บทที่ 277

พ่อของเกาจวิ้นเว้ยไม่ได้พูดอะไร แต่เขามองหม่าหลันตั้งแต่หัว จรดเท้า คิดว่าแม้ว่าผู้หญิงคนนี้แก่กว่านิดหน่อย แต่ดูมีเสน่ห์ มาก และเธอก็เป็นคนที่มีรสนิยมมากในหมู่เพื่อน ๆ ของเธอ

ในเวลานี้ที่เขามองหม่าหลัน สายตาของเขาแสดงถึงความ ละโมบอย่างอดไม่ได้ ในใจแอบสงสัย รอให้เซียวซูหนมาถึง ก็ จะลงมือมัดพวกเธอทั้งสอง พอถึงเวลา เขาจะชิมรสชาติของหม่า หลับก่อน

ถ้ายังพอมีเวลา อย่างน้อยก็ยังสามารถลิ้มลองสาวอายุน้อย และสวยงามอย่างเดียว หน

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เขาก็ยิ้มกับหม่าหลันและพูดว่า “โธ่เอ๋ย คุณ หม่า ถ้าหนสามารถอยู่ร่วมกันกับจวิ้นเวียครอบครัวเราได้ แล้วเราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน ในอนาคตแล้ว!”

หม่าหลันมองไปที่เกาเจี้ยนจูนแล้วพยักหน้าซ้ำๆ และพูดอย่าง ประจบว่า : “ประธานเกา จะเป็นครอบครัวเดียวกันกับคุณได้ นั่น คงเป็นความโชคดีของซูหนเชียว!

เกาเจี้ยนจูนกล่าวอย่างยิ้มๆ “มีคุณหมาคอยจับคู่อยู่ระหว่าง พวกเขา ผมคิดว่าเด็กทั้งสองต้องเข้ากันได้ดีแน่ๆ”

หม่าหลินกล่าวด้วยความเห็นด้วย: “ประธานเกา จันก็คิด เหมือนคุณเลย! รูปร่างหน้าตาของเด็กทั้งสอง ก็เหมาะสมเข้ากันจริงๆ คุณวางใจได้ กลับไปฉันจะโน้มน้าวให้ชหรับหย่าร้างกับ เศษสวะเยเงินคนนั้น!

เมื่อพูดจบ เธอก็รีบบอกกับเกาจนเอ่ยว่า “เนเวีย อย่ารู้สึก ว่าชูหนเคยแต่งงานแล้วเด็ดขาดนะ อย่าถือสากับการแต่งงาน ครั้งที่สองของเธอเลยนะ หลังจากที่ซูหวันแต่งงานกับเศษสวะเย เงินคนนั้น เธอรักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกมาตลอดเลยล่ะ!”

เกาจวิ้นเวียรู้สึกตื่นเต้นทันที

รักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกงั้นเหรอ?

หรือว่าเซียวซูหนยังบริสุทธิ์อยู่นั้นหรือ?

คุณพระ! นั่นมันสุดยอดไปเลย!

วันนี้ เซียวหวั่นสาวสวยงดงามมีชื่อเสียงในเมืองจีนหลัง จะ เป็นของตัวเองในครั้งแรก!

คิดมาถึงตรงนี้ เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างอดไม่ได้ แทบอยากจะ ปล้ำเขียว หนทันที

สิ่งที่หมาหลับคิดไว้ก็คือกาไรเล็กๆ น้อยๆ โดยที่ไม่เห็นความ เลวร้ายภายในของเกาจวิ้นเว่ยเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหายนะที่ กำลังจะมาถึง แต่เธอก็ยิ้มและกล่าวว่า “โธ่เอ๋ย ฉันไปรับหน พวกคุณรอตรงนี้นะ”

สองพ่อลูกพาเธอออกไปนอกประตู เมื่อกลับไปที่บ้าน ทั้งสอง ต่างก็มีเลศนัย
เกาจวิ้นเวียอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พ่อ ปล้ำเซียวซูหนแค่ครั้ง เดียวแล้วฆ่าเธอ ไม่น่าเสียดายเกินไปหน่อยเหรอ?”

เกาเจี้ยนจูนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฆ่าแล้วถึงจะทำให้ ปัญหาจบ ถ้าปล่อยให้พยานปากรอดไป ไม่ช้าก็เร็วจะมีปัญหา

เกาจวิ้นเวยบอก: “พวกเราฆ่าหม่าหลั่นก่อน แล้วค่อยมาเย เฉิน กักขังเซียวหวั่นไว้ที่ห้องใต้ดิน วิลล่าของเราเก็บเสียงดี ขนาดนี้ บริเวณห่างจากบ้านคนอื่นขนาดนี้ ถึงตอนนั้นไม่มีใคร สังเกตได้แน่นอน”

ดวงตาเกาเจี้ยนจูนส่องประกาย เอ่ยปากพูดว่า “นี่หมายถึง กักขังเซียวหวั่นเป็นเวลานานเลยใช่ไหม?”

“ใช่ไง!” เกาเจี้ยนจูนกล่าว: “ถ้าไม่อย่างนั้น ผู้หญิงที่สวย

งดงามขนาดนี้ จะไม่เป็นการทำให้เปล่าประโยชน์ไปหน่อยเห

รอ?”

หัวใจของเกาเจี้ยนจูนสั่นไหว และพูดกับเกาจนเว่ยว่า “งั้น เอาอย่างนี้ เราล่อเย่เฉินมาฆ่าก่อน จากนั้นก็จับหม่าหลั่นและ เซียวซูหนมา จากนั้นก็ฆ่าหม่าหลันซะ ส่วนเซียวซูหน แกอยาก ทำอะไรก็เชิญ กักขังเธอไว้ในห้องใต้ดินของวิลล่า ทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์ อาทิตย์เป็นของแก ส่วนวันอังคารและวันเสาร์เป็นของ ฉัน!”

เกาจวิ้นเวียตะลึง คิดไม่ถึงว่าพ่อของเขาก็คิดที่จะต้องการส่วน แบ่งจากเซียวซูหนด้วย

แต่จะคิดยังไงก็ไม่สำคัญ ท้ายที่สุดเขาได้ฆ่ายเงิน ก็ต้องฆ่าปิดปากหม่าหลัน ถ้าเป็นอย่างนั้น เซียวหนจะต้องเกลียดเขา เข้ากระดูกแน่ๆ

ถึงตอนนั้นเขาเองก็มีทางเลือกเพียงสองทาง ถ้าไม่ฆ่าปิดปาก เธอ ก็กักขังหน่วงเหนี่ยวเธอ เหมือนว่าเธอเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง

แม้ว่าจะเป็นของเล่น มีเพิ่มอีกหนึ่งคนจะเป็นไรไป

ส่วนเขาพยักหน้า และพูดกับเกาเจี้ยนจูน: “พ่อ ผมฟังที่พ่อพูด นั่นแหละ”

เกาเจี้ยนจนเลิกคิ้วทันที และกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใสว่า