บทที่161แม้แต่ก็ไม่คู่ควรที่จะได้กิน (1)

บทที่ 161 แม้แต่อีกไม่คู่ควรที่จะได้กิน (1)

สองคนที่เดินมา เดินมาหน้าสุด เป็นบุรุษชุดขาว

ชายคนนี้สวมชุดฝึกกังฟูผ้าไหมสีขาว ชุดพลิ้วไหวไปตามลม ไม่มีน้ำฝนซักหยดเปรอะบนตัวเขา

ส่วนอีกคนสวมชุดสีดำ ร่างกายกำยำ! ท่าทางน่าเกรงขาม

ราวกับว่ารอบตัวเขามีเกราะป้องกัน น้ำฝนโปรยลงมาก็ กระเซ็นออกไปเอง เย่เฉินชำเลืองตามอง มองออกว่าบุรุษทั้งสองคนเป็นผู้ฝึกวร

ยุทธ หนาวรยุทธไม่ธรรมดา

ในเวลานั้นเอง จางเอ้อเหมาที่มองออกมาจากทางหน้าต่างรถ จู่ ๆ ก็มีท่าทางเหมือนกับเห็นผี คิดจะเปิดประตูวิ่งหนี

เย่เฉินท่วงท่าฉับไว ทั้งคอเสื้อเขาไว้ พูดว่า “เจ้าจะวิ่งไปไหน!

“นักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนาน…..พวกเขาคือนักเลงสองหัวไม้ เจิ้นหนาน!” จางเอ้อเหมาขึ้นเพื่อจะหลบหนีพร้อมกับแหกปาก ด้วยความตื่นตระหนกว่า “อาจารย์เท่านรีบปล่อยผม ให้ผมไป ผมไม่อยากตาย……..

บุรุษรูปร่างกำยำหัวเราะเสียงดังพูดว่า “รู้จักพวกเรา สองพี่น้อง นับได้ว่าเด็กเปรตอย่างเจ้าพอจะมีสมองอยู่บ้าง แต่ว่าก่อนที่พวกเราสองพี่น้องจะทำภารกิจสำเร็จ พวกเจ้าทั้งสี่คน ใคร ก็อย่าคิดจะหลบหนีไปไหน!

“นักเลงสองหัวไม้เงินหนานเหรอ?”

เเงินกวาดสายตามองคนทั้งสอง ขมวดคิ้วคิดไปจำได้ว่าเคย มีภาพวิดีโอออกเผยแพร่

ปีก่อนมีข่าวดังติดอันดับค้นหายอดนิยม สถานีโทรทัศน์หลาย ช่องหมุนเวียนกันออกข่าว เขาเห็นภาพนี้โดยบังเอิญขณะทำ อาหารอยู่ที่บ้าน

ในข่าวบอกว่ามีไอ้โม่งสองคนท่าทางโหดเหี้ยม ลักพาตัว ลูกชายเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของเมืองไห่ โดยเรียกค่าไถ่จำนวน มหาศาลถึง 80ล้าน

ผลสุดท้ายเศรษฐีผู้ใจกล้า ไม่เพียงไม่ให้ยังใช้เงิน 100ล้าน เชิญผู้อาวุโสเฉินจากสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งภาคใต้ เพื่อช่วย ชีวิตลูกชายของเขา

พลังการต่อสู้ของสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งภาคใต้เป็นหนึ่ง ในมณฑล อำนาจอิทธิพลขยายไปทั่วทางใต้อิทธิพลกว้างขวาง หากถูกสมาคมประกาศออกหมายจับแล้ว ก็เปรียบเสมือนการ วางวงล้อมและตาข่ายของกฎหมายยากที่จะหลบหนีได้พ้น

และผู้อาวุโสเฉินก็เป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จนชำนาญ ระดับ ฝีมืออยู่ในอันดับที่5 ของสมาคม ชื่อเสียงเลื่องลือ

ในเวลานั้นทุกคนต่างก็ตั้งตารอ เพื่อให้ไอ้โม่งโจรชั่วมาคุกเข่าขอความเมตตา

ผลปรากฏวาสผู้อาวุโสเฉินไล่ตามจับอยู่ราว 7 วัน แม้แต่เท ของไอ้โม่งก็หาไม่เจอ!

ท้ายสุดเพื่อเป็นการรักษาหน้าของสมาคมไว้ เขาจึงได้เชิญคน ของสมาคมทั้งหมดช่วยกันออกแรง ยังคงตามหาตัวไม่เจอ

หลังจากไอ้โม่งหลบหนีไป ยังตัดหูของลูกชายเศรษฐีคนนั้น เพื่อคุกคามเขา อีกทั้งเรียกค่าไถ่เพิ่มอีกเป็นจำนวน 300 ล้าน

เศรษฐีคนนั้นจำเป็นต้องให้เงิน 300ล้านแต่โดยดี ถึงจะช่วย ลูกชายเขาออกมาได้

เห็นได้ชัดว่า ศักยภาพของนักเลงสองหัวไม้นั้นไม่ธรรมดา อีก ทั้งพวกเขาก่ออาชญากรรมมานับไม่ถ้วน หากคนธรรมดาตกเป็น เป้าหมายของพวกเขา ยากที่จะหลบหนีจากเงื้อมมือของปีศาจ ร้ายนี้ไปได้!

การมาเยือนของนักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนาน เป้าหมายก็คือ ต่งรั่งหลิน เพื่อต้องการชีวิตของต่งตั่งหลิน

ต่งรั่งหลินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับหน้าถอดสี: “ฉันมาที่เมืองจีน หลัง อยู่อย่างสงบเสงี่ยม ไม่เคยทะเลาะเบาะแว้งกับใคร พวกเจ้า จะมาฆ่าฉันทำไม?”

ชายร่างกายก่าย่าหัวเราะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นซาว่า “พวกข้า กับเจ้าไม่มีความแค้นต่อกัน อีกทั้งไม่รู้จักเจ้าด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่า มีคนว่าจ้างพวกข้ามาให้ฆ่าเจ้าก็เท่านั้น!
ต่ง งหลินถามกลับไปว่า “ใครกัน? ที่ต้องการชีวิตของข้า ชายหัวเราะและพูดว่า “คนตาย ไม่ต้องถามให้มาก ความ?

ในเวลานั้นเเฉินตั้งตัวตั้งรั่งหลินกับภรรยาเขาเขียวหวั่นไว้ ด้านหลังเพื่อปกป้อง พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า: “มีอะไรเหรอ? อยู่ต่อหน้าข้ายังกล้าที่จะฆ่าคนอีกเหรอ? ถามข้าก่อนหรือยัง?

บุรุษชุดขาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นซาว่า “เจ้าเป็นใคร? พวกเรา สองพี่น้องสังหารคนมานับไม่ถ้วน นับประสาอะไรกับคนพเนจร อย่างเจ้า ไม่คู่ควรให้ข้าลงมือเสียด้วยซ้ำ!

พูดจบ บุรุษชุดขาวพูดต่ออีกว่า “แต่ว่า ในเมื่อวันนี้พวกเจ้า ทั้งหมดอยู่ในเงื้อมมือของพวกข้าแล้ว งั้นชีวิตของพวกเจ้าก็สิ้น สุดเท่านี้เถอะ!”

เซียวซูหนกับต่งรั่งหลินถึงกับหน้าซีดเผือด

คนเหล่านี้เป็นผู้มีวรยุทธ อีกทั้งมือทั้งสองข้างฆ่าคนมานับไม่ ถ้วน ไอสังหารแผ่ซ่าน ทำให้คนเห็นแล้วหวาดกลัว

เย่เฉินพูดกับเซียวซูหนว่า: “ซูหน รีบพารั่งหลินไปขึ้นรถ ทางนี้ปล่อยผมจัดการเอง!”