บทที่1493

พอได้ยินว่าต้องการให้ปั่นจักรยานไปเองจากเป็นจึงถึงจินหลัง จากนั้นก็ให้อยู่เป็นคนขับรถที่จินหลังนานหนึ่งปี ซึ่งเต๋อหลงก็มี ความคิดอยากจะถอดใจแล้ว

สำคัญคือระยะทางนี้เกือบ1200กว่ากิโลเมตร หากต้องปั่น จักรยานไปเองจริง จะไม่ทำคนเหนื่อยตายหรือ?

อีกทั้งยังเป็นเดือนที่หนาวที่สุด ต้องปั่นลงใต้ไปตลอดทาง แถมไม่อนุญาตให้ตนพักโรงแรมอีก เรียกร้องได้โหดร้ายเกินไป หน่อยหรือไม่?

ขงเต๋อหลงในใจรู้สึกไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง ไม่ทันระวัง น้ำตาก็

ไหลกลิ้งลงมา

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน…

คุณชายสามแห่งตระกูลขงอันยิ่งใหญ่ ปั่นจักรยานไปจนหล งด้วยตัวเอง การเดินทางครั้งนี้ไม่เท่ากับเป็นการทรมานจนต้อง เอาชีวิตไปทิ้งครึ่งหนึ่งหรอกหรือ?

ด้วยร่างกายที่ผอมบางของตัวเอง วันหนึ่งปั่นได้ห้าหกสิบ กิโลก็เก่งแล้ว

1200กว่ากิโลเมตร ก็เท่ากับต้องปั่นยี่สิบวัน แต่นี่ใกล้จะเดือนสิบสองแล้วนะ!
เขาพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “คุณเย่ หากผมปั่นจักรยานไปจิน หลังตอนนี้ พอผมไปถึงก็เป็นเดือนแรกของปีแล้ว ถึงเวลาน้อง สาวผมยังต้องกลับมาฉลองปีใหม่ที่เป็นจิงอย่างแน่นอน ผมไปที่ นั่นไม่ใช่เสียเวลาเปล่าหรอกเหรอ?”

เย่เฉินถามเสียงเย็นว่า “เดือนแรกถึงจะไปถึง? ก้นนายลงไป อยู่ที่ขาหรือไง? วันหนึ่งแปดสิบกิโล สิบห้าวันก็ถึงแล้ว! และ ท่าทางน่าจะสิ้นเดือนสิบสองพอดี”

ขงเต๋อหลงหน้าเบ้ วันหนึ่งปั่นจักรยานแปดสิบกิโลเมตร นี่ เท่ากับจะเอาชีวิตกันแล้วไม่ใช่หรือ?

ปกติยังพอว่า ประเด็นคือตนเองเพิ่งจะทำการผ่าตัดเสร็จได้ไม่ นาน พอเคลื่อนไหวมากเกินไป บาดแผลก็จะฉีกเล็กน้อยจนรู้สึก เจ็บ เกรงว่าการเดินทางครั้งนี้คงต้องพบกับความลำบากไปอีก นาน…

ขณะที่เขากำลังคิดจะเจรจาต่อรอง เหว่ยเลี่ยงที่อยู่ด้านข้าง กัดฟันด่าว่า “แกยังคิดจะต่อรองอีกใช่ไหม? เชื่อไหมว่าฉัน สามารถทำให้แกกลับเย่นจึงไม่ได้อีกต่อไป?!”

ขงเต๋อหลงตกใจจนตัวสั่นเทิ้มไปทั่วร่าง พยักหน้าอย่างรีบ ร้อนแล้วพูดว่า “ฉันไม่ต่อรอง! ฉันไม่ต่อรอง! สิบห้าวันฉันต้องไป ถึงจินหลังอย่างแน่นอน!!

กล่าวจบ เขาก็มองไปที่เเฉินอีกครั้ง ก่อนจะกล่าวสะอึกสะอื้น ว่า “คุณเย่ ให้ผมผ่านปีใหม่ไปก่อนค่อยออกเดินทางได้ไหม…ไม่ อย่างนั้นพอผมถึงจินหลิงแล้ว ยังต้องลำบากลำบนกลับมาฉลองปีใหม่อีก…

เยเฉันยิ้ม ถามเขาว่า “ขงเต๋อหลง นายยังคิดจะกลับมาฉลอง

ปีใหม่อีก?” ขงเต๋อหลงกล่าวด้วยสีหน้างุนงง “ถึงเวลาน้องผมก็ต้องกลับ

มา แล้วผมไม่อาจอยู่ที่นั่นคนเดียวได้หรอกใช่ไหม?”

เย่เฉินกล่าวว่า “หลังนายถึงจินหลิง ขอบเขตในการเคลื่อนที่ ของนายจะจํากัดอยู่แค่ในเขตปกครองของเมืองจินหลิงเท่านั้น ถึงเวลาฉันจะให้คนติดเครื่องGPSระบุตำแหน่งไว้ตรงข้อเท้านาย ขอเพียงนายออกไปจากจินหลิง ฉันก็จะส่งคนจับตัวนายกลับมา หลังจับกลับมาแล้ว ฉันจะไม่ดีและไม่ด่านาย ทุกครั้งที่จับมา ฉัน จะเพิ่มระยะเวลาให้นายออกไปอีกหนึ่งปี หากนายหนีหลายครั้ง ก็อยู่จินหลงไปตลอดชีวิตแล้วกัน!

ขงเต๋อหลงหดคอ รีบร้อนกล่าวว่า “คุณเย่ คุณวางใจ หลังผม ไปถึงแล้ว ผมจะไม่ไปจากจินหลิงแม้แต่คืบเดียว…

พูดเสร็จ เขาก็ถามเย่เฉินอีกว่า “คุณเย่ ผมยังมีเรื่องอยากจะ ขอร้องคุณอีก คุณว่าผมโตมาจนป่านนี้ ทุกปีล้วนอยู่ด้วยกันกับ พ่อแม่ คุณอย่าให้ปีนี้ผมต้องอยู่ฉลองปีใหม่ที่จินหญิงคนเดียว เลยนะ…

เย่เฉินยังไม่ได้พูดอะไร เหว่ยเลี่ยงก็เอ่ยปากก่อนแล้ว เขา กัดฟันค่าเสียงลอดไรฟันว่า “ข่งเต๋อหลง! แกเบื่อชีวิตแล้วใช่ ไหม? คอยแต่จะต่อรองกับคุณเย่เรื่อยเลย? คุณเย่ไว้หน้าแกแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ๆๆ ..” ขงเต๋อหลงเลิกต่อต้านในท้ายที่สุด รีบร้อน โบกมือ กล่าวว่า “ผมไม่ต่อรองแล้ว…ผมรอให้จบงานเลี้ยงก็จะเดินทาง ทันที ภายในหนึ่งปีจะไม่ออกไปจากจินหลิงแม้แต่ครึ่งก้าว…

ที่ข้างกัน ตงซิ่วหัวที่รักลูกชายสุดจิตสุดใจ เห็นว่าในที่สุด ลูกชายก็นับว่ารอดพ้นจากความเจ็บปวดและอันตรายจากการ ผ่าตัดอีกครั้งแล้ว ก็ค่อยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก อย่างแท้จริง ก่อนจะรีบร้อนกล่าวปลอบว่า “ลูกรักวางใจ แม่จะ ให้คนไปซื้อจักรยานที่ดีที่สุด บ้านที่ดีที่สุดสักหลัง ในจินหลิง รถที่ ดีที่สุดสักคันให้ลูกเดี๋ยวนี้เลย จะไม่ยอมให้ลูกลำบากอยู่ที่จิน หลังเด็ดขาด!”

ในที่สุดขงเต๋อหลงก็วางใจซึ่งได้

แสดงว่าการลงโทษคราวนี้กลับกลายเป็นดียิ่ง

อย่างไรไปจินหลิน ขอเพียงตนเองเลี่ยงจากคมอาวุธของเ เฉินได้ก็พอ วันเวลาที่เหลือยังสามารถใช้ชีวิตเสพสุขอย่าง เงียบๆ ได้