บทที่ 1716

“ฉันรู้” นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มน้อยๆและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เคยแต่งงานแล้วไง? คุณแต่งงานแล้ว แต่นานาโกะก็ยังชอบ คุณอยู่ดีไม่ใช่หรือ? ดังนั้น ไม่ว่าจะสำหรับฉันก็ดี สำหรับนานา โกะก็ดี พวกเราล้วนไม่สนใจอดีตและปัจจุบันของคุณ สนใจ ก็คืออนาคตของคุณ! สิ่งที่เรา

พูดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ หลัง จากผ่านเหตุการณ์ในวันนี้ ผมก็มองเห็นชีวิตมนุษย์อย่างทะลุ ปรุโปร่งแล้ว ยามคนเรามีชีวิตอยู่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนมีความ หมาย ความร่ำรวยที่มีความหมาย ความยากจนก็มีความหมาย แต่เมื่อคนตายไปแล้ว ไม่ว่าจะร่ำรวยหรือยากจน ทั้งหมดล้วน กลายเป็นเพียงกลายเป็นเพียงความว่างเปล่า”

“หากเป็นช่วงเวลาก่อนวันนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวของผม แต่งงานกับผู้ชายต่างชาติแน่นอน แต่ในเวลานี้ สิ่งเหล่านี้ไม่ สำคัญสำหรับฉันอีกแล้ว สิ่งที่สำคัญก็คือ ทำอย่างไรถึงจะ สามารถทำให้ลูกสาวของฉันมีความสุข สิ่งที่สำคัญก็คือทำ อย่างไรถึงสามารถทำให้ลูกสาวของฉันมีชีวิตที่ดีที่สุด!

“คุณเย่มีความสามารถ มีความแข็งแกร่ง อีกทั้งยังมีเสน่ห์ของ ผู้ที่แข็งแกร่ง นานาโกะได้รับการฝึกอบรม มีภูมิหลัง มีภายนอก ก็ย่อมมีภายใน อีกทั้งเธอก็ชอบคุณมาก ฉันเชื่อว่าในใจของคุณ เองก็ต้องมีความรู้สึกกับนานาโกะอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้น คุณคงไม่มีทางเดินทางไกลมาถึงญี่ปุ่น แล้วยังตั้งใจเดินทางไปถึงที่เกียวโต เพื่อพบเธอ ช่วยชีวิตเธอ และรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ อีกทั้ง ยังกระทั่งขับรถตลอดคืนเป็นระยะทางหลายร้อยกิโลเมตรเพื่อส่ง เธอมายังโตเกียวเพื่อพบฉัน”

เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณอิโตะ ต้องยอมรับว่า นานา โกะเป็นหญิงสาวที่ดีอย่างมากคนหนึ่ง แต่ว่าผมยังคงเอ่ยคำเดิม ผมแต่งงานแล้ว”

นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือและพูดว่า “อย่ามัวแต่เอาเรื่องการ แต่งงานแล้วของคุณมาเบี่ยงประเด็นผม แต่งงานแล้วก็หย่าได้ ต่อให้ไม่หย่า คุณก็สามารถแต่งงานกับนานาโกะที่ญี่ปุ่นได้ ขอ แค่คุณไม่กลับไปอีกก็ไม่มีปัญหา”

เย่เฉินส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณอิโตะ ผมนั้นชื่นชม ในความล้ำค่าบนตัวคุณหนูนานาโกะอยู่บ้างจริงๆ แต่ว่าเรื่องที่ คุณพูดนั้นยังคงไม่มีทางเป็นไปได้

เยเฉินซะงักไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก อีกทั้งผมก็ไม่มีทางรั้งอยู่ที่ ญี่ปุ่น วันนี้ อย่างช้าที่สุดพรุ่งนี้ ผมจะกลับไปประเทศจีน”

นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มและพูดอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ พวกคุณ ชาวจีนมีคำโบราณที่ว่านกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน ผม เคยตรวจสอบภูมิหลังของคุณแล้ว ยกโทษให้ผมที่ต้องพูดตาม ตรง ภรรยาของคุณตอนนี้ ไม่คู่ควรกับคุณ!”

เยเฉันมองไปที่นางาฮิโกะ อิโตะอย่างไม่ใส่ใจและถามด้วย รอยยิ้ม “คุณอิโตะดูคล้ายจะทำความเข้าใจกับวัฒนธรรมจีนได้อย่างลึกซึ้ง เมื่อครู่ยังสามารถเอ่ยคำว่า ขุดหลุกลีก สะสมเมล็ด พืช” ออกมา มาตอนนี้ก็ยังมี นกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นผู้เชี่ยวชาญประเทศจีนคนหนึ่งเช่นกัน

นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวอย่างจริงจัง “เมื่อผมยังเด็ก ผมนับถือ โทโง เฮฮาจิโร ผู้นำกองทัพเรือญี่ปุ่นที่นำพาญี่ปุ่นเอาชนะ กองทัพเรือรัสเซียในสงครามยุทธนาวีช่องแคบสึชิมะ ว่ากันว่า โทโง เฮฮาจิโรนั้นพกป้ายเอวที่มีอักษรตัวใหญ่เจ็ดตัวสลักอยู่ ชั่วชีวิตบูชาหวังหยางหมิง ในเวลานั้นผมถึงค่อยรู้ว่า ที่แท้โทโง เฮฮาจิโรนั้นได้รับอิทธิพลมาจากปราชญ์ชาวจีนหวังหยางหมิงมา ตลอดชีวิต ดังนั้นผมเองก็เริ่มเดินตามรอยเท้าของเขา อ่าน หนังสือประวัติศาสตร์จีน เรียนรู้วัฒนธรรมจีนและวรรณกรรม คลาสสิกมากมาย”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณอิโตะเรียนรู้ได้ดี ขนาดนี้ ช่างทําให้คนนับถือจริงๆ แต่ว่าผมยังคงต้องยืนยันกับ คุณว่า ผมจะไม่หย่ากับภรรยาของผม! ดังนั้น คำพูดเมื่อครู่นี้ ได้ โปรดคุณอิโตะอย่าได้พูดขึ้นมาอีกเลย”

จากนั้นเย่เฉินก็เอ่ยอีกว่า “นอกจากนี้ ผมจะไปจากญี่ปุ่น ใน เร็วๆนี้ ดังนั้นได้โปรดคุณอย่าได้พูดถึงเรื่องนี้กับนานาโกะ เพื่อ ไม่ให้เกิดผลเสียต่อเธอ”

นางาฮิโกะ อิโตะมองไปที่เเฉิน และพูดอย่างจริงจังว่า “คุณ เย่ พวกคุณคนจีนให้ความใส่ใจกับวัฏจักรของชีวิต คุณเห็นไหม ว่าเวลาก่อนหน้าคืนนี้ นานาโกะได้รับบาดเจ็บและนั่งอยู่ในรถ เข็น ในเวลานั้นแพทย์เองก็ยังสาบานออกมาว่า ชั่วชีวิตของเธออาจจะไร้หนทางที่จะสามารถยืนหยัดขึ้นมาได้อีก แต่ว่าแล้วตอน นี้ล่ะ?”

นางาฮิโกะ อิโตะพูดพลางเอื้อมมือไปตบเข่าที่ถูกตัดขาออก ไปของตน และเอ่ยเยาะเย้ยตัวเอง “ตอนนี้ นานาโกะที่เคยถูก แพทย์ประกาศออกมาว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง กลับ ลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งแล้ว แต่กลับเป็นผมที่สูญเสียขาทั้งสองข้างไป แล้ว ดังนั้นถึงได้พูดว่า ชีวิตของคนเรานี้ก็คือกับวัฏจักรแบบ หนึ่ง!”

เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “คุณอิโตะ ผมไม่ค่อย เข้าใจว่าที่คุณพูดหมายถึงอะไร

นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยรอยยิ้ม “ความหมายของผมก็คือ ต่อ ให้วันนี้คุณจะไปจากญี่ปุ่น อีกทั้งยังบอกว่าไม่มีวันหวนกลับมา เมื่อกงล้อแห่งโชคชะตาหมุนไปเมื่อไหร่ มันก็อาจจะส่งคุณกลับ มาที่นี่อีกครั้ง แม้กระทั่งคุณเองก็ทำอะไรไม่ได้!”

“สำหรับภรรยาของคุณ ก็เป็นหลักเหตุผลเช่นเดียวกัน แม้ว่า คุณจะคิดว่าคุณจะไม่มีทางหย่ากับเธอ แต่กงล้อแห่งโชคชะตาก็ อาจจะแยกพวกคุณออกจากกัน สักวันหนึ่ง ในอนาคตก็เป็นได้

“ทุกสิ่งในโลกล้วนซับซ้อนและสับสน คุณเยี่ยังคงหนุ่มแน่น มี หาทางแห่งชีวิตที่ต้องเดินไปเป็นเวลาอีกหลายสิบปีในอนาคต แล้วทำไมคุณถึงจำเป็นต้องเอ่ยคำพูดที่มั่นใจขนาดนั้นออกมา กันเล่า?”