บทที่ 396

เยเฉันมองไปที่เว่ยเลี้ยง และถามอย่างสงสัย “ผมได้ยินมาว่า นายมีอะไรจะให้ผมช่วยเหรอ?”

เว่ยเลี่ยงพยักหน้าอย่างรีบร้อน และหยิบกล่องไม้ที่บรรจุโสม หิมะพันปีออกมาจากแขนของเขา ยื่นให้เย่เฉินและพูดด้วยความ เคารพ

“อาจารย์เย่ โสมหิมะพันปีนี้ เป็นมรดกตกทอดของครอบครัว ที่แม่ของผมสืบทอดมาหลายปี ผมพกมันไว้ใกล้ตัวตลอดหลายปี ที่ผ่านมา แต่สมบัติชนิดนี้อยู่ในมือผม มันสามารถเกิดผลอะไร มากนัก ดังนั้นผมจึงคิดจะมอบมันให้อาจารย์เย่!”

เย่เฉินไม่ได้พูด หยิบกล่องไม้ เปิดออก และเมื่อเขามองใกล้ ๆ เขาก็เห็นโสมสีขาวราวกับหิมะ มีรากเหมือนเครามนุษย์ และโสม หิมะที่ดูเหี่ยว ตั้งอยู่เงียบๆ

เพียงแวบเดียว เย่เฉินก็สัมผัสได้ถึงเราที่แข็งแกร่งและมั่งคั่ง ในนั้นนี่คือสมบัติของสวรรค์และโลกจริงๆ มันมีชีวิตอยู่มานาน หลายพันปีระหว่างสวรรค์และโลก และดูดซับเรกทั้งหมดระหว่าง สวรรค์และโลก และต้นกำเนิดของมันคือฉางใบ ซึ่งแม้ตอนนี้ มันจะได้รับการปกป้องเป็นอย่างดีและเกือบจะเป็นระบบนิเวศ ดั้งเดิม ดังนั้นโสมหิมะก็บริสุทธิ์มากขึ้นเช่นกัน

เยเฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น หากโสมหิมะอายุพันปีนี้ถูกนำ ไปใช้เอง เขาสามารถข้ามระดับได้โดยตรงด้วยความแข็งแกร่งของเขา

เย่เฉินจึงถามนิ่งๆ “เว่ยเลี้ยง นายอยากไฟห้ผมช่วยอะไร?”

เว่ยเลี่ยงรีบพูดว่า “อาจารย์เย่ ขอบอกคุณว่า เดี๋ยวนี้เขียน ผู้นำตระกูลเช่นจิง และประธานของเซียนเฉิงกรุ๊ป ได้สูญเสีย ความสามารถในการเป็นชายไปเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากใช้ยา ที่ปรับปรุงแล้วของตระกูลเว่ย ส่วนล่างก็เริ่มเน่าเปื่อย ตอนนี้หมอ พวกเขาบอกว่าส่วนล่างของเขาไม่สามารถรักษาได้ ต้องตัดแขน ขา ถ้าเขาตัดขา ตระกูลเว่ยของผมก็จะต้องทนทุกข์ทรมาน ดังนั้น ผมจึงขอให้อาจารย์เย่ไปช่วยเซียว เซียนรักษาแผลเน่าเปื่อย และช่วยให้ตระกูลเว่ยรอดพ้นจากหายนะ…… ”

เย่เฉินยิ้มอย่างขี้เล่น ไม่ได้ แบเขาโดยตรง แต่เขาถามด้วย สายตาสงสัย: ผมได้ยินมาว่านายได้ทุกข์ทรมานและอับอายขาย หน้ามาไม่น้อยในตระกูลเว่ย ทำไมนายถึงเอาโสมหิมะอันล้ำค่า เช่นนี้ออกมาในเวลานี้ และขอร้องให้ผมช่วยตระกูลเว่ยให้รอด ล่ะ?”

เว่ยเลี่ยงสารภาพว่า: “ผมได้รับความอัปยศอดสู ในช่วงหลาย ปีที่ผ่านมาในตระกูลเว่ย พูดตามตรง ผมไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับ ตระกูลเว่ย ถ้าแม่ของผมไม่ได้ป่วย และไม่สามารถเลี้ยงดูผมได้ จะไม่ปล่อยให้ตระกูลเว่ยรับผมมาจากภูเขาไบ แล้วมาที่เมืองจีน หลิน……

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เว่ยเลี่ยงก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย กำหมัดแน่น และพูดว่า “ตระกูลเว่ยทำให้ผมได้รับความอัปยศอดสูมาหลายปีแล้วเหตุผลที่ผมยังอยู่ในตระกูลเว่ย คือการหาโอกาสที่จะล้าง แค้นให้กับความอัปยศอดสู ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นอกจากนี้ พ่อของผมได้ทำร้ายแม่ของผมในตอนนั้น ผมหวังเสมอว่าวัน หนึ่งผมจะสามารถให้เขาก้มหัวลง ให้เขาไปที่ภูเขาฉางใบ ไปยัง หลุมศพของแม่ผมและสารภาพผิดกับแม่ของผม

เว่ยเลี่ยงพูดถึงนี้ ก็โมโหเล็กน้อย ชายวัยสามสิบ กลับหลัง นํ้าตาออกมา

อาจารย์เย่ไม่รู้ เดิมทีแม่ของผมเป็นลูกสาวคนเดียวของ ครอบครัวนักสะสมยาสมุนไพรที่เชิงเขาฉางใบ แม้ว่าครอบครัว จะไม่ใช่ครอบครัวใหญ่ แต่ด้วยฝีมือการปรุงยาสมุนไพร ชีวิตจึง ยังคงร่ำรวย พ่อของผมเป็นคนเลว ตอนที่ไปที่ภูเขาฉางใบเพื่อ เก็บยา เห็นแม่ของผมสวยและยังเด็กและใสซื่อ จึงหลอกแม่ของ ผม แม่ของผมถูกเขาหลอก เดิมที่คิดว่าจะได้แต่งงานกับเขา แต่ ไม่คาดเลยว่าไอ้เลวนั้นจะทิ้งแม่ของผม แต่แม่ผมกลับท้องลูก ของเขา …

พูดไป เว่ยเลี่ยงก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นให้เยเฉันฟัง

แม่ของเว่ยเลี้ยงตั้งครรภ์ ตอนที่เธอยังไม่ได้แต่งงาน ตอนที่ เธอตั้งครรภ์เว่ยเลี่ยง เธอมักถูกตำหนิที่ภูเขาฉางใบ หากไม่ใช่ เพราะการตั้งครรภ์ แม่ของเขาก็คงอยากจบชีวิตของเธอ

ต่อมา เว่ยเลี่ยงถือกำเนิดขึ้น ที่หมู่บ้านเชิงเขาฉางไป เขา กลายเป็นลูกนอกสมรสที่ถูกทุกคนว่า สิ่งเดียวที่อบอุ่นและ ปลอดภัยในวัยเด็กของเขาคือแม่ของเขา
แต่แม่ของเขาป่วยด้วยการทำงานหนักเกินไป และความคับ แค้นใจ จนเสียชีวิตเมื่อเว่ยเลี้ยงยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่

เว่ยเลี่ยงมาที่ตระกูลเว่ย โดยไม่มีแม่ เขาไม่เคยมีวันที่ดีเลย พ่อของเขาดูถูกแม่ของเขา เขาจึงดูถูกเช่นกัน แม่เลี้ยงและพี่ชาย ต่างแม่ทําร้ายเขาทุบตีเขาและทำให้เขาอับอายอย่างกับ 20 ปี เขาอดกลั้นไว้ตลอด อดกลั้นและพยายามหาโอกาสแก้แค้น

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขามองไปที่เย่เฉิน และพูดด้วยความจริงใจ ว่า “อาจารย์เย่ พ่อของผมสัญญาว่า ใครก็ตามที่สามารถแก้ ปัญหานี้ให้กับครอบครัวได้ จะได้เป็นประธานของบริษัทผลิตยา เว่ยชื่อ ถ้าคุณสามารถช่วยผมได้เป็นประธาน ผมจะให้คุณเป็น หัวหน้าของไปตลอดชีวิต! จะฟังคุณทุกอย่าง!