บทที่ 326

ผู้จัดการเจิงหยิบโทรศัพท์ให้กับหงห้า พร้อมกับพูดว่า “ท่านหร ห้า ประธานเงินตามหาคุณ

ท่านหงห้าหยิบโทรศัพท์มาเฉินจือข่ายก็ได้ตำหนิทาง โทรศัพท์ว่า “หงห้า นายเป็นอะไรไป? นายกล้ามาหาเรื่องในที่ ของฉันเลยงั้นเหรอ? แถมยังจะตีคนของฉันอีก? นายจองห้อง ไปรึเปล่า? ”

หงห้ากล่าวอย่างจริงจังว่า “ผู้จัดการเฉิน ไม่ใช่ว่าผมหาเรื่อง แต่เป็นหลิวหมิงต่างหาก ที่ทำให้ท่านอาจารย์เย่ต้องขุ่นเคือง แถมผู้จัดการเจิงของพวกคุณ ยังกล้าช่วยหลวหมิงสั่งสอนท่านอา จารย์เยอีก คุณคิดว่าควรทำยังไงดีล่ะ? ”

เฉิน อข่ายโพล่งถามว่า “ท่านอาจารย์เย่ เย่เฉินท่านอาจาร เช่น่ะเหรอ?

ใช่แล้ว นอกจากเขา จะมีอาจารย์เปไหนอีก? “หงหายิ้ม เฉินจือข่ายตกใจไปชั่วครู่

ไม่คิดเลยว่าสุนัขของตนจะไปกัดเจ้านายของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงรีบพูดทางลัดในทันที “หงห้า นายเปิดลำโพง

ท่านหงห้าเปิดลำโพงในทันที ก็ได้ยินเสียงคำรามของเฉินจื้อข่าย “เจ๋งต้าเจียน นายมันไอ้นอกดอก! ทำไมนายถึงมีอาหา แววไม่ทำให้อาจารย์เขุ่นเคืองได้? นายไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ ไหม? ”

เมื่อเจ๊งต้าเจียนได้ยินเช่นนั้น ก็ตกใจจนขาทั้งสองข้างลั่นระริก “ผู้จัดการเงิน ผมไม่รู้ว่าเขาคือท่านอาจารย์เย…..

เงินจือข่ายๆว่า “คราวนี้นายแส่หาเรื่องเองนะ อย่าหาว่าฉัน

ไม่มีเมตตา

เมื่อพูดจบ ก็พูดว่าว่า “หงห้า ท่านอาจารย์เย็บอกว่ายังไงบ้าง นะ?

ท่านหงห้าจึงกล่าวว่า “สิ่งที่ท่านอาจารย์เย่ได้บอกก็คือให้ไล่ เด็กคนนี้ออก จากนั้นให้รีบออกไปจากจินหลง หากเจอแม้แต่อีก ครั้งเดียวก็จะสับให้เละเลย!

เฉินจือข่ายเลยพูดในทันทีว่า “โอเค งั้นนายช่วยฉันหน่อยได้ ไหม! ”

ท่านทั้งห้าตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “เชิญผู้จัดการเฉินพูดได้

เลย

เฉินจือข่ายกล่าวอย่างเป็นซาว่า “มันให้ตายทั้งเป็น

“ได้เลยครับ” ท่านหงห้ายิ้มตอบรับ จากนั้นจึงวางสายไป

เจ๋งต้าเฉียนตกใจนั่งลงกับพื้น ตกลงชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร กันแน่! ทำไมแม้แต่ผู้จัดการทั่วไปเฉินจึงเคารพมากขนาดนี้
เขาทนไม่ไหวจึงต้องรีบคลานเข้าไปหาเเฉิน เขาเอาแต่ก้มหัว บนพื้นแล้วขอร้องว่า “ท่านอาจารย์เย่ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมอาศัยอยู่ที่ดินหลังตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ญาติพี่น้องเพื่อนพ้องก็อยู่ ที่นี่กันหมด หากไม่สามารถกลับมาได้อีกตลอดชีวิต แล้วผมจะมี ชีวิตอยู่ไปทำไม!”

เเงินกล่าวอย่างเย็นซาว่า “ในฐานะที่นายเป็นผู้จัดการของ องเซลิเซียน ฉันเชื่อว่าเป็นอข่ายคงจะให้เงินนายไม่น้อยเลย เงินเดือนของนายรวมกับโบนัสอย่างน้อยก็คงจะเกินสองล้าน ซึ่ง มันก็คงทําให้นายมีชีวิตที่ดีในจีนหลัง และถือว่าเป็นครอบครัวที่ มีรายได้สูงเลยทีเดียว แต่เมื่อกี้นายทำตัวเป็นหมารับใช้ของหลิว หมิง แถมยังเอาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของช็องเซลิเซียน มาช่วยหลวหมิงเอาชนะแขกคนอื่นอีก เจอแบบนี้ก็ต้องสมน้ำ หน้าแล้วล่ะ!”

หลังจากพูดจบ เย่เฉินจึงถามอีกครั้งว่า “นายคงรู้นะว่า นาย และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคน ก็เป็นคนที่ช็องเซลิ เขียนว่าจ้างมาทั้งนั้น ช็องเซลิเซียนจ่ายเงินจ้างคน ให้มาบริการ ลูกค้าทุกท่าน นายเองก็ควรปฏิบัติตัวกับลูกค้าทุกคนให้มันเท่า เทียมกัน ทําไมนายถึงตอบสนองความต้องการของหลิ่วหมิงแค่ คนเดียว? แถมยังช่วยเขามีคนอื่นอีก นี่ถือเป็นการรับผิดชอบใน หน้าที่ของพนักงานช็องเซลิเซียนรึเปล่า?”

เจ๋งต้าเฉียนร้องไห้และกล่าวว่า “ท่านอาจารย์เย่ ผมจะบอก คุณว่าผมคิดว่าหลิ่วหมิงมีภูมิหลัง จึงอยากเป็นเพื่อนกับเขาให้ มากขึ้น นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้น ผมเองก็สับสนอยู่เหมือนกัน”

เย่เฉินหัวเราะอย่างเย็นซาว่า “ผู้ใหญ่ ก็ต้องรู้จักชดใช้ให้กับ ความสับสนของตัวเองทั้งนั้น

ท้ายที่สุด เขามองไปที่ท่านทั้งห้า พูดอย่างโกรธเคืองว่า “หา ห้า ยังจะไม่เริ่มอีกเหรอ รออะไรกัน? “