ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่622



บทที่622

แต่มีจริงรึเปล่า เรื่องนี้ไม่มีใครรู้

ตอนนี้ท่านหงห้ารู้สึกรำคาญเล็กน้อย ตบหน้าจางจื่อโจวแล้ว ด่าว่า “มีแต่สิ่งที่พูดมาก ถ้าพูดมากอีก เชื่อไหมเดี๋ยวกูสลัก ตำนานเถิงหวางเสือให้

จากจอโจวถูกตบจนมึนงง ตอนนี้เขาไม่กล้าที่จะส่งเสียงอีก เลย จึงได้แต่ร้องไห้ไป ทนกับคมดาบของหงห้าไป

เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสของปลายมีด ที่กรีดผิวหนังบนหน้าผาก และสัมผัสกับกะโหลก ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขาแทบจะเป็น ลม และมีเลือดไหลออกมาจากหน้าผากของเขาอย่างต่อเนื่อง จน ทำให้เขาไม่สามารถลืมตาได้เลย

ตอนนี้เขาเสียใจมากเหลือเกิน ถ้ารู้แบบนี้ ไม่ว่าอู่ตงไห่จะให้ เงินมากแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางมาฆ่าหงห้า……..

น่าเสียดาย ที่ในโลกนี้ไม่มียาเสียใจให้กิน …

ตอนนี้ บอดี้การ์ดทั้งห้าของอู่ตงไห่ล้วนกลายเป็นผลงานสลัก ตัวอักษรบนร่างกาย และใบหน้าทั้งห้าคนนั้นแย่มาก โดยเฉพาะ คนสุดท้ายจางจื่อโจว ซึ่งสลักด้วยอักษรแปดตัวโดยตรง หน้า ผากไม่พอ จึงต้องยืมใบหน้า ทั้งหน้าดูน่ากลัวมาก

ยิ่งไปกว่านั้น คำที่สลักไว้บนใบหน้าของพวกเขา ล้วนดูหมิ่น ตระกูลอู๋ คาดว่าคนของตระกูล เห็นแล้ว จะระเบิดด้วยความโกรธ

จางจื่อ โจวร้องถามว่า “ท่านอาจารย์ ท่านปล่อยพวกเราไปได้ หรือยัง?” เย่เฉินพูดว่า “ปล่อยไปได้แน่นอน แต่เพื่อป้องกันไม่ให้พวก

นายช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญต่อไป ฉันต้องสั่งสอนพวกนายสัก

หน่อย!”

พูดจบ เย่เฉินก็จับคนตรงหน้า ทุบแขนสองข้างของเขาด้วย หมัดสองหมัด และคนที่เหลืออีกสองสามคนก็ทำเช่นเดียวกัน

ชั่วพริบตา แขนของคนเหล่านี้ทั้งหมดก็หักหมด

อนาคตถ้าอยากเป็นบอดี้การ์ด นักฆ่า อันธพาล ก็เป็นไม่ได้ อย่างแน่นอน คงไม่มีใครจ้างคนพิการแบบนี้มาเป็นบอดี้การ์ด

ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่พวกเขาจะทำร้ายสังคม

ต่อไปในอนาคต

ตอนนี้ทั้งห้าคนถูกทรมานจนเละ รู้สึกว่าถ้าหากถูกจับลงไป ทอดในกระทะน้ำมันเดือด ยังสบายใจกว่าอยู่ที่นี่มาก

เย่เฉินไม่ใช่คนเลย! วิธีที่เขาทรมานผู้คนนั้น ไม่เคยได้ยินมา ก่อนเลย……

ตอนนี้เย่เฉินลุกขึ้นด้วยความพึงพอใจ และพูดอย่างเย็นชา ว่า “พวกนายทั้งห้าคน กลับไปฝากบอกตงไห่และอู๋ซินว่า ถ้า อยากจัดการฉัน ก็มาได้เลย แต่ถ้ากล้ายุ่งกับคนรอบตัวฉัน งั้น ฉันจะทำให้ทั้งตระกูลพังทลาย!”
ทั้งห้าคนรีบดิ้นรนลุกขึ้นด้วยขา และวิ่งออกไปจากเทียนเซียง ด้วยท่าทางที่น่าอับอาย

หลังจากทั้งห้าคนหนีไป หงห้าก็ถามเเฉินว่า “อาจารย์เย่ คลิปรายการเล่นตลกของหลวกว่างและหลิวหมิง คุณจะทำยังไง กับมันครับ?จะโพสต์ลงติ๊กต๊อกตอนนี้รึเปล่าครับ?”

เย่เฉิน โบกมือ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องรีบ รออีกหน่อย ให้หลิวกว่างกับหลิวหมิงวิ่งไปสักพัก ไม่งั้นพอฉันโพสต์ ก็จะ ทำให้คนของตระกูล เห็นทันที ถ้าหากตระกูลให้รางวัลสั่งให้ ฆ่าพวกเขาทั้งสอง ถ้าอย่างนั้นพวกเขาอาจจะไม่รอดในเช้าวัน พรุ่งนี้และต้องไปหายมทูตแล้ว”

หงห้ารีบพูดว่า “ตายแล้วไม่ดีกว่าเหรอครับ? สองคนนี้เป็น หมาให้ตระกูล สมควรตายตั้งนานแล้ว!!

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “ถ้าไม่ได้ถ่ายคลิปนี้ การฆ่าพวกเขามันก็จะ สบายใจที่สุด แต่ในเมื่อถ่ายคลิปนี้แล้ว การที่ให้พวกเขามีชีวิต รอดอยู่มันคงจะสบายใจที่สุด เพราะว่าขอแค่พวกเขาทั้งสองยังมี ชีวิตอยู่ ตระกูลอู่ก็จะถูกคนทั้งประเทศหัวเราะเยาะ และจะจมอยู่ กับความเจ็บปวดของความอัปยศอดสูและความโกรธจนถอนตัว ไม่ขึ้น เพราะฉะนั้น ต้องให้หลิวกว่างและหลิวหมิงมีชีวิตอยู่! พวก เขาทั้งสองมีชีวิตอยู่ เรื่องนี้ถึงจะสนุก! ”

หงห้าพยักหน้าทันที และพูดว่า “ผมเข้าใจแล้ว อาจารย์เย่!” หลังจากนั้นหงห้าก็ถามอีกครั้ง: “อาจารย์เย่ แล้วตงไห่และ กับอู๋ซินล่ะครับ?”
เย่เฉินดูเวลาและพูดว่า “ฉันเดาว่าทั้งห้าคนนี้ ตอนนี้คงจะไป ฟ้อง ด่าให้อู่ตงไห่ฟังแล้ว แต่ตงให้เป็นคนที่เลวมาก ถ้าเห็น สถานการณ์ไม่ดี เขาจะหนีไปอย่างแน่นอน บางทีอาจจะพา ชินก ลับซูหางข้ามคืนด้วยซ้ำ”

หงห้าพูดออกมาว่า “อาจารย์เย่ ถ้าอย่างนั้นเราต้องหาทาง ห้ามปล่อยเสือเข้าป่าสิ!”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ปล่อยเสือเข้าป่าก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงตระกูล ก็ไม่ใช่มีเสือแค่สองตัว ปล่อยให้พวกเขา กลับไปก่อน ถึงจะนำเสือออกมาให้มากขึ้น วิธีที่ดีที่สุดก็คือ หา โอกาส ฆ่าพวกมันให้หมดในคราวเดียว!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็ถามหงห้าว่า “นายเคยได้ยิน ประโยคนี้ไหม?”

หงห้ารีบถามว่า: “อาจารย์เย่ ประโยคไหนครับ?”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ครอบครัวเดียวกัน อยู่กันพร้อมหน้า พร้อมกันถึงจะดีไง!”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ