สิ้นเสียง ท่านหงห้าก็เข้ามาพร้อมกับเขียว จื่อและอีกหลายสิบคนก็กรูกันเข้ามา

ทันทีที่เข้ามา เขาก็สั่งเปียวจื่อทันที “ล็อก ประตู และไม่ต้องให้ใครเข้ามา!”

เปียวจื่อรีบพยักหน้ารับคําสั่งทันที “รับ ทราบท่านหงห้า!!

พี่เจ็ดมองไปที่ท่านหงห้าอย่างตกตะลึง

สมองของเขาเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตอย่างสมบูรณ์

ท่านหงห้า

ราชาของเมืองจินหลิง

พี่เจ็ดเป็นเพียงหนึ่งในคนที่มีอิทธิพลในเขต

ท้องถิ่น แต่ท่านหงห้าเป็นราชาของเขตทั้งหมด!

ทุกคนบนท้องถนนต้องมาทำความเคารพ ท่านหงห้าถึงในเมืองหลัก!

เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าเขาที่มาช่วยจ้าวตง จัดการกับเรื่องเล็กน้อยนี่ ไปกระตุกหนวดเสือ อย่างท่านหงห้าได้

จ้าวตงไม่รู้จักท่านหงห้า เมื่อเห็นท่าทางตก ตะลึงของพี่เจ็ดเขาก็ขมวดคิ้วและถามว่า “พี่เจ็ด เกิดอะไรขึ้น? ตาแก่นี่เป็นใคร”

ทันทีที่คําพูดเหล่านี้ออกมา เจ็ดก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ

เขาจับผมของจ้าวตงและต่อยไปที่หน้าจ้าว ตงอย่างรุนแรง ต่อมจมูกของจ้าวางและมองดู เลือดที่ไหลออกจากรูจมูกทั้งสองข้างของเขา พี่ เจ๊คกัดฟันและสาปแช่ง “ไอ้จ้าว ถ้าแกอยากตาย อย่าลากฉันมาตายด้วย! นี่คือท่านหงห้า!”

“อะไรนะ?!” จ้าวตงตกใจในทันใด!

ท่านหงห้า?!

ราชาของเมืองจินหลิง?

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่

ท่านหงห้าในตอนนี้เดินไปด้วยใบหน้าที่ มืดมนและเตะเข้าที่เป้ากางเกงของพี่เจ็ด ลูกเตะ นั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส เขาคุกเข่า ลงบนพื้นทันทีด้วยใบหน้าไร้สีเลือด

ท่านหงห้าจ้องมองเขาและพูดอย่างเย็นชา

“แม้แต่นายท่านเย่ยังกล้ายุ่ง แกไม่อยากมีชีวิตต่อ

ไปแล้วใช่ไหม?”

พูดจบท่านหงห้าก็หันไปพูดกับเย่เฉินทันที และพูดอย่างละอายใจ “นายท่านเย่ ผมมาช้าไป ได้โปรดลงโทษผมด้วยครับ”

ท่าทีที่เคารพของท่านหงห้าที่มีต่อเย่เฉินทำ ให้ทุกคนในที่เกิดเหตุตกใจ

จ้าวตงตระหนักถึงว่าเขาไปยุ่งกับคนที่หาเรื่องด้วยไม่ได้ เขาก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ

เย่เฉินพยักหน้าให้หงห้า ไปที่พี่เจ็ดและ

ถามว่า “คุณรู้จักไอ้หมอนี่ด้วยเหรอ?”

หง า “รู้จักครับ เขาเป็นหนึ่งในลูกน้องของ ผม แต่ไม่ได้เจตนาที่จะยั่วโมโหนายท่านเย่ หาก นายท่านต้องการจะทําอะไร ได้โปรดพูดมา เดียว หงห้าจะทําทันที!!

เย่เฉินพยักหน้าและพูด “มันเป็นคนหยิ่ง ผยองเกินไป มันเข้ามาในห้องเพื่อที่จะฆ่าฉัน คน อย่างมันจะอยู่ในสังคมนี้ก็คงจะเป็นอันตราย ทําลายมันซะ ปล่อยให้ชีวิตของมันหลังจากนี้อยู่ ไม่ได้โดยไม่นั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต”

พี่เจ็ดรู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด

ลำพังตัวมันเองแค่อาศัยเรื่องต่อยตีเพื่อ เลี้ยงตัวเอง ถ้ามันกลายเป็นคนพิการที่ไม่ สามารถทําอะไรได้โดยไม่มีรถเข็นจริง ๆ ชีวิต มันหลังจากนี้จะยุ่งเหยิงแค่ไหน? มันจะไม่หายไป ตลอดชีวิตเลยรึไง!

เขาคุกเข่าลงบนพื้น เดินเข่าไปต่อหน้าเ เฉินแล้วร้องไห้พลางพูดว่า “นายท่านเย่ เป็นผมที่ มันเป็นกบในกะลา ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ ได้โปรดยก โทษให้ผมด้วย หลังจากนี้ผมจะไม่ทำให้นายท่าน ขุ่นเคืองอีก!”

เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันให้โอกาสแกแล้วไง แต่แกไม่รับเอง พี่เจิตนึกถึงสิ่งที่เป็นพูดกับเขาในเมื่อครู่

คุกเข่าลงและร้องขอชีวิตเหมือนหมาตัวหนึ่ง

เขาในตอนนั้นยังคงคิดว่าเปเฉินกำลังในหา ที่ตาย แต่ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่าไม่ใช่เขา แต่ ที่กำลังรนหาที่ตายมันคือตัวเขาเอง! ด้วยความ ตื่นตระหนก เบาโขกหัวลงกับพื้นร้องไห้ทันที พลางพูดว่า “นายท่านโปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง

และไว้ชีวิตหมาตัวนี้ด้วย!” เย่เฉินไม่สนใจเขาอีก แต่เขามองไปที่หงห้า และถามว่า “ยังไม่ลงมืออีก มัวรออะไรอยู่?”

หน้าของหงห้าแข็งทื่อและรีบพูดทันที “มา นี่! หักขามันเป็นชิ้น ๆ

ทันใดนั้นลูกน้องอีกหลายคนก็รีบวิ่งเข้ามา และกดพี่เจ็ดลงกับราบกับพื้นแผ่เป็นรูปอ้าแขน

มา

ขณะนั้นเองเปียวจื่อก็ดึงแท่งเหล็กออกมา และก้าวไปข้างหน้า

พี่เจ็ดยังร้องขอความเมตตา แต่เปียวจื่อยก ท่อนเหล็กขึ้นเหนือหัวของเขาและฟาดมันลง

พัวะ!

กระดูกหัวเข่าขวาของพี่เจ็ดถูกทุบละเอียด

อาการบาดเจ็บที่ถูกทุบจนกระดูกแตกละเอียดแบบนี้ ไม่สามารถรักษาได้ในชีวิตนี้!

พี่เจ็ดโอดครวญด้วยความเจ็บปวด แต่เ เฉิ นก็พูดในตอนนั้น “ยังไม่พอ หักขามันแค่ข้างเดียว มันยังสามารถใช้ไม้ค้ำยันได้ ฉันต้องการให้มัน นั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต!”

เปียว อพยักหน้าทันที กท่อนเหล็กขึ้น และฟาดมันอีกครั้งที่หัวเข่าซ้ายของพี่เจ็ด

พี่เจ็ดกลิ้งไปทั่วพื้นด้วยความเจ็บปวดและ ร่างกายของเขาก็ช็อก

หงห้าพูดกับเปียวจื่อ “เอาอะไรอุดปากมัน เพื่อไม่ให้เสียงมันรบกวนคุณเย่!”

“ครับ ท่านหงหา”

หลังจากนั้นทันทีเปียวจื่อยัดผ้าก๊อซสอง สามชิ้นเข้าไปในปากของพี่เจ็ดและโยนเขาลงบน พื้น มันก็นอนขดตัวเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว

จ้าวตงหน้าซีดด้วยความตกใจและในที่สุด เขาก็เข้าใจว่าเขาโกรธตัวเองมากแค่ไหนในตอน

ก่อนที่เย่เฉินจะทำอะไรไปมากกว่านี้ เขาก็ คุกเข่าลงบนพื้นและก้มหัวลง “เย่เฉิน นายท่านเยี ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรหยาบคายกับนายท่าน โปรดนายท่านเมตตา

หลิวลี่ลี่ก็ตกใจเช่นกันเมื่อเห็นจ้าวตงคุกเข่า ลงและขอความเมตตาเธอก็ลงไปคุกเข่าและก้มห้วขอโทษ

เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา “หญิงโฉดชาย ว แกคิดว่าถ้าแกขอความเมตตาจากฉัน ฉันจะ ปล่อยพวกแกไปจริง ๆ หรือ? ช่างโง่และไร้เดียง ลาจริง ๆ !”

ทั้งสองคนตัวสั่นไม่หยุด

ในเวลานี้มีคนสองสามคนในชุดดำเดินเข้า มาพร้อมกับคนวัยกลางคนและผู้สูงอายุสองคนที่ ถูกมัด

คนวัยกลางคนและผู้สูงอายุสองคนถูกทุบตี ฟกช้าสภาพปางตาย

พวกเขาโยนคนวัยกลางคนทั้งสองนี้ลงกับ พื้นแล้วโค้งคำนับให้เย่เฉิน “คุณเย่ คนที่คุณ ต้องการอยู่ที่นี่แล้วครับ!”

จ้าวตงและหลิวลี่ลี่มองไปที่พวกเขาและ เกือบจะช็อก!

คนวัยกลางคนและผู้สูงอายุสองคนนอนอยู่ บนพื้นคือพ่อของจ้าวตงจ้าวไห่เหิงและหลิวเยว่เซิ นพ่อของหลิวลี่ลี่

เย่เฉินบอกให้คนเทน้ำเย็นลงบนใบหน้า ของจ้าวไห่เหิงและหลิวเยว่เซิน ทำให้สองคนนั้น ตื่น จากนั้นจึงถามหลิวเยว่เซิน “ไอ้แซ่หลิว ลูกสาวของแกเป็นหญิงแพศยาและเธอเพิ่งทรยศ สามีด้วยการมีชู้ แกรู้เรื่องนี้ไหม?”
หลิวเยว่เซิ่นตกใจกลัว เขาถูกทำร้ายก่อนที่ เขาจะมา เมื่อรู้ว่าครั้งนี้ลูกสาวของเขาเป็นคนหา เรื่องขึ้นมา แต่เขาก็ยังคงสายหัวเพื่อปกป้องตัว เอง “ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้เรื่อง…”

เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “ไม่รู้เรื่องใช้ ไหม? ไม่รู้เรื่องก็เป็นเพราะว่าแกเป็นพ่อที่ ประมาทเลินเล่อเอง! เปียว อหักขาซ้ายมัน! เหมือนกับไอ้เลวตัวเมื่อกี้นี้!”

“ครับ!” เปียวจื่อพูดกับคนที่อยู่ข้าง ๆ ทันที “กดมันไว้!”

หลิวเยว่เชินตะโกนด้วยความตกใจ “ไม่! ช่วยด้วย!”

หลิวลี่ลี่ก็ตะโกนด้วยความตกใจ “พ่อ”

เปียวจื่อไม่ลังเลเมื่อลูกน้องของเขากดขา ของหลิวเยว่เซ็นเขาก็หวดท่อนเหล็กลงทันทีและ ทุบลงไป

“อ้าก…

หลิวเยว่เซินรู้สึกเจ็บปวดจนอยากตาย หัว เข่าของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ และเขากลัวว่ามัน จะไม่สามารถกลับมาเป็นปกติได้ในชีวิตนี้

ในขณะนั้นเย่เฉินก็ถามอีกครั้ง “ฉันจะถาม แกอีกครั้ง ลูกสาวของแกทำตัวร่านมีชู้ทรยศต่อ สามีของเธออย่างลับ ๆ แกรู้เรื่องนี้หรือไม่?”

หลิวเยว่เซินร้องไห้และพูดว่า “ฉันรู้ ฉันรู้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ