บทที่ 503

เหอเหลียนทรุดลง

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เย่เฉินที่ดูไม่เป็นอันตรายใดๆ จะเป็น คนที่ใช้วิธีโหดเหี้ยมเช่นนี้

เขาหักนิ้วทั้งสิบของตน แล้วยังจะเล่นเป่ายิ้งฉุบอีก ตนก็ออก ได้แค่กระดาษ แบบนี้เล่นไปไม่เท่าไหร่ก็ต้องแพ้ๆไปเท่านั้น แน่ๆ?

เย่เฉินมองไปที่เหอเหลียน พูดด้วยสีหน้าที่ ไร้อารมณ์ว่า “มา เริ่มได้

พูดจบ เย่เฉินก็สะบัดมือไปมา ปากก็พึมพำพูดว่า “เป่ายิ้ง

ทันทีที่สิ้นเสียง เขาก็ทำมือเป็นรูปกรรไกรทันที

ส่วนเหอเหลียนนั้นก็ไม่มีปัญญาที่จะบังคับนิ้วมือตนเองได้ จึง ได้แต่มองไปที่เย่เฉินด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกเหมือนกับตอนที่ เสียแม่ไปอย่างไงอย่างงั้น

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “ผมออกกรรไกร คุณออก กระดาษ นั่นก็แปลว่าผมชนะแล้วน่ะสิ คุณติดเงินผมสิบล้านแล้ว นะ”

พูดเสร็จ เย่เฉินก็พูดต่อว่า “มา เรามาเล่นตาที่สองกันเถอะ
“เป่า ยิง ฉุบ!”

“โอ้ ผมชนะอีกแล้ว คุณติดเงินผมยี่สิบล้านแล้วนะ”

“มาตาที่สาม! ”

“เป่า ยิ้ง ฉุบ! ’

“คุณ ซื่อสัตย์เสียจริงนะ ทำไมออกแต่กระดาษล่ะ? ช่วยไม่ได้ จริงๆ คุณติดเงินผมสามสิบล้านแล้วนะ”

เย่เฉินรู้สึกเพลิดเพลินเป็นอย่างมาก ในไม่ช้าก็ชนะเพื่อเรียน

ไปแล้วสิบตา ทั้งหมดก็ร้อยล้านพอดี

สุดท้านเย่เฉินก็พูดกับเธอว่า “มา มาชำระหนี้กันเถอะ” เหอเหลียนร้องไห้และกล่าวว่า “ท่านอาจารย์เย่ ฉันไม่ได้มีเงิน มากขนาดนั้นหรอกนะ……

เย่เฉิน โบกมือไปมา “ผมไม่สนใจหรอกนะ โทรหาครอบครัว ของคุณซะ โทรหาลูกของคุณ ลูกสะใภ้ลูกเขย สามีของเธอ โทร หาให้หมด เอาเงินทั้งหมดมา จะเอาอสังหาริมทรัพย์ไปจำนอง ก็ได้ เอามาให้หมด ถ้าน้อยกว่าร้อยล้านแม้แต่นิดเดียว ฉันจะพา เธอแล้วคนในทะเบียนของเธอทุกคนที่มีอายุเกินสิบแปดปี จะถูก ส่งไปทำงานที่เหมืองถ่านหินสีดำทั้งหมด เงินเดือนเดือนละสอง พัน ถึงร้อยล้านเมื่อไหร่ พวกเธอก็จะเป็นอิสระเท่านั้น

หลังจากพูดจบ เขาก็ถามหงห้า “นายรู้จักเหมืองถ่านหินสีดำ ใช่ไหม? ”
“รู้จักครับ” หงห้าโพล่งออกมา “ผมมีเพื่อนอยู่สองสามคน แต่ ก่อนพวกเขาอยู่ในหลิงแล้วฝ่าฝืนอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงต้อง ส่งไปที่เหมืองถ่านหินสีดำที่จิ๋นซี ถึงตอนนั้นท่านสามารถส่งพวก เขาไปที่นั่นได้เลยครับ

“ดีเลย” เย่เฉินพยักหน้า และพูดกับเหอเหลียนว่า “มา อธิบาย มา ทะเบียนบ้านของเธอมีทั้งหมดกี่คน?

เหอเหลียนรู้สึกกลัวเป็นบ้า คุกเข่าบนพื้นและร้องไห้พร้อมกับ พูดว่า “ท่านอาจารย์เย่ ลูกชายและลูกสาวของฉันล้วนเป็น นักเรียนที่จบมาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ตอนนี้พวกเขาคือ เสาหลักของประเทศ ท่านจะมาทำลายชีวิตพวกเขาแบบนี้ไม่ ได้!

เยเฉันยิ้มอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “โอเค ลูกๆของเธอจบจาก มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงงั้นเหรอ? แล้วครอบครัวอื่นๆที่ถูกเธอ ทำลายล่ะ? ลูกๆของพวกเขาจะยังกินข้าวกันลงอยู่เหรอ? พวก เขาจะมีชีวิตต่อไปไหม? ไม่ต้องพูดถึงการเข้ามหาวิทยาลัยที่ มีชื่อเลย ทําไมตอนทําลายชีวิตพวกเขา คุณไม่คิดถึงพวกเขาสัก หน่อยเหรอ? ”

เหอเหลียนรู้สึกเสียใจและกลัวไปหมด สีหน้าของเธอช่าง ขาวซีดไปหมด

เธอทําลายคนไปไม่น้อยเลยทีเดียว มีผู้คนนับไม่ถ้วนที่ถูกเธอ ทําลายครอบครัวพังเลยก็มี แต่เธอก็ไม่เคยสนใจเลยแม้แต่น้อย

เธอคิดแต่เพิ่งหาเงิน หาเงินให้กับตัวเอง สิ่งอื่นไม่ได้สำคัญอีกต่อไป

ดังนั้น ตอนนี้การชำระแค้นถึงได้มาหาเธอ

เย่เฉินต้องการส่งลูกชายและลูกสาวที่เธอบ่มเพาะเลี้ยงดูมา ส่งทั้งคู่ไปขุดถ่านหินที่เหมืองถ่านหิน

การทําลายทั้งชีวิตของเธอ โดยการลักพาตัวสิ่งที่เป็นทั้งสติ ปัญญาและกำลังกายของเธอนั้น ถือเป็นการลงโทษที่ดีที่สุด

แล้ว!