บทที่1147

คนที่เซียวฉางเฉียนเกลียดที่สุดไม่ใช่เฉียนหงเช่น ภรรยาที่มี คนนั้นของเขา แต่ทว่าคนที่เขาเกลียดเข้ากระดูก คือ หมา หลันที่เหยียดหยามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อเขาคิดถึงหมวกสีเขียวยี่สิบกว่าใบแกว่งไกวตามสายลม บนระเบียงของหม่าหลัน ในใจของเซียวฉางเฉียนก็เกลียดเธอ จนอยากทุบหม่าหลั่นออกเป็นหมื่น ๆ ชิ้น

ทุกครั้งที่หมวกสีเขียวยี่สิบใบล่องลอยอยู่ในสายลม เขาจะถูก เฆี่ยนตีอย่างโหดเหี้ยม

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าถ้าเขาจะแก้แค้น ถ้าอย่างนั้นเขาจะเริ่ม

ลงมือที่หม่าหลัน ไม่มีใครที่จะเหมาะสมไปกว่านี้แล้ว

และที่สำคัญก็คือ การแก้แค้นหม่าหลันจะไม่กระตุ้นความ เกลียดชังของเยเฉิน

ไม่อย่างนั้นหากทุกคนเริ่มลงมือกับเชียวชูหนก็เท่ากับสะกิด ต่อม โมโหของเย่เฉิน จนมีโอกาสเรียกหายนะแห่งความตายมา สู่ตัวเอง

แม้แต่ตงไห้ก็ไม่กล้าลงมือกับเซียวซูหน ดังนั้นครอบครัว ของเขาจึงไม่สร้างความยุ่งยากแบบนั้นได้

ข้อเสนอของเซียวฉางเฉียนนั้นได้รับการอนุมัติจากทั้ง ครอบครัวในทันที
เขาเสมอ จัดการเธอทั้งครอบครัวหายแค้น

ดังนั้นเซียวไห่หลงรีบถามพ่อ วิธีอะไรบอกพวก เราเร็ว”

เซียวฉางเฉียนกัดฟัน แล้วพูดว่าหาโอกาสที่ทำลายชื่อ เสียงของเธอในทำให้เธอกลายเป็นตัวตลกของคนทั้ง ประเทศ และรู้สึกเหมือนผู้คนแทงข้าง

เมื่อเชียวฉางพูด แล้วก็พูดว่า ยังมีอีกทำให้เธอติด กามโรคจะที่สุด”

เขียวไห่หลงพูดด้วยความประหลาดใจ พ่อหรือว่าคุณ

เองเหรอ?

เมื่อเซียวฉางเฉียนได้ยินอย่างนั้น โกรธจัด ตบหน้าดุด่าว่า บ้า

อันจริงหม่าหลั่นกับเฉียนหงเล่น ต่างเป็นสาวใหญ่ที่ยังมี เสน่ห์

แต่ตอนนี้ผู้หญิงทรงเสน่ห์สองกลับในสถานการณ์สมเพช

เขาไม่จำเป็นต้องพูดเฉียนหงเช่นเพิ่งแท้งและติดรักษาไม่หายพยาบาล เธอต้องรักษาทั้งอาการบาดเจ็บ และกามโรค

ตอนนี้หม่าหลันก็น่าเศร้าพอแล้ว ขาของหล่อนหักจนต้องเข้า เผือก ฟันหน้าสองก็หักอีก แล้วหล่อนจะมีเสน่ห์ดังเดิมได้ อย่างไร? ผู้ชายคนไหนมองเห็นหล่อนแล้วก็หมดความสนใจแล้ว

เซียวไห่หลงที่ถูกตบ จึงพูดอย่างได้รับความไม่เป็นธรรมว่า “พ่อ คุณบอกว่าคุณต้องการให้เธอติดเชื้อกามโรค ฉันเลยคิดว่า คุณจะทําเอง …

เซียวฉางเฉียนดุว่า “คุณหาคนอื่นไม่ได้เหรอ?”

เซียวไห่หลงพูดว่า “มองหาใครล่ะ?”

“ฉันจะรู้ได้อย่างไร ลองหาดูสิ หาคนหนุ่มแข็งแรง เป็นโรคจะ ดีที่สุด!”

เซียวไห่หลงกล่าวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “หาแบบนั้นไม่

เจอจริง ๆ …”

เซียวฉางเฉียนตบริมฝีปากของเขา และพูดว่า “ฉันจะหามัน เอง แม้ว่าฉันจะหาคนมีโรคไม่เจอ ฉันก็ต้องหาคนจัดการหล่อน!”