บทที่ 2491

เมื่อเย่เฉินจบจากงานเลี้ยงตอนค่ำ ออกจากตระกูลซ่ง โสว่ เต้าก็เริ่มเคลื่อนไหว เดินทางไปที่จินหลงอย่างรวดเร็ว

เพื่อให้สามารถเข้าใกล้นางาฮิโกะ อิโตะได้โดยเร็ว เขายังส่ง คนของตัวเอง ใช้ตัวตนอื่น ไปจองโรงแรมป่ายจินฮานอง โดย เฉพาะ

เขารู้ดี โรงแรมป่ายจินย่านกงเป็นธุรกิจของตระกูลเย ดังนั้น เขาจึงไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้คนของตระกูลเย่รู้ข่าวตนเอง เข้าพักที่โรงแรมป่ายจินฮานกง กระทั่งยังไม่สามารถทำให้พวก เขารู้ว่าตนเองมาถึงจินหลิงแล้ว

จากแผนการของเขา ลูกน้องได้จองห้องพักเรียบร้อยแล้ว และ

หลังจากที่ทำการเช็กอินรับคีย์การ์ดมาแล้ว จะทำการเฝ้ารอบๆ โรงแรมป่ายจินฮานอง และเมื่อเขามาถึง เอาคีย์การ์ด ให้เขา เสร็จ เขาก็จะสามารถข้ามขั้นตอนการเช็กอิน แล้วตรงเข้าห้อง พักของโรงแรมได้ในทันที

แม้ว่าโรงแรมจะมีระบบแสดงตัว แต่ระบบแสดงตัวตน สามารถใช้ได้กับผู้ที่เปิดห้องพักเท่านั้น

อีกทั้งยิ่งเป็นโรงแรมระดับไฮเอนด์ จะยิ่งให้ความสำคัญกับ ความรู้สึกและความเป็นส่วนตัวของผู้ใช้งาน ขอแค่แขกที่เข้า ออกแต่งตัวอย่างเหมาะสม โดยพื้นฐานแล้วจะไม่มีพนักงาน ตรวจสอบตัวตนของเขา
เย่เฉินเองก็ไม่รู้ ซูโสบู่เต้ากำลังอยู่ระหว่างทางไปจนหลัง

เขาขับรถออกจากตระกูลซง ระหว่างทางก็โทรศัพท์หาเซียว จางควนผู้เป็นพ่อตา พอรับสายปุ๊บ ก็เอ่ยถามทันทีว่า “พ่อครับ ฝั่งผมเสร็จแล้วนะครับ พ่อล่ะ? ถ้าฝั่งพ่อเสร็จเหมือนกันผมจะได้

เข้าไปรับครับ” เซียวฉางควรพูดอย่างเหนื่อยหอบเยเฉิน ฉะ………เหนื่อยจะ

ตายอยู่แล้ว……..บมาช่วยฉันออกไปเถอะ…….

เยเฉันถามอย่างแปลกใจ “พ่อครับ เป็นอะไรครับ?

เชียวฉางควนพูดด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก อย่าพูด ถึงมันเลย ฉันถูกคุณน้าหานลากออกมาวิ่ง ขาจะหักอยู่แล้ว

เมื่อเย่เฉินได้ยิน เขาก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้

หานเหม่ยงผู้ป่วยคนหนึ่ง จู่ๆก็ลาดเชียวฉางควรออกมาวิ่ง ดู เหมือนจะเป็นเพราะความแข็งแกร่งทางกายภาพและพลังงานที่มี มากเกินไป

จากที่ดูๆ ตนคงจะให้ปริมาณยาอายุวัฒนะมากไปหน่อย

จากนั้น เขาก็หัวเราะแล้วถามกับเซียวฉางควนว่า “พ่อครับ พ่อ วิ่งอยู่ที่ไหนครับ? ส่งตำแหน่งมาให้หน่อยสิ เดี๋ยวผมไปรับ

เขียวฉางควนรีบพูดขึ้นมาว่า “นายรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันส่ง ตำแหน่งให้
พูดจบ เซียวฉางควนก็รีบวางสาย แล้วส่งตำแหน่งให้กับเย เฉิน ในวีแชท

ต่อมา ก็ส่งข้อความเป็นตัวหนังสือมาว่า “ลูกเขยที่รักรีบมา เถอะ ขาฉันจะหักอยู่แล้ว!

เยเฉินตอบกลับว่าได้ จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่ เขียวฉางควนอยู่ทันที

ตอนนี้ เซียวฉางควนนั่งอยู่ริมถนนตรงขอบฟุตบาท เนื้อตัว เต็มไปด้วยเหงื่อ

วันนี้เขาคาดคิดไม่ถึงเลย หวังจะใช้ประโยชน์จากการป่วย ของหานเหม่ยจิง เพื่อสร้างบรรยากาศสักหน่อย เพื่อหวนรำลึก เสียหน่อย แต่ใครจะไปคิดได้ว่า พอมาถึงจะถูกหานเหม่ยงลาก ออกมาวิ่งริมแม่น้ำทั้งคืน

นอกจากนี้ความแข็งแกร่งทางกายภาพของทานเหม่ยงยังดี จนน่าประหลาดใจ แทบจะเป็นการวิ่งอย่างไรก็ไม่รู้สึกเหนื่อย ร่างกายสภาพกระดูกแก่ๆอย่างเขา วิ่งไปแค่ครึ่งชั่วโมงก็แทบจะ ตายอยู่แล้ว

เดิมทีอยากจะยอมแพ้ แต่เพราะไม่อยากให้หานเหม่ยฉิงดูถูก ตัวเอง ดังนั้นเขาจึงได้เพียงแค่ยืนหยัดต่อไป แต่ถึงเขาจะ พยายามอย่างสุดกำลัง ก็ยังคงรั้งท้ายหานเหม่ยงอยู่ดี ดังนั้น หานเหม่ยงจึงทำได้เพียงแค่สิ่งออกไปเอง หลังจากนั้นค่อยวก กลับมาวิ่งเหยาะๆกับเซียวฉางควนระยะหนึ่ง หลังจากนั้นก็วิ่ง ออกไปอีก สลับกันไปมา
เซียวฉางควนวิ่งไปด้วยสภาพร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

ตอนนี้เขา อย่าว่าแต่จะหาวิธีหวนเวลาอะไรกับทานเหม่ยจึง เลย ถึงหานเหม่ยจึงจะขอร้องด้วยตัวเอง เขาก็ไร้กำลังอยู่ดี อยากกลับไปนอนพักผ่อนเท่านั้น