บทที่ 100 คฤหาสน์ยกให้เยเงินแล้วหรอ

เขียวจางเจียนได้ยินคำพูดนี้ ในใจคิดว่าเขียวฉาดวนตั้งใจพูด ประชดตน จึงพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “พอเถอะฉางด่วน จะ พูดจาแบบนี้ทำไม? ก็แค่จะได้อยู่คฤหาสน์ของฉางควนไม่ใช่ หรือ? จะอวดทําไมนักหนา?”

เขียวฉาง วนอึ้งไป แล้วพูดขึ้นว่า “อะไร? ฉันมีคฤหาสน์ ของ Tomson Rivieraหรือ? พี่ชายล้อผมเล่นใช่ไหม?”

หม่าหลันก็พูดขึ้นอย่างงงๆว่า “พี่ชาย พี่เข้าใจผิดหรือเปล่า? มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า?”

เซียวฉางเฉียนชี้ไปที่เเฉิน พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “ลูกเขยของเธอคนนี้มีคฤหาสน์ของ Tomson Riviera เรื่องเป็น ยังไงกันแน่เธอให้เขาพูด

หม่าหลันกับเซียวฉางควนต่างก็อึ้ง มองดูเยเงินอย่างตกตะลึง ถามอย่างไม่อยากเชื่อว่า “เย่เฉิน คุณลุงของเธอพูดจริงหรือ? เธอมีคฤหาสน์ของ Tomson Rivieraจริงหรือ? เอามาจากไหน?

เยเฉันพยักหัวพูดขึ้นว่า “พ่อครับแม่ครับ มีคฤหาสน์หลังหนึ่ง จริง หลังจากที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น คนอื่นจึงยกให้เป็นการ ตอบแทน”

“ใครยกให้?” สายตาหม่าหลั่นประกายแววดีใจ ถามขึ้นมา อย่างไม่รู้ตัว
เย่เฉินจึงพูดว่า “ช่วยเพื่อนคนหนึ่งแก้ปัญหาเกี่ยวกับฮวงจุ้ย เขาก็เลยยกคฤหาสน์ให้ผมหนึ่งหลัง

หม่าหลับพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “รีบพาพวกเราไปชมคฤหาสน์ หลังนี้สิ โฮ คฤหาสน์ของTomson Riviera แม้แต่ฝันยังไม่เคย กล้าที่จะฝันเลยจริงๆ

เซียวซูหนดึงเย่เฉินมาใกล้ๆ แล้วพูดกระซิบถามว่า “เย่เฉิน นี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เย่เฉินยิ้ม พร้อมกระซิบพูดว่า “มีคนยกคฤหาสน์ให้ผมจริงๆ หากไม่เชื่อ เราก็ไปดูกันตอนนี้เลย

ตอนที่หม่าหลันหันไปมองพี่ชายพี่สะใภ้ ในใจชุ่มชื้นขึ้นมา

ทันที

พวกเธอจะซื้อบ้านหลังใหม่ทำเป็นมาอวดดี ยังจะให้ฉันมา ช่วยดูบ้านเป็นเพื่อนพวกเธอ คราวนี้เป็นไงล่ะ ฉันจะเป็นคนได้อยู่ คฤหาสน์ของTomson Rivieraแล้ว ถูกพวกเธอกดขี่มานาน ขนาดนี้ คราวนี้ถึงที่พวกเราจะได้อยู่เหนือกว่าแล้ว

ดังนั้นเธอจึงตั้งใจหัวเราะพูดขึ้นว่า “เฮ้อ พี่ชายพี่สะใภ้ไม่หลง เวยเวย ในเมื่อทุกคนต่างก็อยู่ งั้นพวกเราไปชมคฤหาสน์หลังนี้ ด้วยกัน ทุกคนเห็นว่าอย่างไร?

เขียวฉางเฉียนอยากที่จะสะบัดมือแล้วเดินจากไป แต่เฉียนหง เป็นภรรยาของเขาทิ้งเขาไว้ ส่งสายตาให้กับเขาพร้อมหันไปพูดกับหม่าหลั่นว่า “ดีเลย ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราก็ไปดูกัน

พูดเสร็จ เธอก็กระซิบพูดช้างสามีว่า “เดี๋ยวถ่ายรูปกับวิดีโอ ไว้ เอากลับไปให้นายหญิงใหญ่ หากนายหญิงใหญ่ชอบ คฤหาสน์หลังนี้ ก็จะขอจากพวกเขาเอง ถึงตอนนั้นก็จะกลายเป็น ของเราแล้วไม่ใช่หรือ?”

ดวงตาเขียวฉางเฉียนเป็นประกายขึ้นมาทันที

ที่แท้ภรรยาก็มีแผนแบบนี้นี่เอง

ยอดเยี่ยมจริงๆ

จากนั้น เย่เฉินพาทุกคน เดินเข้าไปในเขตคฤหาสน์ ของ Tomson Riviera

เมื่อเข้าไปในเขตคฤหาสน์ ทุกคนต่างก็มองรอบๆอย่างไม่ หยุด สภาพแวดล้อมในเขตคฤหาสน์ ดีกว่าบ้านเดี่ยวด้านนอก หลายเท่า งดงามประณีตอย่างที่สุด

“เย่เฉิน คฤหาสน์ของคุณคือหลังไหน?” เซียวเวยเวยทำเป็น ถามขึ้นอย่างเสียงดัง

เยเฉันจับกุญแจขึ้นมา เดินไปด้านข้างเซียวเวยเวย แล้วก็ยิ้ม เดินไปยังคฤหาสน์ตรงหน้าพร้อมพูดว่า “หลังA05นี้แหล่ะ

ภายใต้สายตาตกตะลึงของทุกคน เยเงินเอากุญแจมาเปิด ประตูคฤหาสน์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมผลักเปิดประตูเบาๆ เสียงเปิดประตูใหญ่ทั้งสองข้างดังขึ้น ภาพทิวทัศน์สวนที่งดงามตรงหน้า ปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคนในทันใด

เสียงประตูปลดล็อกดังขึ้น

เซียวเวยเวยอึ้งไป

เขียวไห่หลง พ่อของเขียวให้หลง ต่างก็อึ้งไป

เซียวซูหนก็แทบหยุดหายใจ ใช้มือขยี้ตาตัวเอง แล้วมองไป ข้างหน้า

ศาลาในสวน ต้นไม้ดอกไม้เรียงรายเป็นพุ่มหนาห่างได้ระยะ เป็นระเบียบ ตรงกลางมีคฤหาสน์หรูหราที่สวยงามและกว้าง ขวาง

“นี่…นี่มันหรูหราเกินไปไหม…” เขียวฉางเฉียนได้สติมาก่อน

พร้อมร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ

ท่าที่เซียวไม่หลงย่ำแย่มาก พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “คนอะไรที่ ยกคฤหาสน์หรูหราขนาดนี้ให้กับคุณ? ผมไม่เชื่อ

“คุณไม่เชื่อผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่คฤหาสน์หลังนี้มีคนยก ให้ผมแล้วจริง” เย่เฉินขี้เกียจอธิบาย

เขียวเวยเวยเหลือกตาจ้องมองดูเย่เฉิน พูดเหน็บแนมขึ้นอย่าง โมโหว่า “เย่เฉิน คุณคู่ควรกับคฤหาสน์ที่หรูหราแบบนี้หรือ?”

เย่เฉินหัวเราะพร้อมพูดว่า “นี่ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ พื้นที่วางตรงหน้าประตูคฤหาสน์ ทุกคนตกอยู่ในอาการเงียบสงบ

เป็นใครต่างก็คิดไม่ถึง คฤหาสน์หลังที่หรูหราที่สุดในเมืองจีน หลิง เจ้าของกลับเป็นเย่เงิน

และเขียวเวยเวยกับเซียวฉางเฉียน ยิ่งยากที่จะยอมรับรับได้

เหมือนกับถูกตบหน้าต่อหน้าต่อตา แทบอยากที่จะขุดหลุมมุดหนี

ออกไป

ความจริงทําให้ใจคนแทบแตกสลาย และในตอนนี้ ก็มีคนแก่คนหนึ่งเดินออกมาจากภายใน คฤหาสน์

ชายคนแก่เดินมาตรงหน้าเเฉิน ถามขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “สวัสดี ท่านคือ คุณเเฉินใช่ไหม?”

เย่เฉินพยักหัวพูดว่า “ใช่ คุณคือใคร

ชายคนแก่พูดขึ้นว่า “สวัสดีคุณเย่ ผมเป็นพ่อบ้านของประธาน

หวัง มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลคฤหาสน์หลังนี้ คุณสามารถเรียกผม ว่าลุงหลี่ ปกติผมรับผิดชอบดูแลคฤหาสน์ ดูแลรักษาความ สะอาด”

“ลุงหลี่?” เซียวเวยเวยที่อยู่ด้านข้างมองดูเขาอย่างตกตะลึง หัวสมองทั้งหัวหดลง

ลุงหลีคนนี้ ไม่ใช่พ่อบ้านของหวังเหวินเฟยคู่หมั้นของตนเอง หรือ? ทำไมเขาถึงไม่อยู่ที่นี่?
คฤหาสน์หลังนี้ หรือว่าเป็นของตระกูลหวัง? ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมต้องยกให้เยเงิน?

เขียวเวยเวยรีบถามขึ้นว่า “ลุงหลี่ นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คฤหาสน์หลังนี้เป็นของตระกูลหวังหรือ?”

ลุงหลี่พูดขึ้นว่า “เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้เป็นของคุณเยู่แล้ว”

พูดเสร็จ ลุงหลีก็หันไปมองเเฉิน พร้อมถามว่า “คุณเ ภายในคฤหาสน์ยังตกแต่งไม่เสร็จ ท่านวางแผนที่จะย้ายเข้ามา อยู่เมื่อไหร่? ผมจะส่งคนงานให้เร่งลงมือทำ เตรียมการให้พร้อม ไว้ก่อน

เยเฉันพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “พวกเรายังไม่ย้ายในตอนนี้ คุณดูแลคฤหาสน์ต่อไปก่อน ก่อนที่ผมจะย้ายเข้ามาผมจะโทรหา คุณ”

“ครับ คุณเย่”

ลุงหลีพูดจบ แล้วก็หันไปโค้งคำนับ ให้กับเย่เฉิน แล้วก็หลีกไป ยืนด้านข้าง เชิญเขาเข้าไปอย่างให้ความเคารพ

ดวงตาของเซียวเวยเวยแทบทะลักกระเด็นออกมา พวกญาติพี่ น้องตระกูลเซียวต่างก็ตกตะลึงอย่างที่สุด

“พ่อบ้านของตระกูลหวัง?” เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างตกตะลึง จนตาค้างว่า “ตระกูลหวังไหน บ้านเหวินเฟยหรือ?” เย่เฉินมองดูเธอ แล้วยิ้มพูดขึ้นว่า “ใช่ บ้านของคู่หมั้นเธอหวังเหวินเฟย บ้านหลังนี้ พ่อของเขาเป็นคนยกให้ผมเอง

“อะไรนะ?” หัวเขียวเวยเวยแทบระเบิด

คฤหาสน์หลังนี้ เป็นของตระกูลหวังคู่หมั้นของตน

ก็หมายความว่า เติมคฤหาสน์หลังนี้อนาคตจะต้องเป็นของ ดน?

แต่ ทําไมต้องยกให้กับเย่เงิน?

นี่เป็นคฤหาสน์ของฉัน

พ่อของเซียวเวยเวยก็ไม่เข้าใจ ในขณะเดียวกัน ในใจก็โกรธ เคืองอย่างมาก

ตระกูลหวังเป็นตระกูลของลูกสาวในอนาคต คฤหาสน์ของ

ตระกูลหวังก็จะต้องยกให้กับลูกสาวของตน ทำไมถึงยกให้กับเย

เฉิน? นี่มันไม่สมเหตุสมผล

เฉียนหงเช่นถามเซียวเวยเวยว่า “เวยเวย นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เธอรู้ไหมว่าคฤหาสน์นี้เป็นของตระกูลหวัง?”

เซียวเวยเวยสายหัวพูดขึ้นว่า “ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยได้ยินเหวิน เฟยพูดถึงเลย….”

เฉียนหงเล่นรีบตะคอกพูดขึ้นว่า “รีบโทรไปถามเหงินเฟย ถามให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เซียวเวยเวยบล้วง โทรศัพท์มือถือออกมา แล้วก็โทรไปหาหวังเหวินเฟย

เมื่อรับสาย เธอก็ถามหวังเหวินเฟยว่า “พี่เหงินเฟย บ้านพวก คุณมีคฤหาสน์หลังหนึ่งใน Tomson Rivieraหรือ?

หวังเหวินเฟยพูดว่า “มีหลังหนึ่ง ทำไมหรือ?”

เขียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างค่อนข้างไม่พอใจว่า “งั้นทำไมถึงไม่ เคยได้ยินคุณพูดถึง เป็นบ้านที่เตรียมไว้เป็นเรือนหอของเรา หรือ?”

“ไม่ใช่” หวังเหวินเฟยพูดว่า “คฤหาสน์หลังนั้นคุณลุงใหญ่ ของผมซื้อมา เพื่อจะเอาไว้อยู่ในวัยเกษียณ เขาค่อนข้างชอบ สภาพแวดล้อมของ Tomson Riviera จะยอมยกให้พวกเราได้ยัง

พูดเสร็จ หวังเหวินเฟยก็ถามขึ้นว่า “คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?

เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างเสียใจจนน้ำตาแทบไหลว่า “คุณรู้ ไหม ลุงใหญ่ของคุณยกคฤหาสน์หลังนี้ให้คนอื่นแล้ว”

“ยกให้คนอื่น?” หวังเหวินเฟยถามต่อว่า “ยกให้ใคร?”

เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างร้องห่มร้องไห้ว่า “ยกให้เยเงินแล้ว เย่เฉินที่เป็นพี่เขยไร้ประโยชน์ของฉันคนนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ