บทที่ 1090

ในใจของฉันเอาเสงี่ยนเขินอายอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าควร จะพูดออกมายังไงไปชั่วขณะ

เย่เฉินจึงยิ้มเอ่ยด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “นี่ยังใช่ฉันเอ้าเสงี่ยนสาว น้อยจอมซ่าที่ผมเคยรู้จักอยู่หรือเปล่าเนี่ย? ฉันเอ้าเสงี่ยนคนนั้น ที่เคยลงมือกับผมในตลาดของโบราณ ในตอนนั้นที่ผมรู้จักอยู่ หรือเปล่า? ทำไมฉันเอาเสงี่ยนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้กลับพูดจา ไม่คล่องแคล่วเลยล่ะ?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนได้ยินประโยคนี้ก็เขินอายเข้าไปใหญ่ เอ่ยอย่าง ทั้งตื่นเต้นทั้งละอาย “ปรมาจารย์เยคะ ตอนนั้นคนอื่นเขาไม่รู้ถึง ความร้ายกาจของคุณนี่นา ดังนั้นจึงมีตาแต่ไร้แวว คุณอย่าเอา มาล้อคนอื่นเค้าสิคะ”

ว่าไปแล้ว เธอก็นึกถึงก้นของตนที่ถูกเย่เฉินถีบเข้าในวันนั้น ขายหน้าอยู่ในใจ ทว่าก็มีความดีใจแบบเด็กสาวอยู่บ้าง

จากนั้น เธอก็ปลุกความกล้าขึ้นมา กล่าวกับเย่เฉินว่า “ปรมา จารย์เย่คะ อันที่จริงแล้วเจ้าเสงี่ยนอยากจะเรียนเชิญคุณไปชม การแข่งขันซานโฉ่ว (วูซู) แบบนานาชาติที่เมืองจินหลังจัดขึ้นใน ปีนี้ค่ะ”

เย่เฉินขมวดคิ้วเอ่ยไปว่า “การแข่งขันซานโฉ่วแบบ นานาชาติ?”
จู่ๆ เยเฉันก็นึกถึงรายละเอียดหนึ่งขึ้นมาได้

เว่ยเลี่ยงเคยบอกตนไว้ว่า บริษัท โคบายา ต้องการโปรโมท ผลิตภัณฑ์ยาตัวใหม่ จึงเป็นสปอนเซอร์ในการแข่งขันครั้งนี้ เยเฉินจำได้ว่าฉันเอ้าเสงี่ยนฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาโดย ตลอด จึงเอ่ยถามอย่างสนใจ “เอ้าเสงี่ยน หรือว่าเธอจะเข้าร่วม

การแข่งขันครั้งนี้ด้วย?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนหน้าแดงพยักหน้ารับแล้วกล่าวว่า “ปรมาจาร ย์เย่ ครั้งนี้เจ้าเสงี่ยนเป็นตัวแทนของโรงเรียนไปร่วมประลอง

“หือ?” เย่เฉินเอ่ยอย่างประหลาดใจระคนยินดี “ร้ายกาจ ขนาดนี้เชียว? มั่นใจไหมว่าจะได้แชมป์?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนตอบอย่างขลาดเขิน “ไม่กล้านึกถึงขั้นได้แชมป์ หรอกค่ะ เพราะว่าครั้งนี้ผู้เล่นที่ญี่ปุ่นคัดเลือกมาร้ายกาจเป็น พิเศษ ตอนนี้หล่อนเป็นตัวเต็งที่จะได้แชมป์ค่ะ ความสามารถ เหนือกว่าฉันมากจริงๆ”

ว่าแล้ว ฉินเอ้าเสงี่ยนกล่าวต่อว่า “เพียงแต่ฉันก็ไม่ย่อท้อ เหมือนกันค่ะ เป้าหมายของฉันคือเข้าไปติดท็อปทรี!”

เย่เฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เมื่อมีความฝันก็ต้องมีความกล้าด้วย ถึงเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นความจริง ผมก็คิดว่าเธอยอดเยี่ยม มากนะ ผมรู้สึกว่าเธอชิงที่ได้ไม่มีปัญหาเลย ศิลปะการต่อสู้ซาน โฉ่วของชาวญี่ปุ่น ส่วนใหญ่ล้วนลอกเลียนเอาส่วนดีๆ ในศิลปะ การต่อสู้ของพวกเราชาวจีนไปทั้งนั้น เมื่อถึงเวลาเธอต้องต่อสู้เพื่อเกียรติยศของประเทศให้ได้ สั่งสอนผู้เล่นชาวญี่ปุ่นสักหน่อย คว้าแชมป์มาให้ประเทศจีนของพวกเรา เพื่อศักดิ์ศรีของ ประเทศ!”

ฉันเอ้าเสงี่ยนเอ่ยถามอย่างเป็นสุขว่า “ปรมาจารย์เย่คะ คุณ เชื่อว่าเอ้าเสวียนจะคว้าที่หนึ่งได้จริงๆ เหรอคะ?”

เย่เฉินพยักหน้า “แน่นอน ผมว่าเธอยอดเยี่ยมมาก

ฉันเอ้าเสวี่ยนกล่าวอย่างดีใจ “ปรมาจารย์เยคะ ถ้างั้นพอถึง เวลาแล้วเจ้าเสงี่ยนขอเชิญคุณมาชมการแข่งขันของเจ้าเสงี่ยน ได้ไหมคะ?”

เยเงินตอบตกลงอย่างไม่ลังเล “เอวางใจเถอะ ถ้าถึงตอนที่ คุณแข่งขันผมจะไปแน่นอน จะไปให้กำลังใจคุณแบบชิดขอบ สนามเลย”

“เยี่ยมไปเลยค่ะ!” ฉินเอ้าเสงี่ยนกระโดดโลดเต้นด้วยความ

ยินดี

เธออยากโผเข้ากอดเยเฉินตามสัญชาตญาณ ออดอ้อน ออเซาะ เหมือนปกติที่ออดอ้อนบิดาในบ้าน

แต่ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าเธ่เธอเป็นคนที่แต่งงานแล้ว ตนไม่ สามารถประพฤติตัวสนิทสนมถึงขั้นนั้นได้ ด้วยเหตุนี้จึงล่าถอย อีกครั้ง

ในเวลานี้เองเย่เฉินได้เอ่ยถามฉินเอ้าเสวียนว่า “ใช่แล้ว อำเส วียน ยาวิเศษที่ผมหลอมก่อนหน้านี้ แล้วมอบให้เธอไปสองเม็ดอีกเม็ดหนึ่งพ่อของคุณได้มอบให้คุณเก็บไว้ไหม?”

“มีค่ะ!” ฉันเอ้าเสงี่ยนล้วงกล่องจิ๋วใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ด้านในเสื้อตัวนอกของเธอ แล้วเปิดออก ด้านในคือยาเม็ดนั้นที่ เย่เฉินมอบให้เธอในตอนนั้น

เธอเอ่ยด้วยใบหน้าแดงเรื่อ “ยาที่ปรมาจารย์เข่มอบให้ คุณ พ่อมอบให้ฉันในคืนวันนั้นเลยค่ะ ฉันพกติดตัวเอาไว้ตลอดเลย”

เย่เฉินพยักหน้า บอกไปว่า “ยาเม็ดนี้มีส่วนช่วยเสริมสร้าง ร่างกายให้แข็งแรงอย่างมหาศาล ถ้าถึงเวลาที่คุณเข้าแข่ง รู้สึก ว่ากินแรงหรือว่าไม่มั่นใจ ก็กินยาลูกกลอนเม็ดนี้เลยนะ”

ฉันเอ้าเสงี่ยนเอ่ย โพล่งออกไป “จะทำแบบนั้นได้ยังไงคะ นี่ เป็นยาที่ปรมาจารย์เมอบให้เชียวนะ เอ้าเสงี่ยนเก็บรักษาไว้ อย่างดีมาโดยตลอด ทะนุถนอมอย่างดี”

เย่เฉินหัวเราะแผ่วๆ “สิ่งของประเภทยา หลอมออกมาเพื่อให้ คนกินนะ ทำไมต้องใส่ใจมากขนาดนี้ด้วย?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนตอบอืมคำหนึ่ง “ได้ค่ะปรมาจารย์เย่ เอ้าเสวียนเข้าใจแล้ว”