บทที่ 2440

เดิมทีเขาคิดว่าคุณจะต้องไม่มีทางยอมให้ตัวเองตามจีบกุ้ ว แต่คาดไม่ถึงว่า เขาจะสนับสนุนตัวเองขนาดนี้

สิ่งที่ทำให้ความมั่นใจในการตามจีบกู้ชิวของเขาเพิ่มขึ้น

อย่างนับครั้งไม่ถ้วนในทันที

ดังนั้น เขาพูดอย่างแสดงท่าทีว่า “คุณปู่ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้น ตอนนี้ผมก็จะไปเมืองจินหลิง อาศัยเรื่องจัดเตรียมคอนเสิร์ต ดูว่า สามารถที่จะล่อคนบงการเบื้องหลังออกมาได้หรือเปล่า”

ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันให้ คนไปเชิญผู้นำตระกูลของตระกูลอันดับหนึ่งในซูหาง ตงไห้ของ ตระกูลอู่ในซูหาง คาดการณ์ว่าน่าจะมาแล้ว แกอย่าเพิ่งรีบไป รอ หลังจากที่ทานอาหารค่ำค่อยออกเดินทางก็ไม่สาย

“ครับ!”

ในเวลานี้ โรงแรมป่ายจินฮานกงในเมืองจีนหลัง ซูจือหยูเบื่อหน่ายอยู่ในโรงแรมไปหนึ่งวัน คนทั้งคนก็กระสับ กระส่ายจนทนไม่ไหว

หกโมง ลูกน้องของเฉินจือข่ายเคาะประตูอย่างตรงเวลา บอดี้ การ์ดหญิงสองคนเข็นรถเข็นส่งอาหารสองคันเดินเข้ามา หนึ่งในนั้นพูดด้วยความเคารพว่า “คุณหนูซูคุณผู้หญิงค่ะ อาหารเย็น พร้อมแล้ว เชิญทั้งสองคนไปทานอาหารที่ห้องอาหารค่ะ

ซูจือหยอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เมื่อไหร่คุณชายของพวกคุณจะ

ยอมเจอฉันกันแน่? ฉันรอมาทั้งวันแล้วนะ…”

บอดี้การ์ดหญิงคนนั้นพูดอย่างสุภาพมากว่า “ขอโทษด้วยค่ะ คุณหนูซู วันนี้คุณชายของพวกเราไม่ได้มา

ซูจือหยูถามต่อว่า “งั้นเขาบอกหรือเปล่าว่าเขาจะมาเมื่อ ไหร่?”

บอดี้การ์ดหญิงส่ายหน้า: “คุณชายไม่ได้บอกเลยค่ะ

ซูจือหนูยังไม่ยอมแพ้ แล้วถามว่า “งั้นรบกวนคุณโทรหา คุณชายของคุณได้หรือเปล่า ก็บอกว่าฉันอยากจะคุยกับเขา

บอดี้การ์ดหญิงคนนั้นยิ้มเล็กน้อย “พูดอย่างไม่ปิดบังคุณนะ

ฉันก็ไม่มีสิทธิ์คุยกับคุณชายโดยตรง ดังนั้นฉันไม่มีข้อมูลติดต่อ

ของคุณชายค่ะ”

“นี่…”ซูจือหยูกังวลจนดวงตาแดงก่ำ และพูดด้วยความสะอื้น ว่า: “งั้นคุณชายของพวกคุณหมายความว่ายังไงกันแน่? เสีย เวลามากขนาดนี้ช่วยพวกเรา จัดการให้พวกเราอยู่ที่นี่ ปรากฏ ว่าเขาก็ซ่อนตัวไม่ปรากฏตัวโดยตลอด…ถ้าหากเขาตั้งใจไม่ ปรากฏตัวจริงๆ งั้นก็ปล่อยให้ฉันและแม่ของฉันออกไปจากที่นี่

บอดี้การ์ดหญิงพูดขอโทษว่า “คุณหนูซูค่ะ ความตั้งใจของคุณชายไม่ว่าน้องอย่างฉันจะกล้าคาดเดาได้ค่ะ สําหรับที่บอกจะออกจากเรื่องนี้พวกเราตัดสินใจชายสั่งแล้วว่า พวกเราต้องมั่นใจคุณสองคนอยู่ในห้อง ชุดและไม่ออกห่างสักก้าวเดียว คุณโปรด

ของซูจือหยูรู้สึกน้อยใจอย่างรุนแรงในทันทีทันใด และ น้ำตาไหลออกจากดวงตา

บอดี้การ์ดหญิงเห็นแบบนี้ พูดใบหน้าที่เต็มไปด้วยรู้สึกผิด

ให้ข้างหน้า กอดจ่อหยุไว้ในอ้อมกอดแล้วเบาไปด้วย และก็พูดกับบอดี้การ์ดสองไปด้วยว่า “ขอบคุณทั้งสองคนจริง

ทั้งสองอย่างสุภาพ และออกจากห้องไป

ทันทีที่ออกจากห้อง ทั้งคนมาถึงห้องทำงานของจือ ข่าย เคาะบนโซฟา ด้วยความเคารพว่า คุณชายผู้จัดการทั่วไป เฉิน อารมณ์ของคุณหนูค่อนข้างอ่อนไหว

เฉินจือข่ายรีบว่าพูดๆ อ่อนไหวยังไงกันแน่? บอดี้การ์ดหญิงเล่าเรื่องสถานการณ์เมื่อหนึ่งรอบ

และว่า เอาล่ะ พวกแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”
บอดี้การ์ดหญิงโค้งคำนับบอกลา

ในเวลานี้ เฉินจือข่ายมองไปทางเย่เฉิน และอดไม่ได้ที่จะถาม ว่า “คุณชาย คุณจะไม่ไปเจอเธอจริงๆเหรอ?”