บทที่ 737

หม่าหลินก็นอนอยู่บนเตียงอย่างน่าสงสาร

ตนเองไม่ได้กินอะไรมามากกว่า24ชั่วโมงแล้ว ยังจะถูกรุมตบ อีก ท้องก็หิวจนกิ่วแห้งแฟบแนบแบนหมดแล้ว ต่อให้ตนเอง สามารถทนอดไม่กินไม่ดื่มได้ แต่อดให้ท้องไม่ร้องไม่ได้

แต่ว่า เธอไม่กล้าหาเรื่องจางกุ้ยเฟิน

เพราะผู้หญิงพวกนี้ ลงไม้ลงมือขึ้นมาก็ร้ายไม่เบา

พอกำลังจะข่มตานอนหลับ ใครจะรู้ว่า ไอ้ท้องของตนเองก็

เสือกร้องขึ้นมาอีก จางกุ้ยเฟินก็รีบลุกขึ้นมา เดินมาตรงหน้าหม่าหลัน แล้วก็ตบ

ไปยังบ้องหูของเธอ ตบออกไป เล่นเอาใบหน้าที่บวมแดงอยู่แล้ว

ของหม่าหลัน ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิมอีก

หม่าหลันก็ได้แต่ร้องขอว่า “ขอโทษๆๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ จริงๆ ..

เนื่องจากฟันหน้าหักไปสอง ตอนนี้หม่าหลันก็พูดแล้วลมมัน ออกตามร่องฟัน ดังนั้นเลยพูดไม่ชัด ฟังเธอพูดก็เหนื่อย

จางกุ้ยเฟินก็ตบเธอไปอีก แล้วด่าว่า “แม่งเอ้ย ลิ้นจึงถูกตัดไป รึไงวะ? พูดไม่รู้เรื่องเลย? พูดดังๆ หน่อย พูดชัดๆ ! ”

หม่าหลันรีบพูดเสียงดังว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจ! ฉันขอโทษ!
พอตะโกนออกไป ช่องว่างที่ฟันหน้าหลุดออกไป ก็มีน้ำลาย กระเด็นออกมา มันก็ดันกระเด็นไปที่ใบหน้าของจางกุ้ยเป็นพอ ดิบพอดี

จางกุ้ยเฟินเอามือมาลูบดู แล้วก็จิกหัวหม่าหลันด้วยความ โกรธ ลากเธอลงมาจากเตียง แล้วกระชากหัวเธอลากไปยัง ห้องนํ้า

หม่าหลันก็ตะโกนดิ้นไปตลอดทาง แต่ก็ไม่มีใครเห็นใจเธอ กลับกัน ทุกคนก็มองเธอด้วยความสนุก

นายหญิงใหญ่เชียวก็เดินโซเซมาประตูห้องน้ำ เห็นจางกุ้ยเฟิน จับหม่าหลันกดแขนซ้ายขวาไปที่พื้นที่ชื้นแฉะ ก็พูดยิ้มตาหยีว่า “กุ้ยเฟืน คืนนี้ก็ให้มันนอนที่ห้องน้ำแล้วกัน

จางกุ้ยเฟินพยักหน้า แล้วก็ตบหม่าหลันไปอีกฉาด ค่าออกมา ว่า “ถ้าคืนนี้จึงออกมาจากห้องน้ำ ประเดี๋ยวกูจะตบให้ตาย เลย! ”

หม่าหลันถูกตบจนหน้าบวมกว่าเดิม เจ็บปวดจนแทบจะแหลก เหลวทั้งร่างกาย ก็ได้แต่พยักหน้าไป พูดสะอึกสะอื้นว่า “ฉันจะ นอนในห้องน้ำเอง! ฉันนอนเอง! ขอร้องล่ะอย่าตบฉันเลย อย่า ตบฉันเลย ขอร้องล่ะ!

จางกุ้ยเฟินก็พูดเสียงเย็นว่า “” จะตายแล้วรึไง? จะบอกให้นะ วันเวลาของมึงยังอีกยาว คอยดูไปเถอะ!

พูดจบ ก็ลุกขึ้นเตะหม่าหลันไปอีก แล้วก็หันตัวกลับออกมา
นายหญิงใหญ่เชียวยังไม่กลับ แต่พึงประตูห้องน้ำ มอง หม่าที่นอนร้องไห้อยู่พื้น แล้วพูดเสียงเย็นว่า หม่าหลัน คนอะไรคิดว่าไม่ให้อยู่ในTomson Riviera แล้วจะเสพคนนั้นรึ? ดูสิแกยังได้เข้านอนในสักวันเลย ต้องเป็นโชคชะตาจะไม่เข้าไปอยู่ในTomson Rivieraไง

หม่าหลันร้องไห้พูดว่า แม่ ทุกอย่างแม่ได้แล้ว ด่าฉันแล้ว ฉันขอบอกกับจางกุ้ยเฟิน ทีอย่าตบฉันอีกเลย ฉันสำนึกผิดแล้ว”

สำนึกผิดงั้นหญิงฉันไม่ไงแกเป็นคนอย่างไร? เจอคนเก่งเข้าหน่อยทำ เป็นยอม เจอคนอ่อนกว่า เป็นเก่ง ได้พวกจางกุ้ยและเพื่อนไปนานแล้ว คนอย่างถ้าสำนึกผิดจริง ตะวันขึ้นทางฝั่ง ตะวันตก”

จริงแล้วนายหญิงใหญ่เซียวและหม่าหลันเป็นคนจําพวก เดียวกัน สองล้วนรู้

ในใจนายหญิงใหญ่ดี ไม่ว่าหม่าหลัน หรือว่าตนเอง ล้วน ไม่ทางจะยอมอีกฝ่ายง่ายๆ เพียงการณ์ที่บังคับ
ตอนนี้หม่าหลันต่ำกว่าตนเอง ถ้าหากว่าเธอพลิกสถานการณ์ ได้ เกรงว่าเธอคงจะร้ายต่อตนเองเพิ่มเป็นหลายเท่า