บทที่1007

เมื่อเซียวซูหนได้ยินว่าคุณย่ามาขโมยเก็บผักจากสวนที่บ้าน ก็ยิ่งถอนหายใจอย่างจนใจพร้อมพูดว่า : “แม่ ในเมื่อคุณย่ามา เก็บ งั้นถ้าเธออยากเก็บก็ให้เธอเก็บไปเถอะนะ ก็แค่ผักพวกนี้ เท่านั้นเอง”

หม่าหลั่นโพล่งพูดออกไปว่า “จะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้นะ ย่าของ ลูกเคยให้อะไรพวกเราบ้าง? ลูกลืมไปแล้วเหรอว่าก่อนหน้านี้ เธอทําอะไรกับพวกเราไว้บ้าง? ในเวลานี้ยังมีหน้ามาขโมยเก็บ ผักที่บ้านของเราอีก แม่คงทนไม่ได้หรอกนะ !

เซียวซูหนส่ายหน้าอย่างจนใจ : “แม่ก็ไม่ต้องคิดเยอะขนาด นั้นแล้ว คุณย่าก็เห็นแค่ว่าผักที่บ้านของเรามีของดีทั้งนั้น ดังนั้นก็ อยากจะเก็บผักเหล่านี้ไปกินสักมื้อ เราก็ไม่ต้องขี้เหนียวขนาดนี้”

หม่าหลันพูดอย่างผิดหวัง : “ตลอดมาลูกก็รู้แค่ว่าเห็นขี้ดีกว่า ไส้ เห็นคนอื่นสำคัญกว่าคนในครอบครัว”

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนแล้ว

แต่ว่า หม่าหลั่นยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเสียเปรียบอย่างมาก ผักที่ดี ขนาดนี้ แม้แต่ผักอันเดียวเเฉินก็จะให้นายหญิงใหญ่เซียว ขโมยไปไม่ได้นะ ! แม่ว่าลูกสาวก็คิดว่าอะไรก็ได้! หากยอมให้ นายหญิงใหญ่ขโมยได้หนึ่งครั้ง เธอจะต้องมาขโมยเป็นครั้งที่ 2 ครั้งที่ 3 และขโมยครั้งที่ 100 อย่างแน่นอน
เพราะงั้นหม่าหลันจึงรีบเดินออกมาจากในห้อง มาถึงประตู ห้องครัว ทักทายกับเยเฉันหน่อย พูดว่า : “เย่เฉิน ฉันมีเรื่อง อยากจะคุยกับแก ขอคุยด้วยหน่อย”

เย่เฉินพยักหน้า เดินมาถึงหน้าประตู

หม่าหลันรีบพูดด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำว่า “เย่เฉิน แม่ขอเตือน แกด้วยความหวังดีนะ แกทำสวนผักให้หวันซะดิบดีขนาดนี้ จะ ต้องระวังปกป้องการขโมยนะ ฉันอยู่ร่วมกับนายหญิงใหญ่มา หลายปีขนาดนี้ เธอเป็นคนยังไง ฉันเข้าใจดี ถ้าแกยังไม่จัดการ เธอ พรุ่งนี้เธอก็คงมาขโมยจนหมดเกลี้ยง”

จริงๆแล้ว เย่เฉินอยู่ที่ตระกูลเซียวมาสามปีกว่า รู้จักทุกคนใน ตระกูลเซียวเป็นอย่างดี

เขารู้จักนิสัยของแต่ละคนในตระกูลเชียวว่าเป็นยังไงเป็น

อย่างดี

ทั้งตระกูลเซียวจากที่เขาดูแล้วนั้น นอกจากเซียวหรับภรรยา ของเขาที่เป็นคนดีตั้งแต่เกิดแล้ว มีเพียงเซียวฉางควนที่ยังพอ เยียวยาได้ ส่วนคนอื่นๆนั้น ล้วนแต่เป็นขยะทุกคน

นี่ก็รวมถึงหม่าหลันด้วย และนายหญิงใหญ่เชียว

ดังนั้น เขาก็รู้จักเป็นอย่างดี ถ้าหากตัวเองไม่ตอบโต้ออกไป นายหญิงใหญ่เซียวจะต้องเป็นอย่างที่หม่าหลันพูดอย่างแน่นอน ขโมยไปครั้งแรก ก็จะต้องมีครั้งที่สอง ดังนั้น ในใจของเขาก็มีหนึ่งแผนการแล้ว
ตามมาด้วย เย่เฉินถามหม่าหลั่นว่า : “คุณรู้หรือไม่ว่านาย หญิงใหญ่เชียวชอบกินผักอะไรมากที่สุด? ”

หม่าหลันคิดๆดูแล้ว พูดว่า : “ถ้าพูดว่าชอบกินมากที่สุดล่ะก็ น่าจะเป็นกุยช่ายนะ! ทั้งชีวิตนี้นายหญิงใหญ่เชียวไม่ทำกับข้าว แต่ถ้าหากบอกว่าจะห่อเกี๊ยวกุยช่ายกับไข่ เธอจะลงครัวมาผสม ไส้ด้วยตัวเอง ผักที่อบกินมากที่สุดก็คือกุยช่าย

“โอเค” เย่เฉินพยักหน้า ชอบกินกุยช่ายเหรอ งั้นก็ดีเลย หลังจากนั้น เขาก็เดินไปที่ที่ไม่มีคนอยู่ โทรศัพท์หาหวังเ งกาง

เมื่อโทรติด หวังเจิ้งกางก็เอ่ยถามเขาว่า : “อาจารย์เย่ สวนผัก ที่ทำเมื่อคืน ภรรยาของคุณพึงพอใจไหมครับ?

“พึงพอใจมาก” เยเฉันพูดว่า “ที่ฉันโทรศัพท์มาหานาย ก็ เพราะอยากจะให้นายช่วยเป็นธุระให้หน่อย

หวังเจิ้งกางรีบพูดว่า : “อาจารย์เปรีบออกคำสั่งมาเลยครับ”

เย่เฉินพูดว่า : “นายช่วยไปหาดอกแดฟโฟดิลที่ดีที่สุดสักสิบ กว่ากระถางมาให้ฉันหน่อย แล้วก็เอาที่ดอกไม้ยังไม่บานนะ เอา แบบที่ใบยังเป็นสีเขียวนะ”

หวังเจิ้งกางคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดว่า “อาจารย์เย ดอกแดฟโฟดิ ลนี้มีพิษนะครับ ถ้าคุณต้องการน้อยๆหน่อย คาดว่าก็ยังพอเห็น ด้วยหน่อย ถ้าหากต้องการเยอะขนาดนี้ เกรงว่าจะไม่ปลอดภัย ” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย : “ฉันรู้ว่ามันมีพิษ แต่ว่านายไม่ต้องเป็นกังวลไป จัดเตรียมให้ฉันก็พอแล้ว จะต้องนำมาให้ฉันก่อนบ่ายนี้

เมื่อหวังเจิ้งกางได้ยินประโยคนี้ ก็รีบตอบตกลงทันที : “โอเค ครับอาจารย์เย่ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้

หลังจากที่นายหญิงใหญ่เขียวกลับจากการขโมยผักที่บ้านข องเย่เฉินไปหนึ่งตะกร้า เฉียนหงเช่นก็มาพอดีเลย

ดังนั้น เธอก็ถามเฉียนหงเล่นว่า “ให้แกไปซื้อเนื้อ แกซื้อมา แล้วหรือยัง?

เฉียนหงเล่นพยักหน้า : “ไม่เพียงแค่ซื้อเนื้อนะ ยังซื้อผักมาอีกเยอะแยะเลย”