บทที่ 2168

แต่เนื่องจากเขาขอให้ตนเอง โทรหาเจ้านาย งั้นตนเองจึง สามารถโทรหาเจ้านายได้ และให้เจ้านายเป็นคนมาแก้ไขปัญหา นี้

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เธอจึงกล่าวอย่างขันแข็งทันทีว่า “งั้นคุณรอสัก

ครู ฉันจะโทรหาเจ้านายทันที!

หลังจากกล่าวจบ เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากด หมายเลขของเจ้านาย

ทันทีทีโทรติด เฉินเสี่ยวเฟยรีบกล่าวว่า “ประธานหลิว ช่วยฉัน ด้วย ประธานหลิว ฉันเจอปัญหาอยู่ที่หมู่บ้านจูเจียงยิ่ง…….

ประธานหลิวที่กำลังคุยโทรศัพท์ ชื่อหลิวจงฮุยเมื่อก่อนเป็น อันธพาลในพื้นที่ ต่อมามีชื่อเสียงและอิทธิพล แต่ตอนหลังเขาไป เล่นการพนันในต่างถิ่น โดยใช้มือข้างหนึ่งของตนเองเป็นเดิม พัน จากนั้นก็ถูกคนอื่นตัดมือขวาจนพิการ

หลังจากที่มือขวาถูกตัด ทำให้เขาไม่สามารถทำมาหากินอยู่ ในโลกใต้ดินที่แข็งแกร่งอีกต่อไปได้ เขาจึงรวบรวมกลุ่มคน และ จัดตั้งบริษัท โมเดลลิ่งนี้ขึ้นมา

เหตุผลที่เขาเลือกจะเปิดบริษัทโมเดลลิ่ง เพราะว่าคนที่มา ติดต่อทำงานกับบริษัทนั้นเป็นผู้หญิงทั้งหมด และผู้หญิงทั้งหมด นั้นเป็นผู้หญิงสวย แต่ครอบครัวไม่มีฐานะภูมิหลังอะไร
เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้หญิงที่ยอมมาทำงานเพื่อแลกค่าแรงไม่กี่ร้อย ต่อวัน ครอบครัวจะมีอำนาจและฐานะภูมิหลังได้อย่างไร? หลัง จากถูกรังแก ก็จะไม่มีใครออกมาเรียกร้องให้พวกเธอได้

ด้วยเหตุผลนี้ หลายปีที่ผ่านมา หลิวจงฮุยจึงมีส่วนในธุรกิจ การค้าประเวณี

หลังจากที่เขาได้ยินเรื่องราวจากเฉินเสี่ยวเฟยผ่านทาง

โทรศัพท์ เขารู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที

“แม่งฉิบหาย เงินของผมหลิวจงฮุยยังมีคนกล้าคิดจะมาแย่ง อีก! คุณรอก่อน แม่งผมจะพาคนไปทันที!

เฉินเสี่ยวเฟยเตือนอย่างคลุมเครือว่า “ประธานหลิว คุณจะ ต้องเตรียมตัวให้รัดคลุมด้วย……..

หลิวจงฮุยยิ้มทันทีและกล่าวว่า “วางใจเถอะ ประจวบเหมาะที่

พี่จงเหลียงกำลังดื่มชาอยู่กับผมที่นี่ ผมจะพาพี่จงเหลียงไปพร้อม

กัน!”

เฉินเสี่ยวเฟยถามอย่างตื่นเต้น “พี่จงเหลียงอยู่ในบริษัทของ เราหรือ?”

“ถูกต้อง” หลิวจงฮุยหัวเราะเยาะ “เสี่ยวที่เซ็นสัญญาเมื่อ สัปดาห์ที่แล้ว เมื่อวานพี่จงเหลียงไปเจอเธอใน KTV พี่จงเหลียง ต้องการพาเธอไป ดังนั้นเขาจึงเข้ามาคุยกับผม และผมก็ไม่ได้ เอาเงินเขา ดังนั้นเขาจึงเป็นหนี้บุญคุณผม ประจวบเหมาะให้เขา ช่วยจัดการเรื่องนี้”
เฉินเสี่ยวเฟยรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก และรีบกล่าวว่า “โอเค ประธานหลิว ถ้าอย่างนั้นคุณรีบมาเร็ว ๆ!”

หลิวจงฮุยกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เอาล่ะ คุณบอกเขาว่าผมจะไป ถึงเร็ว ๆ นี้ ไม่เกินสิบนาที!”

หลังจากที่เฉินเสี่ยวเฟยวางสายแล้ว เธอก็มองเยเฉินด้วย

ความลำพองใจ

เธอรู้ดีว่า ถ้าพี่จงเหลียงมาช่วย เยเฉินเสร็จแน่ ๆ

“หม่าจงเหลียงเป็นคนที่มีชื่อเสียง ไม่มีใครในโลกใต้ดินของ เมืองจีนหญิงที่ไม่รู้จักเขา?”

“เขาเป็นโฟร์ผู้ยิ่งใหญ่เทนโนของท่านหงห้า มีลูกน้องใต้ บังคับบัญชาหลายพันคน ถึงแม้ว่าคนแซ่เย่จะต่อสู้เก่ง แต่สอง หมัดยากจะสู้มือ! ฉันจะคอยรอดูคุณถูกหม่าจงเหลียงทำร้ายจน พิการ!”

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกลำพองอยู่ในใจ แต่เธอก็ไม่ กล้าที่จะเสแสร้งต่อหน้าเเฉิน เธอกลับกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “คุณเย่ เจ้านายบอกว่า เดี๋ยวก็มาถึงแล้ว คุณใจเย็น ๆ รออีกสัก

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผมไม่รีบ คนที่ควรรีบคือเจ้านาย ของคุณ เพราะดอกเบี้ยนั้นห้าแสนหยวนต่อนาที ถ้าเขาอ้อยอิ่ง อยู่ครู่หนึ่ง ดีไม่ดีอาจจะทำให้ครอบครัวล่มจม

เฉินเสี่ยวเฟยหัวเราะสองครั้งและด่าสาปแช่งอยู่ในใจ ให้ตายเถอะ! คนโง่อย่างคุณคิดว่าตนเองเป็นใครหรือ? ห้าแสน หยวนต่อนาที แม่งฉิบหายคุณยังกล้าคิดได้ และอีกสักครู่ตอนที่ ถูกทำร้ายปางตาย ฉันจะคอยดูว่าคุณจะเสแสร้งอยู่อีกไหม!

เซียวเวยเวยที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกกังวลเล็กน้อย กระซิบกับเย่เฉิ นว่า “พี่เขย เจ้านายบริษัทของเธอเป็นพวกอันธพาลกลุ่มอิทธิพล มีด ดีไม่ดีพวกเขาจะพาคนมามากมาย พวกเรารีบไปกันก่อน เถอะ!”

เย่เฉิน โบกมือ และกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “ผมจะไป ตอนนี้ได้อย่างไร ถ้าผมไปแล้ว ตอนที่เจ้านายของเธอมาถึงแล้ว หาผมไม่เจอจะทำไงล่ะ?”

“คุณรู้ไหมว่าถ้าเงินจำนวนนี้ล่าช้าไปหนึ่งวัน เจ้านายของเธอ จะต้องจ่ายให้ผมเท่าไหร่ หนึ่งนาทีคือห้าแสนหยวน หนึ่งชั่วโมง คือสามสิบล้าน ยี่สิบสี่ชั่วโมงคือเจ็ดร้อยยี่สิบล้าน พวกเราเป็น คนต้องมีหลักการ การโกงคนอื่นเช่นนี้ไม่ได้ รู้ไหม?”

เมื่อเฉินเสี่ยวเฟยได้ยินประโยคนี้ เธอก้มศีรษะลง เอามือปิด หน้า และคิดอยู่ในใจว่า “แม่งฉิบหาย ผู้ชายคนนี้กระโดดออก มาจากหญ้ากอไหน? ช่างเป็นคนที่คุยโวโอ้อวดเสียจริง…….