บทที่ 2346

เมื่อพูดถึงนี้ เสียงของเยเฉินก็ดังขึ้นเล็กน้อย และดูว่า “สุนัข แก่ตัวนี้ซูเฉิงเฟิง มันยังเป็นมนุษย์อีกไหม เพื่อประโยชน์ของเขา เอง เพื่อปัญหาเล็กน้อยในครอบครัวของเขาเอง ถึงกับจะสร้าง เหตุการณ์เลวร้ายที่มีอิทธิพลเลวร้ายเช่นนี้?! เขาไม่มีประกัน สังคม ความปลอดภัย ชีวิตและทรัพย์สินของประชาชนอย่าง จริงจังอยู่ในสายตาของเขาเลยเหรอ!!

ทันทีที่เย่เฉินพูดแบบนี้ หม่าฉงชิงก็ตกใจทันที……..

“หมอ……..หมอนี้กำลังจะทำอะไร เขาจะทำให้ตระกูลขุน เคืองถึงตายเลยเหรอ! ตอนนี้เขาเที่ยวชี้นิ้วว่าคุณท่าน ใหญ่แบบ นี้ พอวิดีโอนี้ถูกกระจายออกไปงั้น………คุณท่านใหญ่จะ กลายเป็นคนพาลของประชาชนทั่วประเทศอย่างแน่นอน!”

“ถึงตอนนั้น คนข้างบนก็จะให้ตระกูลซูต้องรับผิดชอบอย่าง แน่นอน และอาจถึงขั้นลงโทษอย่างรุนแรงต่อตระกูลซู…… 11 “มีโอกาสมากที่ตระกูลซูจะได้รับผลกระทบอย่างหนักจาก

เหตุการณ์นี้!”

เมื่อคิดเช่นนี้ หม่าฉงซิงก็พูดอย่างสั่นสะท้านทันที ว่า “เอ่อ……………คือฉัน……………..ฉันก็พูดยาก…ฉัน…ฉัน เป็นแค่คนทำตามคำสั่ง ไม่ควรคาดเดาสิ่งที่นายท่านพูด……”

หม่าฉงชิงพูดได้เพียงเท่านั้นเขาไม่กล้าชี้นิ้วด่าคุณท่าน ใหญ่แทนเยเฉิน แต่เขาก็ไม่กล้าแก้ต่างให้คุณท่านใหญ่ ต่อหน้าเย่เฉิน ดังนั้น ได้แต่ตอบในวิธีที่ดูเหมือนเป็นกลางนี้เท่านั้น แต่จริงๆ แล้วก็แค่โยนความผิดให้คนอื่น

เย่เฉินเยาะเย้ย “เรื่องทั้งหมดนี้ ฉันเชื่อว่าหลังจากที่คนทั่ว ประเทศรู้ความจริง พวกเขาจะมีวิจารณญาณที่ชัดเจนในใจของ พวกเขา! วันนี้เรื่องที่หลิวจ้านเข้าไปข้างในเจินเป่าเกือพร้อม ระเบิด มันก็เป็นข้อเท็จจริงที่ชัดเจนแล้ว และไม่มีใครสามารถ แก้ต่างแทนสุนัขแก่ซูเฉิงเฟิงได้!”

หลังจากนั้น เขาพูดอย่างเย็นซาว่า “ซูเฉิงเฟิง สุนัขแก่ตัวนี้เป็น เพียงสัตว์ร้าย! ก่อนหน้านี้เขาฆ่าหลานสาวของเขาเอง ก็คือซูรั่ว หลี ลูกสาวนอกกฎหมายของซูโสบู่เต้า แล้วให้ซูโสบู่เต้าเป็นแพะ รับบาปอย่างไร้ยางอาย และตอนนี้เขาต้องการจะฆ่าภรรยาของ ซูโสว่เต้า มันเป็นเพียงวิธีการเก่า ๆ !!

“ฉันเชื่อว่ามวลชน น่าจะสามารถเห็นใบหน้าน่าสมเพชของ ชายผู้นี้ได้ ผ่านแผนการโดยเจตนาของซูเฉิงเฟิงที่จะฆ่าตู้ไม่ชิง ในเวลาเดียวกัน เขาก็ต้องเคลียร์ความแค้นให้ซูโสเต้า ชายคน นี้ช่างน่าสังเวชจริงๆ พ่อแท้ๆอยากฆ่าลูกสาวนอกสมรสของตัว เอง ตอนนี้ก็จะฆ่าภรรยาของตัวเอง!”

เมื่อพูดถึงนี้ เย่เฉินหันกลับมาและพูดอย่างเย็นชา : “แท้จริง แล้ว พฤติกรรมของซูเฉิงเฟิงสัตว์ร้ายตัวนี้ มีมากกว่าพฤติกรรม เหล่านี้มาก!”
ทันทีที่เสียงหายไป เเฉินก็ยืนขึ้นทันที และขยับกล้องเข้าไป ใกล้โรลส์-รอยซ์ เขาถ่ายไม่ชิงและซูจือหยูที่ได้รับบาดเจ็บ สาหัสและหมดสติ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ซูเฉิงเฟิง หมาแก่ตัวนี้ เพื่อการเอาหน้าของตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าหลานสาวของตัวเองซูจื่อหยุ อยู่ในรถคันเดียวกับตู้ไปชิง ก็ยังไม่กลับเนื้อกลับตัว ถึงขั้นสั่งลูก น้องให้ฆ่าซูคือหยูกับให้ชิงไปด้วยกัน! ไอ้สารเลวแก่ๆนี้ เป็น ขยะแห่งชาติ ที่ต้องได้รับโทษหนัก!”

เมื่อหม่าฉงชิงได้ยินแบบนี้ เขาก็โพล่งออกมาด้วยความตกใจ และตะโกนว่า “ไม่! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ! นายท่าน………นายท่าน เขาไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่อยู่ในรถด้วย!”

เย่เฉินหยุดถ่ายวิดีโอโดยตรง เดินกลับมาตรงหน้าเขา แล้ว ตบลงไป “แกยังปากดีอยู่อีกเหรอ? ในเวลานี้ยังจะหาข้อแก้ตัว ให้หมาแก่ตัวนั้นอยู่อีก!”

หม่าฉงชิงพูดอย่างหมดหวัง “ฉันไม่ได้หาข้อแก้ตัว…….ฉันพูด ความจริง……..นายท่านเขาไม่อยากทำร้ายคุณหนูใหญ่จริงๆ คือ หลิวจ้าน! หลิวบ้านพาคุณหนูใหญ่ขึ้นไปบนรถโดยไม่ได้รับ อนุญาต!”

เย่เฉินเยาะเย้ยและพูดว่า “ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ซูเฉิงเฟิง สุนัขแก่ตัวนี้ชอบใส่ร้ายคนอื่นไม่ใช่เหรอ? วันนี้ฉันจะให้เขารู้สึก เหมือนถูกคนอื่นกดขี่ และถูกใส่ร้ายบ้าง!”