บทที่ 1902

เธอแทบอยากที่จะให้หม่าหลันมีชีวิตน่าอนาถอย่างที่ตนแต่ง เรื่องขึ้นมา กระทั่งหวังว่าหล่อนจะมีชีวิตที่น่าอนาถเท่าไหร่ก็ยิ่ง

แต่ว่า พนักงานไม่รู้เลยว่าเธอนั้นแค่พูดเรื่อยเปื่อยออกไป

พนักงานคิดว่า ในครอบครัวปกติคงไม่มีใครแห่งครอบครัว ของตนเองจากที่ไม่มีเรื่องอะไร ให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นมา หรอก? ดังนั้นสิ่งที่นายหญิงใหญ่พูดจะต้องเป็นความจริงแน่ๆ

ดังนั้นหล่อนจึงเอ่ยขึ้นด้วยความสงสารอย่างจับใจว่า “ถึงว่า คุณอายุมากขนาดนี้แล้วยังต้องมารับจ้างทำงานอีก ที่บ้านเกิด เรื่องเลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก คุณก็คงจะไม่ง่ายเลย!

ขณะที่พูด หล่อนก็เอ่ยปากขึ้นว่า “นายหญิงใหญ่ พวกเรายัง เหลือหมั่นโถวเจ็ดแปดลูก เหลือข้าวประมาณสี่ที่ แล้วก็ยังเหลือ กับข้าวก้นหม้ออีก คุณมีกล่องข้าวไหม? เดี๋ยวฉันจะตักให้คุณ ห่อกลับไป!

นายหญิงใหญ่เซียวดีใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังคงกดทับความ รู้สึกความดีใจอย่างท่วมท้นไว้ในใจ ใบหน้าที่หดหูของเธอพูด ขึ้นว่า “ฉันจะมีกล่องข้าวได้ยังไง…สะใภ้ทั้งสองคนของฉันใกล้ จะตายอยู่แล้ว ฉันไม่มีปัญญาซื้อของพวกนั้นหรอก…

ขณะที่พูด นายหญิงใหญ่หยิบถุงพลาสติกที่แขวนอยู่ข้างๆเคาน์เตอร์ พลางพูดขึ้นว่า “เอาอย่างนี้ดีกว่าน้องสาว คุณเอา พวกข้าวและกับข้าวที่เหลือใส่ในถุงพลาสติกนี้ก็แล้วกัน ! ”

พนักงานรับพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันไม่มี ปัญหาค่ะ แค่คุณไม่รังเกียจก็พอ!

นายหญิงใหญ่เชียวพูดขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “ไม่รังเกียจ

ไม่รังเกียจ!!

ไม่นาน พนักงานก็นำข้าวและอาหารที่เหลือใส่จนเต็มทั้งสี่ถุง ใบให้กับนายหญิงใหญ่เชียว

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวรับมาก็รู้สึกเสียใจในภายหลัง ในใจ คิดว่า: “กับข้าวและข้าวที่เหลือมากมายขนาดนี้ ก็หนักมาก จริง! แล้วเธอจะถือกลับไปยังไง? ”

แต่ว่าเมื่อคิดไปคิดว่า “ไม่ได้ ยังไงก็ต้องถือกลับไปให้ได้ เมื่อมีของกินเหล่านี้แล้ว ก็คงจะประทังชีวิตของคนในครอบครัว ได้อย่างน้อยสองวัน เพราะถ้าจะอาศัยแต่เงินที่เธอหามาได้วันนี้ แค่ร้อยหยวน มันจะไปพออะไร? ”

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เธอทำได้เพียงพูดขอบคุณขณะเดียวกันก็ กัดฟันถือถุงขนาดใหญ่ทั้งสี่ถุงกลับบ้าน

ระหว่างทางที่เดินกลับไป นายหญิงใหญ่เซียวทำใจไม่ได้ที่จะ เรียกรถแท็กซี่

นั่งรถแท็กซี่จากที่นี่กลับบ้านต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อย ทำงาน ทั้งวันอย่างยากลำบากกว่าจะได้เงินมาหนึ่งร้อยหยวน ไม่แน่ว่าหากเรียกรถก็อาจจะสูญเสียเงินไปกว่าครึ่งหนึ่งได้

เมื่อคิดไปคิดมา ก็ตัดใจนั่งรถเมล์

ดังนั้นเธอจึงแวะร้านค้าข้างทางเพื่อซื้อไส้กรอกสองอัน อยาก ที่จะให้เซียวฉางเฉียนและเขียวให้หลงได้รับประทานเพื่อบำรุง ร่างกายและยังสามารถแลกเงินปลีกเพื่อใช้จ่ายค่ารถเมล์พอดี

บนรถเมล์ คนแก่คนอื่นๆ ล้วนใช้บัตรผู้สูงอายุในการรูดเพื่อ จ่ายค่ารถเมล์ฟรี แต่นายหญิงใหญ่เชียวไม่มี จึงทำได้เพียง หยอดเหรียญหนึ่งหยวน ใส่ลงไปในตู้หยอดเหรียญ

ที่จริงเธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคนแก่ที่มีทะเบียนบ้านอยู่ในพื้นที่ เมื่ออายุ 65ปี ขึ้นไปสามารถไปทำบัตรเพื่อโดยสารรถเมล์ฟรี ได้ที่สํานักงานกิจการพลเรือน

แต่ว่า ก่อนหน้านี้เวลาที่นายหญิงใหญ่เซียวออกจากบ้าน แต่ ไหนแต่ไรก็ไม่เคยนั่งรถเมล์ เพราะจะมีคนขับรถรับส่งส่วนตัว ใน ตอนนั้นเธอจะใส่ใจกับบัตรโดยสารรถเมล์ฟรีของคนแก่ได้ยัง ไง?

เธอในเวลานั้น อย่าพูดถึงการใช้บัตรนี้เลย แค่ไปทำบัตรเธอ ก็รู้สึกขายหน้าแล้ว

แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกัน ในใจก็กระซิบกับตัวเองว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรอให้การ เฉลิมฉลองตรุษจีนผ่านพ้นไปก่อน หลังจากที่ผู้คนกลับไปทำงาน แล้วก็รีบไปทำบัตรผู้สูงอายุ หากเป็นเช่นนั้นอย่างน้อยก็ไม่ต้อง จ่ายค่ารถเมล์หากวันหนึ่งสามารถประหยัดเงินได้สองสามหยวนเดือนหนึ่งก็คงจะประหยัดได้ไม่น้อยเลย ! ”

การที่ต้องถืออาหารหลายถุงใหญ่ ไม่ง่ายเลยที่นายหญิงใหญ่ เซียวจะมาถึงยังคฤหาสน์ Tomson Riviera

เมื่อเดินเข้าไปบริเวณทางเข้า Tomson Riviera ขณะที่เธอ กำลังจะรูดเครื่องกั้นประตูหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวฉูดฉาดคลึง จมูกและตะโกนใส่เธอว่า : “ยายแก่นมาจากไหนกัน? นิ้วเศษ อาหารเดินเข้ามาทางนี้? คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? ที่นี่ คือ Tomson Riviera! คฤหาสน์ของที่นี่ไม่ว่าจะหลังไหน ทั้งชาติ คุณก็ไม่มีปัญญาซื้อ! ” #

นายหญิงใหญ่เชียวเหนื่อยแทบจะกระอักเลือด และก็ไม่รู้ เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้โผล่มาจากไหน มาส่งเสียงเอะอะใส่ตน ทันใดนั้นก็ด่าด้วยความโมโหว่า: “พูดเหี้ยไร! คุณรู้ไหมว่าฉัน พักอยู่ที่ไหน? ฉันอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์หมายเลข404! คุณดูตัว คุณอย่างกับนก ใส่เสื้อผ้าสีฉูดฉาดลายพร้อยอย่างกับนกป่า อยากมากก็คงพักอยู่ได้คฤหาสน์ชั้นเดียวแค่รอบนอก

เมื่อหญิงคนนั้นได้ยินประโยคนี้ ทันใดนั้นก็โมโหจนพุ่งเข้ามา แล้วตบนายหญิงใหญ่ไปหนึ่งที พลางด่าขึ้นมา “ยายแก่น คฤหาสน์ชั้นเดียวของฉันราคากว่า20ล้านหยวน คุณยังจะกล้า หัวเราะเยาะฉันอีกเหรอ? ดูสภาพจนๆของคุณสิ ยังกล้าพูดว่าตัว เองอาศัยอยู่คฤหาสน์ สภาพอย่างคุณก็คู่ควรงั้นเหรอ?!