บทที่ 1598

เย่เฉินเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะหนี เขาก็รีบวิ่งไล่ตามเขาทันที แต่หญิงสาวชาวจีนคนนั้นกลับพูดอย่างตื่นเต้นว่า “คุณคะ อย่า ตามไปเลย มันอันตราย!”

เยเฉันพูดอย่างเย็นชา “บอกไปแล้วว่าต้องการแขนทั้งสอง ข้างของเขา พูดอะไรไปต้องรับผิดชอบ จะได้ไม่ถูกเพื่อนชาวต่าง ชาติหัวเราะเยาะว่าพวกเราคนจีนพูดไม่เป็นคำพูด

โอนิซึกะ ตันมะเมื่อได้ยินคำพูดของเเฉิน ความกลัวในใจก็ พุ่งขึ้นมาทันที ฝีเท้าของเขาเร่งขึ้นมาทันทีจนแทบจะเป็นการวิ่ง หนีสุดชีวิต

ขณะที่เขากำลังรีบวิ่งไปกลางถนน จู่ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่งพุ่ง มาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และชนเข้าที่ขาของเขาทันที จนกระแทก เขาออกไป

หลังจากที่โอนิซึกะ ดันมะถูกชน ทั้งร่างก็สูญเสียการทรงตัว และล้มลงไปยังเลนถัดไปโดยตรง

ในเวลานี้ ที่เลนด้านข้าง มีขบวนรถที่ประกอบด้วยรถโรลส์ รอยซ์กำลังผ่านไปอย่างรวดเร็ว

โอนิซึกะ ดันมะที่จู่ๆสูญเสียความควบคุมพุ่งลงไปหน้าโรลส์ รอยซ์คันหนึ่ง รถยนต์โรลส์รอยซ์คนนั้นไม่มีเวลาหลบเลี่ยงและ เหยียบเข้าใส่แขนทั้งสองข้างของเขาในทันที
เสียงแตกหักดังขึ้นมาอย่างชัดเจน รถยนต์โรลส์รอยซ์น้ำหนัก 3 ตันกดทับลงไปที่แขนทั้งสองข้างของ โอนิซึกะ ตันมะ จนหัก

โรลส์รอยซ์เบรกลงอย่างฉุกเฉิน ทำให้ขบวนรถโรลส์รอยซ์ที่

ตามมาหยุดลงทั้งหมดด้วยเช่นกัน

ในรถ โรลส์รอยซ์ที่ทับลงบนแขนทั้งสองของ โอนิซึกะ ต้นมะ มี ชายหนุ่มหน้าตาโกรธเกรี้ยวคนหนึ่งลงมา อายุราวๆประมาณ ยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดปี

ทันทีที่ชายคนนั้นลงจากรถ เขาก็เตะเข้าไประหว่างซี่โครงของ โอนิซึกะ ดันมะอย่างโมโหและด่าอย่างรุนแรงว่า “ไอ้ตัวบัดซบ! ไม่รู้หรือไงว่าในรถฉันมีแขกผู้มีเกียรติอยู่?! แกตายไปไม่เท่าไหร่ แต่ทำให้แขกผู้มีเกียรติบนรถของฉันตกใจ ฉันจะทำลายกระดูก แกให้เป็นเถ้าถ่าน!”

แขนของ โอนิซึกะ ดันมะ อีกต่อไปถูกบดขยี้แต่เดิมเขาก็เจ็บ ปวดจนอยากตายแล้ว พอถูกเตะเข้าไปอีกที ก็ไอออกมาด้วย ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

แต่ว่า เมื่อเขาเงยหน้าอันอ่อนแรงขึ้นและเห็นชายที่เตะตน ก็ ตกใจกลัวขวัญหนีขึ้นมาทันที เขาเอ่ยร้องไห้ “คุณ คุณทากาฮาชิ ผมไม่ได้ตั้งใจจะชนคุณ ผมถูกคนข้างหลังไล่ฆ่ามากำลังหลบหนี เอาชีวิตรอด ถึงได้ล้มลงใต้ล้อรถของคุณ ได้โปรดคุณช่วยไว้ ชีวิตผมสักครั้ง…”

ชายหนุ่มที่ลงมาจากโรลส์รอยซ์คนนี้ ก็คือคุณชายของตระกูล ทากาฮาชิ ทากาฮาชิ เอคิจิ!
เขาเพิ่งไปรับซูจือเฟยและซูจือหยูจากท่าอากาศยานนานาชาติ นาริตะ และเตรียมพาพวกเขาไปส่งที่โรงแรมบุรีที่พวกเขาพักอยู่ แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้บนท้องถนน

นอกจากนี้ ซูจือเฟยและซูจื่อหยูก็อยู่ในรถคันเดียวกันกับเขา เขานั่งอยู่ข้างคนขับ กำลังแนะนำสองพี่น้องอย่างภาคภูมิใจว่า ในโตเกียวไม่มีใครเดินฝ่าไฟแดง แต่จู่ๆ คนขับก็ดันชน โอนิซึกะ ดันมะ ที่วิ่งฝ่าไฟแดงเข้าให้

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วพอๆ กับฟ้าร้อง และตบหน้า ของทากาฮาชิ เอคิจิเข้าอย่างจัง อีกทั้งยังทำเอาตนเอง ซูจือเฟย และซูจือหมูล้วนตกใจขึ้นมา

โชคดีที่ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับทั้งสองคน มิเช่นนั้น หาก กระทบต่อความร่วมมือและการเจรจาธุรกิจของทั้งสองตระกูล แบบนี้ก็เท่ากับเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่แล้วไม่ใช่หรือไง?

ดังนั้นเขาจึงเหยียบไปที่โอนิซึกะ ดันมะอย่างเหี้ยมโหดด้วย

ความโกรธและมองไปที่เเฉินที่ไล่ตามมา

เขาชี้ไปที่โอนิซึกะ ดันมะซึ่งอยู่ใต้เท้าของเขาและเอ่ยถามเย่ เฉินอย่างเย็นชา “เป็นนายที่ไล่ตามจนผู้ชายคนนี้มาถึงกลาง ถนน?”

เย่เฉินขมวดคิ้ว “เป็นฉันเอง นายมีความเห็นอะไรไม่ทราบ?”

ทากาฮาชิ เอคิจิตะคอกอย่างโกรธจัด “นี่นายมีชีวิตอยู่มามาก เกินพอแล้วใช่ไหม?”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “พูดจาระมัดระวังหน่อย ถ้านายคิด ว่านายได้รับความเสียหาย ก็บอกราคามา ฉันชดใช้ให้ไม่ จําเป็นต้องมาพูดจาหยาบคายตรงนี้ ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉัน หยาบคายกับนาย!”

“หยาบคายกับฉัน?!” ทากาฮาชิ เอคิจิแค่นเสียงอย่างเย็นชา “ไอ้หนุ่ม นายพูดจาโอหังไปหน่อยแล้วมั้ง! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? เชื่อไหมว่าฉันสามารถทำให้นายเสียใจที่เกิดมาในโลกนี้ได้

เย่เฉินหรี่ตาลงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร และฉันก็ขี้เกียจเกินกว่าจะรู้ด้วย ฉันรู้แค่ว่า แขนทั้งสองข้างของ ผู้ชายใต้ฝ่าเท้านายเมื่อครู่เป็นฉันที่จองเอาไว้ก่อนแล้ว ตอนนี้ นายทำให้แขนทั้งสองข้างที่เป็นของฉันหักไปแล้ว ดังนั้นนายต้อง ให้คําอธิบายที่น่าพอใจมากับฉัน!”

ทากาฮาชิ เอคิจิตกตะลึงไปทั้งตัวทันที เขาถามตาค้าง “เมื่อกี้ นายพูดว่าอะไรนะ?!

เยเฉันมองที่เขาและถามอย่างดูถูก “ทำไม? คำพูดของฉันเมื่อ กี้นี้นายไม่ได้ยินหรือไง? หรือว่านอกจากแต่งตัวเหมือนพวกสุนัข สวมหนังมนุษย์แล้ว นายยังเป็นพวกมีอาการหูหนวกเป็นพักๆ ด้วย?”