บทที่ 1832

อีกฝ่ายรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “เขียวฉางเฉียนและเขียวให หลงได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก ตอนนี้แผนกฉุกเฉินโรงพยาบาล ชุมชนจินหลิงของเรากำลังทำการรักษาอยู่ พวกคุณรีบมาที่นี่ เถอะ!”

“อะไรนะ?!”

นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยความประหลาดใจอย่างไม่มีอะไร เทียบได้ว่า: “พวกเขาทั้งสองได้รับบาดเจ็บเหรอ?! เกิดอะไรขึ้น กันแน่?!”

อีกฝ่ายพูดว่า: “พวกเขาถูกคนหักแขนขาทั้งสอง แม้ว่าจะไม่ เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่อาการบาดเจ็บยังสาหัส ที่สำคัญ ต้องการคนดูแล พวกคุณรีบมาเถอะ!”

นายหญิงเชียวนิ่งอึ้งไปในทันที

เซียวเวยเวยที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากถามว่า “คุณย่า เกิดเรื่องอะไร ขึ้นเหรอคะ?”

นายหญิงใหญ่เชียวพูดด้วยใบหน้าเศร้า: “โรงพยาบาล โทรศัพท์มา บอกว่าพ่อของและพี่ชายของแกได้รับบาดเจ็บ! ตอนนี้กำลังอยู่ที่โรงพยาบาล ให้พวกเรารีบไป

“หา?!”เซียวเวยเวยตกใจจนลุกขึ้นยืนในทันที และถามด้วย ความวิตกกังวลอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ว่า: “คุณย่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พ่อกับพี่ชายไปสั่งสอนหม่าหลันนังผู้หญิงใจหยาบคนนั้น ไม่ใช่เหรอ? ทำไมพวกเขาถึงได้รับบาดเจ็บจนเข้ารักษาในโรง พยาบาล?”

นายหญิงใหญ่เชียวพูดอย่างกระตือรือร้น: “โธ่เอ๊ย! ฉันเองก็ ไม่รู้เหมือนกัน! รีบเตรียมตัวเถอะ ไปโรงพยาบาล

ในเวลานี้ เฉียนหงเล่นที่กำลังเตรียมวัตถุดิบอาหารอยู่ในห้อง ครัวได้ยินการเคลื่อนไหว เดินออกมาถาม: “แม่ค่ะ เกิดอะไรขึ้น? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

นายหญิงใหญ่เซียวเขม็งตาใส่เธอแวบหนึ่ง และตะโกนด้วย ความโกรธ: “แกรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปโรงพยาบาลกับพวกเรา! ฉางเฉียนและไห่หลงได้รับบาดเจ็บเข้ารักษาในโรงพยาบาล!”

“หา?!”เฉียนหงเช่นก็นิ่งอึ้ง และอ้าปากถาม: “เกิดอะไรขึ้น คือ…ถ้าหม่าหลินเข้าโรงพยาบาลกลับยังพอเข้าใจได้ ทำไมเขา ทั้งสองถึงได้เข้าโรงพยาบาล?”

นายหญิงใหญ่เชียวตะโกนอย่างฉุนเฉียว: “แกพูดจาไร้สาระ มากขนาดนี้เลยเหรอ? รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามไปช่วยเหลือ ด้วยกัน!”

เฉียนหงเย่นกล้าแผลงฤทธิ์ที่ไหนกัน รีบเช็ดมือที่ผ้ากันเปื้อน

และพูดอย่างรีบร้อนว่า: “หนูจะไปเปลี่ยนเสื้อเดี๋ยวนี้ ผู้หญิงสามชั่วอายุคนของตระกูลเซียวรีบออกจากบ้าน และ

ตรงไปที่โรงพยาบาลชุมชนจีนหลัง
หลินทั้งสามคน ถือผ้าห่มและเสื้อผ้าของตัวเองไว้ และก้าว ออกมาจากประตูเหล็กข้างกำแพงสูง

ทันทีที่เดินออกจากประตู จางกุ้ยเฟินก็รีบพูดกับทั้งสองข้าง กายว่า: “เยว่ฉินหยูหลิง คนอื่นเขาพูดแล้วว่า หลังจากที่ออกมา แล้วห้ามหันหน้ามองกลับไป ไม่อย่างนั้น ในไม่ช้าก็เร็วยังต้อง กลับมา รู้มั้ย?”

อีกสองคนพยักหน้าอย่างจริงจัง “รู้แล้วพี่กุ้ยเฟิน!”

ในเวลานี้ หลี่เยว่ฉันถามเธอว่า “พี่กุ้ยเฟิน นายหญิงใหญ่ เชียวได้ประกันตัวพวกเราออกมาแล้ว ทำไมไม่เห็นมารับพวกเรา ล่ะ?”

“นั่นนะสิ”ต่งหยูหลิงก็พูดเสริมตามว่า: “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ จัดการแล้ว จัดเตรียมรถคันหนึ่งให้พวกเราก็ยังง่ายดายไม่ใช่เห รอ?”

จางกุ้ยเฟินรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “พวกเธออย่าคิดแบบนี้ คนอื่นเขาประกันตัวพวกเราออกมาและให้พวกเราไปเสวยสุข Tomson Riviera! คนน่ะ ต้องรู้จักพอและสำนึกในบุญคุณ!”

อีกสองคนยักไหล่: “ก็ได้…พี่กุ้ยเป็นพี่พูดถูก จากนี้ไปพวกเรารู้ แล้ว”

จางกุ้ยเฟืนก็พูดว่า: “พวกเรานั่งแท็กซี่ไปที่Tomson Rivieraกันเถอะ ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาทานอาหารแล้ว ไม่แน่นาย หญิงใหญ่เซียวอาจจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้พวกเราอยู่ที่บ้าน!
เมื่ออีกสองคนได้ยินเช่นนี้ ก็มีความสุขมากในทันที และรีบพูด ว่า: “งั้นพวกเรารีบนั่งรถแท็กซี่ไปที่นั่นกันเถอะ!

ในขณะนี้ รถเมอร์เซเดสเบนซ์คันหนึ่งก็จอดอยู่ตรงหน้าของทั้ง สามคน หลังจากที่คนขับรถลงมา ก็ถามพวกเธอทั้งสามคนว่า “ใช่คุณจางกุ้ยเป็นคุณหลี่เยว่ฉันและคุณต่งหญ้หญิงทั้งสามคนนี้ มั้ยครับ?”

จางกุ้ยเฟินรีบพยักหน้า: “ใช่พวกเราเอง คุณเป็นใคร?”

คนขับรถคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมเป็นคนขับรถที่นาย หญิงใหญ่เซียวส่งมา ตั้งใจมารับพวกคุณไปที่ Tomson Riviera โดยเฉพาะ! เชิญทั้งสามท่านขึ้นรถเถอะครับ