บทที่ 720

สถานที่กักกันทั้ง 3 แห่งในเมืองจินหลิงประกอบด้วย หนึ่งแห่งมี ไว้สำหรับกักขังผู้ต้องสงสัยชาย อีกหนึ่งแห่งมีไว้เพื่อกักขังผู้ต้อง สงสัยที่เป็นหญิง และอีกแห่งมีไว้เพื่อกักขังผู้ต้องสงสัยที่เป็นที่ เป็นเยาวชน

หลังจากที่สมาชิกทั้ง 4 คนของตระกูลเซียวถูกจับกุมในช่วง บ่าย พวกเขาถูกส่งไปยังสถานกักกันสองแห่ง

คุณหญิงใหญ่เซียวกับเซียวเวยเวยถูกส่งไปที่สถานกักกัน หญิง เชียวฉางเฉียนกับเซียวไม่หลงถูกส่งไปที่สถานกักกันชาย

เมื่อเธอเข้าไปในห้องขังครั้งแรก คุณหญิงใหญ่เซียวยังรู้สึกไม่ ชิน หลังจากถูกขัง เธอก็นั่งลงบนเตียงเรียบๆ และนึกถึงเคราะห์ กรรมที่เธอประสบในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ช่วงเวลานี้ ถือเป็นภัยพิบัติครั้งใหญ่ที่สุด สำหรับคุณหญิง ใหญ่เซียวและตระกูลเซียว สิ่งที่คุณหญิงใหญ่เซียวสร้างด้วยแรง กายแรงใจมาทั้งชีวิต และเงินบำนาญถูกศาลยึดไปจนหมด ลูกชายแท้ ๆ ปฏิเสธที่จะให้เธออาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ Tomson Riviera และยังแจ้งตำรวจจับเธอเข้าคุก สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอยิ่ง คิดยิ่งโมโหมากขึ้น

เธอนั่งไขว่ห้างบนเตียง เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เจ็บปวด เธอตบ เตียงด้วยความสิ้นหวัง ร้องไห้เสียงดัง “ฉันทำกรรมอะไรไว้ ตระกูลล้มละลาย ลูกชายก็ไม่ยอมเลี้ยงดูฉัน และยังร่วมมือกับลูกสะใภ้แจ้งตำรวจจนฉันต้องเข้าสถานที่กักกัน ลูกชายเนรคุณ คนนี้! ต้องการให้ฉันตายในสถานกักกันใช่ไหม!”

เซียวเวยเวยที่นั่งข้าง ๆ ทั้งโกรธทั้งเสียใจ ร้องไห้แล้วกล่าวว่า “คุณย่า เมื่อก่อนลุงรองไม่เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนเขาเชื่อฟังคุณย่า และไม่เคยกล้าขัด แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงโหดร้ายขนาดนี้…..

คุณหญิงใหญ่เขียวกล่าวด้วยความโมโหว่า “ก็เพราะคนชั่ว ร้ายปากเสียหม่าหลัน! อีคนปากเสียตั้งแต่แต่งงานเข้ามาตระกูล เชียว ก็ไม่เคยมีความคิดที่ดี คราวนี้ถ้าไม่ใช่ว่าเธอขัดขวาง ลุง รองตกลงให้พวกเราเข้าไปอยู่ตั้งนานแล้ว!

ขณะพูด คุณหญิงใหญ่เซียวก็เศร้าอีกครั้ง เธอเช็ดน้ำตาและ ร้องไห้ “ชีวิตฉันมันรันทดมาก หากฉันตายไป แล้วพบกับตาแก่ ถ้าเขารู้ว่าฉันถูกลูกสะใภ้บีบจนตาย ไม่รู้ว่าเขาเสียใจมากขนาด ไหน…..”

สองย่าหลานอยู่ในห้องขัง รู้สึกโศกเศร้าเสียใจมาก จึง ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

เนื่องจากคุณหญิงใหญ่เชียวอายุมากแล้ว ไม่บ่อยที่จะมีผู้ ต้องขังอายุมากในสถานกักกัน พวกเขาจึงเข้ามาสอบถามด้วย ความอยากรู้อยากเห็น

ในหมู่พวกเขามีหญิงวัยกลางคนที่ทั้งสูงบึกบึน ซึ่งอยู่ในห้อง ทั้งนี้เป็นเวลา 3 เดือนแล้ว เธอเป็นขาใหญ่ในของห้องขังนี้ เธอ เดินมาข้างหน้า แล้วถามว่า “ยายแก่ ลูกสะใภ้คุณเลวขาดนี้เลย หรือ? ที่ทำให้คุณถูกส่งตัวมายังสถานกักกันแห่งนี้ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ใช่แล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ฉันจะเล่าให้พวกคุณฟัง?”

เมื่อได้ยินคนถาม นักโทษคนอื่น ๆ ในห้องขัง ก็มารวมตัว กันอยู่ต่อหน้าคุณหญิงใหญ่เขียว

เพราะพวกเธอเป็นกลุ่มผู้หญิงที่ชอบซุบซิบนินทา และเรื่องที่ พวกเธอชอบคือเรื่องภายในครอบครัว ดังนั้นพวกเธอจึงรีบมา ร่วมวง ล้างหูรอฟังเรื่องราว

คุณหญิงใหญ่เซียว ที่อัดอั้นตันใจไม่มีที่ระบาย

เมื่อได้ยินคนจํานวนมากมาสอบถาม เธอจึงร้องไห้และกล่าว ว่า “ฉันบอกพวกคุณ ชีวิตของฉันขมขื่นจริงๆ! ลูกสะใภ้ของฉัน เหมือนไม่ใช่คน เธอกับลูกเขยขยะไร้ยางอาย คอยใส่ร้ายพวก เราตลอด ทําให้ตระกูลใหญ่ของพวกเราที่มีหน้ามีตาอยู่ในเมือง จินหลิงถึงขั้นล้มละลาย แล้วยังทำให้เราเป็นหนี้มากมาย แม้แต่ บ้านของเราก็ถูกศาลยึดไป

หญิงอ้วนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ทำไมถึงมีคนเลวเช่นนี้ได้?” คุณหญิงใหญ่เซียวที่หน้าตาแดงก่ำ ก็ด่าว่า “พวกเขาเป็นคน เลวจริง ๆ เลวจนถึงกระดูก!”

“หลานชายและหลานสาวของฉัน ถูกศาลขับไล่จนไม่มีที่อยู่ อาศัย แต่ครอบครัวของพวกเขากลับซื้อคฤหาสน์ของ Tomson Riviera ซึ่งมีมูลค่ามากกว่าหนึ่งร้อยกว่าล้าน!”

“ครอบครัวของเราไม่มีที่จะไป แต่ครอบครัวพวกเขา 4 คนมีห้องนอนมากกว่าสิบห้อง ซึ่งยังมีห้องว่างอีก!”

“ฉันคิดว่ายังไงพวกเขาเป็นลูกเขยและลูกสะใภ้ของฉัน ไม่ว่า ยังไงก็ตาม พวกเขาคงไม่อยากเห็นว่าฉันใช้ชีวิตเร่ร่อนอยู่ข้าง ถนน? ดังนั้นฉันจึงไปหาพวกเขา ใครจะไปรู้ พวกเขาไม่เพียงแต่ ทุบตีทำร้ายฉัน ด่าว่าฉัน ขับไล่ฉัน แล้วยังโทรแจ้งตำรวจว่าฉัน บุกเข้าไปในบ้านเพื่อสร้างปัญหา ทำให้พวกเราทั้งหมดถูก ตำรวจจับ!”

เมื่อหญิงอ้วนได้ยินดังนั้น เธอก็กำหมัดแน่นและกล่าวอย่าง โมโหว่า “ฉันจางกุ้ยเฟินเกลียดไอ้เหี้ยที่อกตัญญูต่อผู้สูงอายุ ที่สุดในชีวิต! ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เหี้ยน้องสะใภ้ แม่ของฉันคงไม่ฆ่า ตัวตายด้วยการดื่มยาฆ่าแมลง! หลังจากแม่เสียชีวิต ฉันจึงได้ ทุบตีทำร้ายน้องสะใภ้ ดังนั้นฉันจึงถูกตัดสินให้กักขัง 10 เดือน!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของจางกุ้ยเฟินก็เต็มไปด้วยความ โกรธและน้ำตา เธอกัดฟันแล้วกล่าวว่า “ยายแก่ อย่าร้องไห้ ถ้า หากฉันมีโอกาสพบเห็นลูกสะใภ้ของคุณ ฉันจะแก้แค้นให้คุณ เอง!”