บทที่ 1193

จางเสี่ยวม่านตกใจกับทัศนคติที่เด็ดขาดของเเฉินอย่างมาก

ในเวลาเดียวกัน เธอก็ตระหนักว่า เยเฉันไม่สามารถให้เกียรติ นี้แก่ตัวเองได้

ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่มองสวลี่ฉินด้วยท่าทางขอโทษและพูด ว่า “ป้าค่ะฉันขอโทษ ในเรื่องนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ …

สวลี่ฉันไม่คาดคิดว่าที่พึ่งสุดท้ายของตัวเองจะช่วยอะไรเธอไม่ ได้เลย ดังนั้นเธอจึงหันไปมองที่ซุนหงเหว่ยจากนั้นก็ร้องไห้และ พูดว่า “หงเหว่ย นายต้องช่วยแม่นะ หงเหวยนายได้ยินไหม! แม่ อุตส่าห์เลี้ยงดูนายมาอย่างลำบากลำบน มันไม่ง่ายเลยนะ!”

เห็นเช่นนี้แล้วซุนหงเหว่ยก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา สวลี่ฉินเป็น แม่แท้ๆของเขา อย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องการให้พ่อแม่ของตัวเอง หย่าร้างกัน และไม่อยากให้พวกเขาถูกไล่ออกจากเมืองจีนหลี งด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่พ่อแม่เขาหย่าร้างกันแล้ว เขาไม่ ต้องการให้พ่อแต่งงานกับแม่เลี้ยงที่มีอายุเท่าตัวเอง

ดังนั้นเขาจึงฝืนใจตัวเองและคุกเข่าขอร้องเยเฉิน: “เย่เฉิน อา จารย์เย่ครับ โปรดให้โอกาสแม่ผมอีกครั้ง ต่อไปนี้เธอจะกลับตัว กลับใจอย่างแน่นอน!

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา: “ฉันบอกไปแล้วว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างฉันกับประธานเชว์และพ่อแม่นาย สามคนนี้เย่อหยิ่ง จองหอง พวกเขาเยาะเย้ยฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมยังขู่ว่าจะฆ่าฉัน ด้วย นายคิดว่านายจะสามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ด้วยการ คุกเข่าไหว้ฉันงั้นเหรอ? เราเพิ่งพบกันวันนี้เป็นครั้งแรก นายคิด ว่าตัวเองใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ในเวลานี้ซุนหงปืนรีบเข้าไปดึงแขนของซุนหงเหว่ย และกล่าว ว่า “หงเหวยนายบ้าไปแล้วเหรอ? ถึงเวลานี้แล้วนายยังกล้า ขัดใจอาจารย์เยอีกเหรอ! รีบหุบปากซะ!”

ในเวลานี้ใจหนึ่งซุนหงปืนก็รู้สึกสมน้ำหน้า ส่วนอีกใจหนึ่งเขา ก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย ที่เขารู้สึกสมน้ำหน้าเพราะเขาไม่พอใจกับการกระทำของสวี

ฉันมานานแล้ว ป้าคนนี้ของตัวเองอาศัยความร่ำรวยของ

ครอบครัว มาดูถูกและเยาะเย้ยตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมควรแล้ว

ที่เธอมีจุดจบแบบนี้ สะใจจริงๆ

ส่วนความกลัวเป็นเพราะเขากลัวว่าสมาชิกทั้งสามของ ครอบครัวซุนหงเหว่ยจะยังคงพูดจาล่วงเกินอาจารย์เอย่างดื้อ รั้น จนทำให้เขาโกรธและเอาผิดกับตระกูลซุนขึ้นมา เขาก็จะ ลําบากไปด้วย

ดังนั้นซุนหงเหว่ยไม่ต้องการให้ไฟลุกไหม้ที่ปลายเท้าของตัว เองเขาแค่อยากจะดูไฟจากชายฝั่งเท่านั้น

ในเวลานี้ เขาคิดว่าซุนหงเหวยลูกพี่ลูกน้องของตัวเองคนนี้ กำลังเล่นกับไฟอยู่แท้ๆ และดีไม่ดีเขาอาจจะเผาโดนตัวเองด้วยชา

ในนี้ซุนหงเหว่ยก็ตระหนักได้ว่าสำหรับเย่เฉินแล้วคำพูด ของตัวเองไม่มีน้ำหนักเลยแม้แต่นิดเดียว

เหตุผลเย่เฉินในวันเป็นเพราะแก่หน้าของภรรยาของ เขาเซียวซูหนเท่านั้น

แต่เซียวซูหนพาเขามาเพราะตัวเอง เหตุผลก็คือหมั้น ของตัวเองเสี่ยวม่านเป็นเพื่อนร่วมชั้น

ในเรื่องนี้เยเฉันไม่เกียรติแก่จางเสี่ยวด้วยซ้ำ แล้วเขา จะให้เกียรติตัวเอง

เมื่อเห็นไม่ใครสามารถช่วยเธอสวลี่ฉินทรุดตัวลง ทันที

เวลานี้ เธอเสียใจมากจนแทบอยากจะตบหน้าตัวเองนับ

ร้อยครั้ง

ที่มาเธอเคยเยาะเย้ย เสียดสี ดูถูกและเยาะเย้ยจางม่าน ไม่เธอเป็นลูกสะใภ้ตัวเอง แต่คาดคิด มาก่อนว่า สุดท้ายคนถูกเฉดออกจากตระกูลซุนกลับกลาย เป็นตัวเธอเอง

มันช่างแดกดันจริงๆ

ถ้าเธอตั้งแรก เธอคงทำเช่น

เธออดไม่ได้ที่จะพูดกับตัวเองว่าสวลี่ฉันเอ๊ยสวลี่ฉิน ทำไมคุณต้องไปหาเรื่องจางเสี่ยวม่านด้วย? เยี่ยมไปเลย ตอนนี้ตัวเองได้ เจอกับปัญหาใหญ่แล้ว ถ้าหากวันนี้ซุนเต๋องหย่ากับตัวเองและ ถูกไล่ออกจากเมืองจินหลิง แล้วเธอควรทำอย่างไรดี

เยเฉันมองดูเวลาและพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ “ถ้าขืนยังชักช้า อีกก็ได้เวลา11นาฬิกาแล้ว สรุปจะแต่งหรือไม่แต่ง?

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว หงห้าก็สวลี่ฉินด้วยน้ำเสียงเย็นชา “รีบ ไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนเพื่อดำเนินการหย่าร้าง ถ้าขืนยัง ชักช้าอีก หล่อนจะถูกขับออกจากเมืองจีนหลังทันที!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สวลี่ฉินก็ตัวสั่นด้วยความกลัวและร้องไห้อย่าง ขมขื่น: “ไป ไปค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

หงห้าหันไปพูดกับเชว์ซิงหลงด้วยความพึงพอใจว่า “ไปเรียก

ลูกสาวของคุณแล้วตามฉันมาซะ!”