายพูดดูถูกอยู่อีกด้าน “แกคิดว่างั้นเหรอ? แกคิด ว่าตัวเองเป็นเจ้าของที่เหากรุ๊ปเหรอ? เป็นแต่คนไร้ ประโยชน์ ช่วยอะไรก็ไม่ได้ ยังจะกล้าคุยโวโอ้อวดอีก! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ