บทที่ 1907

เฉียนหงเย่นคิดไม่ถึงเลยว่า นายหญิงใหญ่เซียวจะมาทะเลาะ กับตนในเวลานี้

หล่อนชี้ไปที่ถุงพลาสติกใส่อาหาร และพูดขึ้นด้วยความรู้สึก น้อยใจว่า “แม่คะ แม่เอาอาหารกลับมาตั้งมากมาย ให้ฉันกิน สักสองคำจะเป็นไรไป? ฉันหิวอยู่นานแล้ว…

นายหญิงใหญ่เซียวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อยากกิน ข้าวก็ออกไปหางานทำข้างนอก รอแต่ให้คนแก่เลี้ยง หน้าด้าน จริงๆ? ! ”

ทันใดนั้นเฉียนหงเล่นร้อนใจจึงรีบพูดแก้ตัวว่า: “นั้นก็เป็น เพราะถูกเซียวฉางควนหลอก! ไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะได้เป็น พนักงานแคชเชียร์ มีรายได้มากกว่าแม่อีก!

นายหญิงใหญ่เชียวเบะปาก : “คุณจะหาเงินได้มากได้น้อยก็ เป็นเรื่องของคุณ คุณหาเงินของคุณ ฉันก็หาเงินของฉัน เราทั้ง สองก็อย่าเอาเปรียบซึ่งกันและกัน ดังนั้นคุณก็อย่ามากินอาหารที่ ฉันเอามา ถ้าอยากกินก็ไปทํางานหาเอาเอง!

ทันใดนั้นเฉียนหงเย่นก็มองเธอด้วยความเศร้า จึงพูดแก้ตัว ว่า: “นายหญิงใหญ่ คุณต้องการที่จะซ้ำเติมฉันใช่ไหม? คุณ ต้องการที่จะบีบฉันใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะหนีออกจาก บ้าน! ”
นายหญิงใหญ่ยิ้ม ตบมือพลางพูดขึ้นว่า “ไอหยา งั้นก็ดีเลย คุณรีบไปเถอะ หากคุณไปจริงๆ ฉันก็คงอดไม่ได้ที่จะจุดประทัด ฉลอง! หากไม่ได้เป็นเพราะตงไห่ขวางเอาไว้ ฉันก็คงไม่ให้ คุณไสหัวไปตั้งนานแล้ว จะรั้งคุณไว้ให้ขัดหูขัดตาทำไม? ในเมื่อ คุณต้องการไปของคุณเอง ถ้าอย่างนั้นอู่ตงไห้ก็คงจะไม่โทษฉัน ดีจริงๆเลย! ”

เฉียนหงเล่นกัดฟัน: “ได้! ยายแก่ คอยดูก็แล้วกัน !

ในเวลานี้เองเซียวเวยเวยก็รีบเข้ามาไกล่เกลี่ย : “คุณย่าคะ คุณย่าอย่าได้ถือสาคุณแม่เลยนะคะ คุณแม่ก็หิวข้าวมานานแล้ว คุณย่าก็ให้คุณแม่ทานสักหน่อยเถอะคะ!

“ให้หล่อนกิน? “นายหญิงใหญ่เซียวยิ้มพลางพูดด้วยน้ำเสียง เย็นชา ต่อให้ฉันต้องเทให้หมากินทั้งหมด ฉันก็จะไม่ยอมให้ หล่อนได้กินแม้แต่คำเดียว!

เมื่อพูดจบนายหญิงใหญ่เซียวก็พูดขึ้นอีกว่า : “เอาอาหารมา ให้ย่า แล้วหนูก็ไปหยิบถ้วยกับตะเกียบมา พวกเราทั้ง4คนจะกิน กันตรงนี้ ส่วนหล่อนก็ให้มองดูไปก็แล้วกัน!

ทันใดนั้น เฉียนหงเช่นก็ร้องไห้โฮออกมา พลางพูดขึ้นด้วย ความโกรธว่า: “นายหญิงใหญ่เชียว ฉันแต่งงานเข้ามาเป็น สะใภ้ตระกูลเซียวของพวกคุณ มีลูกให้กับตระกูลเซียวของพวก คุณ ตอนนี้แม้แต่ข้าวคำเดียวคุณก็ไม่ให้ฉันกิน ไม่มีน้ำใจเลย จริงๆ!

นายหญิงใหญ่เซียว หัวเราะพลางพูดอย่างขำขันว่า “อยากกินข้าวคุณก็หาวิธีเอาเอง คุณเก่งเรื่องหลอกล่อผู้ชายไม่ใช่เห รอ? ออกไปหลอกล่อข้างนอกอีก! ไม่แน่อาจจะทำให้คุณได้ เงินก้อนใหญ่ก็ได้!”

“คุณ…ทันใดนั้นเฉียนหงเป็นทั้งโกรธทั้งอาย

นายหญิงใหญ่มักเอาเรื่องที่หล่อนอยู่ที่เหมืองถ่านหินมา ดูถูกหล่อน แต่ว่าหล่อนกลับไม่สามารถหาวิธีการไหนมาต่อกร กับเธอได้เลย

ดังนั้น หล่อนจึงทำได้เพียงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ กัดฟัน แน่นพลางพูดขึ้นว่า “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันเฉียนหงเย นกับตระกูลเซียวตัดขาดกัน!

เมื่อพูดจบ หล่อนก็ปิดประตูและเดินกลับไปยังห้องของตนเอง

เซียวฉางเฉียนไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อเฉียนหงเย่นตั้งนาน แล้ว ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงไม่ได้พูดแสดงความคิดเห็นใดใด ใน ใจเฝ้ารอให้เฉียนหงเล่นรีบออกไป

แต่เซียวไห่หลงที่อยู่ข้างๆกับไม่อาจฝืนทนต่อไปได้ แม้ว่าเฉียนหงเย็นจะเคยทำเรื่องที่ลบหลู่เกียรติของตระกูล เซียว แต่ว่าถึงจะยังไงก็ตามหล่อนก็เป็นแม่ของเขา

การที่เห็นแม่แท้ๆของตนถูกไล่ออกจากบ้านไปต่อหน้าต่อตา เซียวไห่หลงทำใจไม่ได้จริงๆ ดังนั้นจึงเอ่ยปากพูดขึ้นกับนาย หญิงใหญ่เชียวว่า: “คุณย่าครับ แม่ก็มีชีวิตไม่ง่ายเลยนะครับ ผมขอร้องให้คุณย่าให้อภัยท่านสักครั้งได้ไหมครับ!
นายหญิงใหญ่เชียวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นซาว่า “ใคร ก็ตามที่เอ่ยถึงผู้หญิงคนนี้อีก ก็ใสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ เลย”

เซียวไห่หลงหิวจนตาลายไปหมด ดังนั้นเรื่องอะไรก็ตามที่ส่ง ผลกระทบต่อการกินข้าว แน่นอนว่าเขาจะต้องเลือกที่จะกินข้าว

ดังนั้น เขาจึงรีบหุบปากในทันที ไม่พูดอะไรอีก

ไม่นานเซียวเวยเวยก็รีบหยิบอุปกรณ์ในการรับประทาน อาหารขึ้นมา และช่วยนายหญิงใหญ่เชียวนำเศษอาหารที่เหลือ เทลงในภาชนะ เซียวเวยเวยและคนอื่นๆ อีก 3 คนซดซุปผักจน หมดแล้วตามด้วยหมั่นโถวหนึ่งลูก และตามด้วยหมั่นโถวอีก หนึ่งลูกยัดเข้าไปจนเต็มท้องในท้อง

นายหญิงใหญ่เซียวเดิมกินมาจนอิ่มแล้ว ดังนั้นจึงถือถ้วยและ ตะเกียบป้อนเซียวฉางเฉียนและเชียวไม่หลงที่นอนอยู่บนเตียง

พ่อลูกทั้งสองคนนี้ ราวกับลูกนกที่กำลังฟักตัวยังไม่ออกจากรัง ต่างอ้าปากรออาหาร ในที่สุดเมื่อทั้งสองได้รับประทานอาหารก็ อดไม่ได้ที่น้ำตาจะไหลพรากออกมา

เมื่อนายหญิงใหญ่เห็นท่าทีของทั้งสอง ในใจก็รู้สึกเอ็นดู พลางดูขึ้นด้วยสายตาแดงก่ำว่า “พรุ่งนี้แม่จะไปทำงานอีกทั้ง วัน ตอนเย็นจะซื้อแป้งและเนื้อมานิดหน่อย แล้วพวกเราห่อเกี่ยว กินกัน! ”

เซียวฉางเฉียนร้องไห้พลางถามขึ้นว่า “แม่ พรุ่งนี้เราจะได้ กินเกี๊ยวไส้เนื้อเหรอครับ?
นายหญิงใหญ่เขียวพยักหน้า: “วางใจเถอะ จะต้องได้กิน อย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นแม่ซื้อกลับมาจะช่วยกันต่อกับ เวยเวยแล้วให้พวกนายทั้งสองกินกัน