ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่ 602



บทที่ 602

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้จัดการสาวสวยก่อนหน้านี้ก็กลับเข้ามา แต่ ครั้งนี้ ด้านหลังของเธอ เป็นวัยรุ่นคนหนึ่งที่มีท่าทางหวาดกลัว ไม่กล้าเงยหน้า

เซียวฉางควนและสมาชิกสมาคมศิลปะจีนคนอื่นๆ ก็สงสัย คิด ในใจว่า ไอ้หนุ่มคนนี้น่ะหรือ ที่หงห้าเตรียมการแสดงมา

วัยรุ่นคนนี้ มองไปแล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษเลยนี่!

แต่ว่า ในตอนนั้นเอง พอวัยรุ่นคนนั้นเข้าห้องอาหารมา ก็ไม่ พูดจา แล้วรีบโค้งคำนับหงห้า พูดทั้งเคารพและหวั่นกลัวว่า “คุณ อาหา ผมมารายงานตัวครับ เชิญตรวจเช็คเลย

คนที่เข้ามา ก็คือหลิวหมิง

วันนั้น ที่ช็องเซลิเซียนสปา หลังจากที่สลักคำว่า ตกอับ ไปแล้ว ท่านหงห้าก็เคยบอกกับเขาไว้ หลังจากนี้ทุกสัปดาห์จะต้องมา รายงานตัวกับตนเอง ตนเองจะตรวจสอบด้วยตัวเอง

ก็เพื่อว่า จะให้มั่นใจว่าไอ้หนุ่มคนนี้ไม่ได้ลบรอยแผลเป็นออก ไป และไม่ได้ปกปิดรอยแผล

แต่ว่า ท่านหงห้าไม่รู้ว่า ที่เขามาวันนี้ ไม่ได้มาเพื่อรายงานตัว แต่มาเพื่อดูต้นทาง

ตั้งแต่เข้าประตูมาถึงตอนนี้ หลิวหมิงก็จดจำจํานวนบอดี้การ์ดไว้

หลังจากเข้าห้องอาหารมา ก็สังเกตมองคนในห้องอาหาร

พบว่าในห้องมีแต่คนแก่ ก็เลยวางใจ พ่อให้คนแก่พวกนี้เป็นเพื่อนของหงห้า ก็คงจะไม่มีแรงสู้อะไร ตนเองคว้ามีดฟันไป ก็จัดการคนพวกนี้ได้แล้ว

ในตอนนี้ ท่านหงห้าก็พูดกับหลิวหมิงว่า “หลิวหมิง คนที่มาวัน นี้ เป็นคนระดับผู้นำของสมาคมศิลปะจีนจินหลิง ในเมื่อเป็น สมาคม

ศิลปะ ก็ต้องมีความรู้ประสบการณ์เกี่ยวกับด้านงานเขียน อักษรจีน มา แกเงยหน้าขึ้น ให้คุณเซียวและคนอื่นๆ ชื่นชมอักษร จีนบนหน้าผากแกหน่อย ให้ทุกท่านวิจารณ์กันหน่อย! ”

ได้ยินดังนั้น หลิวหมิงก็เจ็บใจที่ถูกเหยียดหยาม เขาอยากจะหันหน้าหนี แต่ในใจก็รู้ดีว่าพ่อตนเองกำลังรอ ตนเองกลับไปบอกข่าว แล้วก็จะพาคนเข้ามารุมฆ่า

ดังนั้น ตนเองจะต้องอดทน จะแสดงละครก็แสดงให้สุด! พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็ได้แต่กัดฟัน แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เอา หน้าผากของตนเองเผยให้ทุกคนได้ชม

ถึงแม้คุณท่านพวกนี้จะมีอายุไม่น้อยแล้ว ก็ต้องมีตายฝ้าฟาง กันบ้าง แต่ว่า คำว่า ตกอับ บนหน้าผากของเขาช่างสะดุดตาเสีย จริง! แวบเดียวทุกคนก็มองออก
ประธานเพียพูดอย่างแปลกใจว่า “นี่มัน……..นี่มันอะไรกันครับ เนี่ย? คุณชายท่านนี้ ทำไมถึงได้สลักคำว่า ตกอับ ลงบนหน้าผาก ตนเอง? ”

ท่านหงห้าพูดเสียงเย็นว่า “ไอ้หนุ่มคนนี้ปกติแล้วปากไม่ค่อยดี

ชอบว่าคนอื่นตกอับ แล้วมาหาเรื่องอาจารย์เย แล้วยังด่าอาจาร ย์เย่ว่า ตกอับ ในเมื่อเขาชอบคำนี้ ผมก็เลยให้เขาสลักมันบน หน้าผาก ให้เขาอยู่กับคำนี้ไปตลอดชีวิต”

เซียวฉางควนถามอย่างตกใจว่า “ที่สลักตัวอักษรบนหน้าผาก

เขา ก็เพราะว่าเขาหาเรื่องลูกเขยผมงั้นหรือ? ”

“ใช่ครับ! ” ท่านหงห้าพยักหน้า แล้วพูดว่า “ความยิ่งใหญ่ ของอาจารย์เปลูกเขยคุณ ไม่อาจจะให้ไอ้กระจอกนี้มาดูถูก ได้! ”

ประธานเพียพูดอย่างตกใจว่า “ไอ้หยา ฉางควน ทำไมคุณไม่

เคยบอกผมเลย ว่าคุณมีลูกเขยที่เก่งกาจแบบนี้!

“ใช่น่ะสิ! ” สวี่เหวินหยวนก็พูดอึ้งๆ ว่า “ฉางควน คุณหลบ ซ่อนเสียลึกเลยนะ ช่างถ่อมตัวจริงๆ !

เซียวฉางควนก็หัวเราะ “ไอ้หยา ลูกเขยของผมคนนั้นก็ทำตัว เรียบง่าย ดังนั้นผมก็ไม่สมควรโอ้อวด ใช่ไหมล่ะ!

ทุกคนก็ชมเชย

หลิวหมิงเห็นใบหน้าได้ใจของเซียวฉางควน ในใจก็คิดอย่าง อาฆาตว่า ที่แท้ไอ้แก่อย่างมึงนี่เอง ที่เป็นพ่อตาของไอ้สารเลวเย่เฉิน!

เช่นนั้น วันนี้ถึงก็ถือว่าวิ่งเข้ากระบอกปืนกูเองเสียแล้วล่ะ! วันนี้ กูจะเอาชีวิตจึงให้ได้ ถือว่าเป็นดอกเบี้ย ที่กูต้องตามหาตัวลูกเขยมึง!


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ