บทที่ 1707

เหตุผลที่เย่เฉินตามมาด้วย ก็เพราะเห็นแก่หน้าของอิโตะ นา นาโกะ และคิดอยากช่วยเหลืออะไรบ้าง

แต่เนื่องจากนางาฮิโกะ อิโตะตัดขาไปแล้วและไม่มีอันตราย ถึงชีวิต แบบนั้นก็ไม่มีที่สำหรับเขาที่จะช่วยเหลืออีกต่อไป เขา เองก็ไม่อยากจะเข้าไปพบกับนางาฮิโกะ อิโตะ หลีกเลี่ยงความ อึดอัด

อิโต นานาโกะเมื่อเห็นดังนั้นก็ไม่รบเร้าต่อ เธอเอ่ยด้วยเสียง อ่อนนุ่ม “เย่เฉินซัง อย่างนั้นคุณกรุณารอที่นี่สักครู่ ฉันจะเข้าไป หาคุณพ่อ!”

เย่เฉินพยักหน้า “ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นจึงเข้าไปที่ห้องผู้ป่วย พร้อมกับเอมิ นานาโกะผู้เป็นป้า

ในห้องผู้ป่วย นางาฮิโกะ อิโตะเพิ่งจะตื่นขึ้นได้ไม่นาน

หลังการตัดขาทั้งสองข้าง แพทย์ได้ใช้เครื่องPain pump ให้ กับเขา ดังนั้นตอนนี้โดยพื้นฐานแล้วเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด อย่างไร ก็ตามเขาเป็นกังวลเกี่ยวกับอิโตะ นานาโกะที่อยู่ไกลออกไปใน เกียวโตอยู่ตลอด ดังนั้นจึงนอนไม่หลับ

เมื่อครู่เขาฝันว่า นานาโกะประสบอุบัติเหตุที่เกียวโต นางา โกะ อิโตะก็ตื่นขึ้นมาทันทีและคิดอยากจะรีบบอกเอมิ นานาโกะผู้เป็นน้องสาวของเขาอย่างรวดเร็วให้ส่งคนไปรับนานาโกะกลับ มาที่โตเกียวโดยเร็วที่สุด

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาแม้กระทั่งในฝันก็ยังคิดไม่ถึงก็คือ หลัง จากที่ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก คนที่เดินเข้ามาพร้อมกับเอมิ นานาโกะผู้เป็นน้องสาว กลับเป็นลูกสาวสุดที่รักของเขาอีโต นา นาโกะ!

“นานาโกะ?!” นางาฮิโกะ อิโตะโพล่งออกมาด้วยความ ประหลาดใจ “ทำไมลูกถึงอยู่ที่นี่ได้?”

อิโตะ นานาโกะ เห็นว่าพ่อของตนนอนอยู่บนเตียงในโรง พยาบาลสีหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ขาทั้งสองถูกพันด้วยผ้าก๊อซ หนา ขาที่อยู่ใต้เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอก็หลั่งน้ำตาออก มาและร้องไห้เอ่ยขึ้นมา “โอโต้ซัง!”

พูดจบ เธอก็วิ่งไปที่เตียงผู้ป่วย จากนั้นจึงคว้ามือของนางา โกะ อิโตะและร้องไห้อย่างขมขื่น

นางาฮิโกะ อิโตะเพิ่งจะได้สติกลับมา เมื่อเห็นว่าลูกสาวของ ตนปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าอย่างปลอดภัย เขาก็สบายใจและค่อย โล่งใจขึ้นมา ใบหน้ายินดีขึ้นมา “นานาโกะ โอโต้ซัง คิดไม่ถึง เลยจริงๆว่าจะยังมีโอกาสมีชีวิตได้เห็นหน้าลูกอีก ในตอนนี้ ได้ เห็นลูกอยู่ตรงหน้า ทุกอย่างล้วนคุ้มค่าแล้ว…”

อิโตะ นานาโกะเอ่ยร้องไห้ “โอโต้ซัง คุณได้รับความทุกข์…

อิโตะพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ ไม่ ไม่ นานาโกะ ในใจของโอโต้ซัง รู้ดี การอยู่รอดก็ถือว่าเป็นโชคดีที่สุดแล้ว ในใจของโอโต้ซังตอนเต็มอิ่มอย่างยิ่ง

พูดไป ค่อยจําอุทานออกมา นานาโกะ ซาลูกทำไม…ทำไมถึงเดินได้แล้ว?

อิโตะ นานาโกะเอ่ยสะอื้น โอโต้ซัง เมื่อคืนนี้ นานาโกะเกือบ ตายด้วยคมมีดของนินจาฟูจิบายาชิ…

“” ตกใจหน้าซีด เขาโพล่งนินจาฟูจิบายาชิไปลอบสังหารลูก?”

ฟูจิบายาชิส่งนินจาหกคนไปเกียวโตเพื่อลอบสังหารลูก…

“นินจาหกคน?นางาฮิโกะ อิโตะยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เขา เอ่ยอย่างร้อนรนอย่างยิ่ง เกียวโตหนีรอดมาได้ยังไง?

อิโตะ นานาโกะพูด ต้องขอบคุณเย่เฉินเป็นช่วย

เอา

เย่เฉินนางาฮิโกะ อิโตะเบิกตากว้าง “คนจีนคนนั้น?”

ไม่ผิด!อิโตะ นานาโกะรีบเอ่ย เป็นคนคนนั้น ไม่เพียงแต่ฆ่านินจาฟูจิบายาชิหกคนและช่วยชีวิตลูกเอาไว้ แต่ ยังใช้ยาวิเศษรักษาอาการบาดเจ็บของลูกด้วย ปกติแล้ว ร่างกายดีกว่าก่อนหน้าจะได้รับบาด อีกด้วย”

“จริงหรือ?นางาฮิโกะ อิโตะถามด้วยความเซอร์ไพรส์อย่างยิ่ง “นานาโกะ ลูกไม่ได้โกหก โอโต้ซัง ใช่ไหม?”

เอมิ นานาโกะที่อยู่ด้านหนึ่งยิ้มและเอ่ยขึ้นว่า “พี่ชาย หรือว่า คุณไม่เห็นคะ ว่าเมื่อกี้นี้นานาโกะวิ่งเข้ามาจากประตู