บทที่1396

เย่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองสะดวกกว่า”

หม่าหลับพยักหน้าพร้อมกับยิ้มแหยๆ แล้วพูดว่า “งั้นเธอก็เดิน ทาง โดยปลอดภัยนะจ๊ะ!”

พูดจบ ขณะที่เยเฉินกำลังจะออกจากประตู เธอก็รีบหันหลัง แล้วเอ่ยขึ้นมาหนึ่งประโยคว่า “ลูกเขยคนดี หากเห็นว่าที่เป็นจึงมี ของดีอะไร ซื้อติดมือมาฝากแม่ด้วยนะ!”

“อืม ได้ครับ”

เย่เฉินตอบรับพอเป็นพิธีไปหนึ่งคำ จากนั้นก็สาวเท้าเดินออก จากบ้าน

ณ สนามบินจินหลิง

เย่เฉินไม่ได้พกสัมภาระอะไรติดตัวมา ดังนั้นจึงตรงไปเปลี่ยน เป็นบัตรขึ้นเครื่อง แล้วเดินผ่านเครื่องสแกนทันที

เพราะเฉินจือข่ายซื้อตั๋วชั้นเฟิร์สคลาสให้เขา ดังนั้นหลังจากที่ เขาผ่านเครื่องสแกนแล้ว ก็ตรงไปยังห้องพักVIP

เครื่องออกสิบโมง พอถึงเวลาเก้าโมงยี่สิบนาทีก็มีพนักงาน บริการของห้องพักVIPมาพาเขาไปขึ้นเครื่องก่อนล่วงหน้าด้วยตัวเอง
เย่เฉินขึ้นเครื่องนำไปก่อนคนอื่นหนึ่งก้าว ภายในชั้นเฟิร์ส

คลาส มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วสองสามคน ชั้นเฟิร์สคลาสของเครื่องบินลำนี้แบ่งรูปแบบเป็น2+2 นั่นก็คือ ทางเดินสองฝั่งแต่ละฝั่งจะมีที่นั่งค่อนข้างกว้างขวางอยู่สองที่นั่ง

ที่นั่งสามารถปรับนอนได้ แบบนี้ก็จะสามารถนอนราบได้ สะดวก

สบายอย่างยิ่ง

เย่เฉินนั่งตำแหน่งติดหน้าต่าง หลังจากนั่งลงเขาก็มองออกไป นอกหน้าต่างอย่าง ใจลอย

สิบกว่าปีมานี้ เย่เฉันไม่เคยผ่านสถานการณ์อย่างในตอนนี้มา ก่อน

จึงเคร่งเครียดและกระวนกระวายปนกับการรอคอยที่เลือนราง

สายหนึ่ง

ที่คนโบราณบอกว่า ใกล้บ้านเกิดยิ่งกังวล นำมาใช้กับเขาตอน นี้ ถือได้ว่าเหมาะสมอย่างยิ่ง

เครื่องบินผู้คนยังทยอยกันขึ้นมาเรื่อยๆ ตอนที่เขาได้กลิ่นหอม เย็นชนิดหนึ่งลอยเข้าจมูก เขาก็หันหน้าไปมองโดยไม่รู้ตัว

มีหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างตัวเขาพอดี กำลัง เตรียมจะนั่งลง

หญิงสาวเห็นเขาหันมา ก็มองเขาโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน พลันร้อง เรียกด้วยความประหลาดใจทันที “เย่เฉิน?! ทำไมคุณมาอยู่นี่ ได้?”
เย่เฉินเองก็ชะงักไปเช่นกัน

เพราะว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ ถึงกับเป็นผู้หญิงคนนั้น ทีชอบตนเองมาตลอด เพื่อนสนิทของเซียวซูหน ต่งตั่งหลิน

เขาเองก็ถามอย่างประหลาดใจมากเช่นกัน “รั่งหลิน คุณมา

อยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?”

“ฉันจะไปเล่นจึงน่ะสิ!” ตงรั่งหลินกล่าวอย่างแปลกใจระคน ดีใจสุดแสน “ฉันเป็นคนเล่นจิงนะ คุณคงไม่ได้เอ๋อไปแล้วหรอก นะ!”

พูดจบ เธอก็รีบนั่งลง ถามอย่างตื่นเต้นว่า “คุณล่ะ? คุณจะไป ทําอะไรที่เป็นจิง ชูหนล่ะ? เธอไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?”

เย่เฉินสายศีรษะ แล้วกล่าวว่า “ผมไปเล่นจึงเพราะมีธุระนิด

หน่อย มีเพื่อนแนะนำงานดูฮวงจุ้ยให้ผมงานหนึ่ง ค่าตอบแทนไม่

เลว ดังนั้นผมเลยจะไปที่นั่นสักเที่ยว

ต่งรั่งหลินพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะกล่าวว่า “งั้นก็บังเอิญ เกินไปแล้ว! ฉันก็จะกลับบ้านไปอวยพรวันเกิดให้คุณย่าพอดี คิด ไม่ถึงว่าเราสองคนไม่เพียงนั่งเครื่องเดียวกัน ยังนั่งที่ติดกันอีก ด้วย ฉันว่าแล้วเชียวเราสองคนมีวาสนาต่อกันเป็นพิเศษ!”

แม้จะบอกว่าต่งตั่งหลินมีช่วงเวลาที่ไม่ได้พบเย่เฉินแล้ว แต่ ความรู้สึกภายในใจที่เธอมีต่อเย่เฉิน ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมา ตลอด

อันที่จริงระยะนี้เธอคิดถึงเย่เฉินมากอยู่ตลอดเวลา
ตอนแรกเธอได้รับคำเชิญจากเซียวซูหน ให้มาอาศัยอยู่ Tomson Rivieraด้วยกัน แต่ช่วงนั้นมีเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูล เขียวมากเกินไป

เดี๋ยวครอบครัวนายหญิงใหญ่เซียวก็วิ่งเข้าบ้านมา ต้องการ มาอยู่Tomson Rivieraอย่างหน้าด้านๆ

เดี๋ยวหม่าหลินก็หายตัวไปอีกแล้ว ทําให้เซียวซูหนต้องตา มหาไปทั่ว

ต่อจากนั้นเซียวฉางควนก็ต้องการต้อนรับรักแรกมาอยู่ที่บ้าน

อีก

ต่อมาอีกหม่าหลันที่หายไปก็กลับมา ทำเอาทั้งบ้านวุ่นวายกัน ไปหมด

ต่งรั่งหลิน ในฐานะคนนอกคนหนึ่ง จึงได้ทางเลือก สภาพ แวดล้อมที่วุ่นวายเช่นนี้ยังคงอยู่ในTomson Rivieraเหมือนเดิม ดังนั้นเธอจึงย้ายกลับไปอยู่โรงแรมเสียแต่เนิ่นๆ ดีกว่า

ดังนั้นช่วงนี้จึงทำให้เธอแทบจะป่วยเป็นโรคคิดถึงเย่เฉินไป เสียแล้ว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ