บทที่ 1961

บนถนนของเขตนิทามะในชานเมืองทางตะวันตกของ โตเกียว

มีผู้ชายชุดดำหลายคนกำลังยืนอยู่บนหน้าผาที่ซึ่งหวั่นถึง ตกลงไปและมองลงไปด้านล่างหุบเขา พวกเขาเห็นไฟลุกโชนอยู่ ด้านล่าง หนึ่งในนั้นก็พูดพิมพ์: “ตอนนี้ คนในรถตู้น่าจะตาย หมดแล้วมั้ง?”

อีกคนยิ้มอย่างเย็นชา “ตกลงจากหน้าผาสูงขนาดนี้ และรถตู้ ก็เกิดระเบิดจนไฟลุกโชน ถ้าพวกเขายังไม่ตาย ฉันจะตัดหัวตัว เองมอบให้พวกคุณ”

คนๆนั้นยิ้มและพูด “ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเราก็ไปรายงานกับ คุณฮาชิโมโตะได้แล้ว”

คนที่อยู่ข้างๆพยักหน้าทันทีและพูด รีบไปเก็บกวาดร่องรอย ก่อน เศษซากและเศษกระจกที่เกิดจากการกระแทก และรอย เสียดสีของยางรถยนต์บนถนนต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อย ต้อง แน่ใจว่าไม่มีใครสามารถมองออกว่าสถานที่นี้เคยเกิดอุบัติเหตุ หลังจากฟ้าสว่าง”

“รับทราบ!”

ชายชุดดำหลายๆคนรีบเก็บกวาดร่องรอยในที่เกิดเหตุทันที ชายที่เป็นหัวหน้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และโทรหาฮาชิโมโตะชินคิจิเพื่อรายงาน “คุณฮาชิโมโตะ พวกเราจัดการเรื่องนี้ เรียบร้อยแล้ว ถ้าพวกเราเก็บกวาดร่องรอยในที่เกิดเหตุเสร็จก็ จะจากไปทันที”

ฮาชิโมโตะชินคิจิเอ่ยปากถาม: “คนตายหรือยัง? เห็นศพคน ตายหรือเปล่า?”

ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า “ไม่สามารถเห็นศพคนตายได้ เพราะ หน้าผาสูงหลายสิบเมตร แม้แต่อามาเทราสีโอมิคามิตกลงไปเอง ก็คงจะตายอย่างแน่นอน”

ฮาชิโมโตะชินคิจิจุ๊ปากและพูด “ถ้ายังไม่เห็นศพด้วยตาตัวเอง ฉันก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

ชายคนนั้นพูด: “คุณฮาชิโมโตะ คนและรถตู้ตกลงไปที่ด้าน ล่างหน้าผาแล้ว และฉันก็มองจากด้านบนหน้าผา เห็นรถเกิดไฟ ไหม้ลุกโชน ด้วยไฟไหม้หนักขนาดนี้ แม้แต่อามาเทราโอมิคามิ ถูกเผาก็คงจะไหม้เป็นจุณอย่างแน่นอน คุณได้โปรดวางใจ

ฮาชิโมโตะชินกิจอดไม่ได้ที่จะบ่น:”ทำไมคุณต้องเอาอามาเท ราสีโอมิคามิมาพูดล้อเล่นด้วย? คุณไม่เกรงกลัวอามาเทราโอมิ คามิแม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ?”

ชายคนนั้นจุ๊ปากและพูดด้วยรอยยิ้มผ่านโทรศัพท์:”เกรงกลัว ทำไม เพราะฉันเป็นคนที่ทำแต่ความชั่ว ถ้ามีอามาเทราสีโอมิคา มิจริงๆ ฉันคงตายไปตั้งนานแล้ว ที่ฉันสามารถมีชีวิตจนถึงตอนนี้ และสามารถทำความชั่วได้อีก ก็เป็นเรื่องยืนยันแล้วว่าโลกใบนี้ ไม่มีเทพจริงๆ!”
ฮาชิโมโตะชินอิจิพูดอย่างจำใจ “พอแล้วๆ ฉันไม่พูดกับคุณ แล้ว แค่คุณแน่ใจว่าพวกเขาตายก็พอแล้ว ฉันเชื่อใจคุณร้อย เปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว”

ชายคนนั้นรับปากและพูดว่า “โอเค เงินที่เหลือก็ให้คนส่งมาที่ บ้านของฉัน คุณอย่าลืม ฉันต้องการธนบัตรเก่าๆที่หมายเลขไม่ เรียงกัน”

ฮาชิโมโตะชินคิจิรีบพูดทันที ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้เช้าฉันจะส่ง เงินไปให้คุณเลย!”

“ได้ งั้นฉันวางสายก่อนนะ!”

ที่หุบเขาในเวลานี้

ซึ่งหวั่นถึงยังคงเดินอย่างยากลำบาก

เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และไม่รู้ว่าจะเดินออกจากหุบเขา จากทิศทางไหน แต่ตอนนี้เธอคิดอย่างง่ายๆ ตอนนี้ตัวเองต้อง เดินไปไกลๆหน่อย ถึงจะสามารถปีนขึ้นหุบเขาได้ มิฉะนั้น ถ้าเธอ ปืนขึ้นไปแล้วถูกอีกฝ่ายเจอตัว งั้นเธอก็คงจะหนีไม่รอดอย่าง แน่นอน

สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกมหัศจรรย์มากๆคือ ในช่วงเวลาสิบกว่า นาทีที่ผ่านมา สภาพร่างกายของตัวเองเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ

เธอไม่เพียงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดจากบาดแผล แต่เธอกลับรู้สึก เหมือนกับว่าร่างกายของตัวเองไม่เคยบาดเจ็บสาหัสเลยด้วยซ้ำ
และตอนนี้เธอยังรู้สึกได้ว่ามีพลังอันมหาศาลอยู่ในร่างกาย ของตัวเอง ซึ่งพลังนี้ได้ส่งผ่านไปทั่วร่างกายของตัวเอง ทำให้ ร่างกายของเธอดีขึ้นเรื่อยๆ และทำให้เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัว เองเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังมหาศาลที่ใช้ยังไงก็ไม่หมด