บทที่ 2174

“แค่ขยับปากก็บอกว่าห้าล้าน ถ้าหากทำตามที่เขาพูด อย่าง น้อยตนเองต้องไปเป็นสาวนั่งดริ้ง ใน KTV นานเป็นสิบปี โดย เปล่า ๆ!”

“นี่มันเป็นเหมือนการฆ่าฉันเลยนะ!”

เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเฉินเสี่ยวเฟยไม่พูดอะไร ก็กล่าวอย่างเย็นชา ว่า “ในเมื่อคุณไม่ตกลง ผมจะปรับเพิ่มจำนวนเงินให้คุณ โดยตรง ตอนแรกจะปรับเพิ่มเป็นสิบล้าน แล้วก็ให้หม่าจงเหลียง และหงห้าคอยจับตาดูคุณไว้ ถ้าหาเงินได้ไม่ครบสิบล้าน ถึง แม้ว่าจะเป็นราชาแห่งสวรรค์ ก็ไม่สามารถช่วยคุณออกมาได้ ผมจะให้เวลาคุณคิดสามวินาที!

หลังจากกล่าวจบ เย่เฉินเริ่มนับถอยหลังทันที

“สาม สอง….”

ขณะที่เยเฉันกำลังจะนับถึง “หนึ่ง” เฉินเสี่ยวเฟยก็ไม่กล้าต่อ รองอีกต่อไป เธอร้องไห้และกล่าวว่า “คุณเย่ ฉันตกลง ฉัน ตกลง…”

หลังจากกล่าวจบ เมื่อนึกถึงชะตากรรมของตนเอง ที่ต้องเป็น เหมือนหญิงสาวที่ตนเองบังคับให้ไปทำงานใน KTV ทำให้เธอ ร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง

ขณะนี้ เย่เฉินมองไปที่หลิวจงฮุยและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า“ประธานหลิว เรื่องของผู้จัดการเงินได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาวางแผนทางออกให้คุณแล้ว”

หลิวจงฮุยคิดอย่างสิ้นหวังว่า “เฉินเสี่ยวเฟยช่างน่าสังเวช เหลือเกิน จุดจบของตนเองก็คงไม่ดีแน่นอน ถ้ายังไม่คิดวิธีแก้ไข ปัญหา ชีวิตนี้ของตนเองคงจะพังไปทั้งหมดแล้วแน่นอน?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก้มกราบอย่างต่อเนื่อง และขอร้อง อ้อนวอนว่า “อาจารย์เย่ ต่อไปผมยินดีที่จะติดตามเป็นทาสรับใช้ ของคุณ ขอเพียงแค่คุณยกโทษให้ผมครั้งนี้ด้วยเถอะ…”

เย่เฉิน โบกมือ “อย่ามาพูดเรื่องที่มันไร้ประโยชน์กับผม พวก คุณสองคนสมคบกัน ตอนที่หลอกลวงผู้หญิง ทำไมพวกคุณไม่ คิดที่จะปล่อยพวกเธอไปสักครั้งล่ะ?”

เมื่อกล่าวถึงจุดนี้ เย่เฉินเย้ยหยันว่า “ในเมื่อต่อไปเฉินเสี่ยว เฟยจะไปทํางานเป็นสาวนั่งครั้งที่ KTV แล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณ ก็ตามเธอไปทำงานเป็นบ่อยที่ KTV เหมือนกัน ถ้าคุณหาเงินได้ ครบห้าล้านเมื่อไร คุณก็เป็นอิสระเมื่อนั้น เมื่อเป็นเช่นนั้น พวก คุณสองถือได้ว่าเป็นคู่กัน และไม่มีใครทอดทิ้งใคร

“เป็นบ่อย?!” หลิวจงฮุยหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินคำนี้

บ่อยนั้นเป็นผู้ชายที่ทำงานเบ็ดเตล็ดที่ซ่องในสมัยโบราณ กล่าวตามตรง เทียบไม่ได้แม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัย

โดยทั่วไปแล้ว งานของบ่อยเป็นงานที่สกปรกและเหนื่อยที่สุด และถ้าอยู่ใน KTV สมัยนี้ ก็คือพนักงานที่แจกกระดาษชำระอยู่ที่ ประตูห้องน้ำให้กับแขกที่ล้างมือ สามารถกล่าวได้ว่าเป็นงานที่แย่กว่าสุนัขที่เฝ้าประตูเสียอีก…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิวจงฮุยก็ร้องไห้จนน้ำมูกไหล และสะอึก สะอื้นว่า “อาจารย์เย่ ได้โปรดให้ผมเป็นสุนัขรับใช้อยู่ข้างกาย คุณเถอะ ต่อไปไม่ว่าคุณจะสั่งให้ทำอะไร ผมจะไม่ชักช้ารีรอ ได้ โปรดอย่าส่งผมไปทำงานเป็นบ่อยที่ KTV เลย……ถึงยังไงผมก็ เคยทำมาหากินอยู่ในแวดวงกลุ่มอิทธิพลมืด และอันธพาลใน เมืองจินหลิงรู้จักผมไม่มากก็น้อย และ KTV เป็นสถานที่ที่พวก อันธพาลไปบ่อยที่สุด ถ้าหากพวกเขาเห็นผม แล้วผมจะเอาหน้า ไปไว้ที่ไหน…”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “กลัวอะไร? ต่อไปถ้าคุณกลายเป็น บ่อย คุณก็วางถาดเล็ก ๆ ข้างอ่างมือในห้องน้ำของ KTV พร้อม วางธนบัตรสองสามใบ จากนั้นขณะที่คุณมอบทิชชูให้กับแขก คุณก็ขอปกับแขก? คุณเคยทำมาหากินอยู่ในแวดวงกลุ่ม อิทธิพลมืดไม่ใช่หรือ? น่าจะมีคนรู้จักและเพื่อนมากมาย เมื่อทุก คนเห็นว่าคุณมาเป็นบ่อย พวกเขาจะต้องสนับสนุนคุณแน่นอน และจะต้องให้ทิปคุณไม่น้อย บางทีคุณอาจทํางานหาเงินได้ครบ ห้าล้านเร็วกว่าเฉินเสี่ยวเฟยเสียอีก”

“ผม…ผม…” หลิวจงฮยอยากจะเอาหัวโขกพื้นคอนกรีต ให้ ตายไปเสีย

เขาร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง “ผมหลิวจงฮุยก็ถือว่าเป็นบุคคล อันดับหนึ่งในกลุ่มอิทธิพลมืด ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถเทียบหม่า จงเหลียงได้ แต่อย่างน้อยตนเองก็เป็นบุคคลที่อยู่ระดับกลางขึ้น ไป!”
“ตอนนี้ ให้ตนเองที่เป็นบุคคลอันดับหนึ่ง ไปทํางานเป็นบ่อย ใน KTV มันจะไม่กลายเป็นเรื่องตลก ให้คนทั่วทั้งเมืองจีนหลัง หัวเราะเยาะหรือ?!

“อีกอย่าง เมื่อก่อนตอนที่ตนเองเป็นคนหยิ่งยโสโอหัง สร้าง ศัตรูไว้ไม่น้อย!”

“ถ้าศัตรูพวกนั้นเจอตนเอง โค้งคำนับและยื่นกระดาษเช็ดมือ ให้แขกอยู่ที่ประตูห้องน้ำ ใน KTV พวกเขาคงจะตีตนเองเหมือนสุนัข!”