บทที่1483

เมื่อเยเฉันเห็นว่าขงเต๋อหลงยังมีนิสัยนี้ เย่เฉันอดไม่ได้ที่จะ เยาะเย้ย “ฉันว่านะขงเต๋อหลง นายนี่นะทำความผิดซ้ำซากอยู่ได้ ครั้งก่อนกลืนสร้อยคอยังไง นายลืมแล้วเหรอ?”

ครั้งก่อน สาเหตุหลักๆที่ขงเต๋อหลงถูกบังคับให้กลืนสร้อยคอ พลอยเส้นนั้น เพราะเขาแพ้เดิมพันให้กับเยเฉิน

ตอนนั้น เขาได้นำสร้อยคอหลายสิบล้านเส้นก็รู้สึกยอดเยี่ยม มากแล้ว และในขณะเดียวกัน ยาอายุวัฒนะที่เยเฉันมอบให้กับ ซึ่งหวั่นถึง นั้นดูไร้ค่าไปเลย

แต่เขาไม่นึกเลยว่า ยาอายุวัฒนะเม็ดเดียว จะขายในราคาสูง ถึง 2 พันล้านหยวน ในงานเลี้ยงวันเกิดของซ่งหวั่นถึง

แต่ว่า หลังจากที่ขงเต๋อหลงกลับมา เขาคิดเรื่องนี้ตลอด และ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขามักรู้สึกว่าไม่มีทางที่จะมีคนยอมทุ่ม 2 พันล้านเพื่อซื้อของ โง่ๆ แบบนี้

ดังนั้น ความเป็นไปได้ที่มากที่สุดก็คือ ที่จริงแล้วหลไม่หลาย อาจจะรวมหัวกับเย่เฉินมาแสดงคู่ให้ตนดู แม้ว่าหลีไปหลายจะ จ่ายเงินไป 2 พันล้าน แต่มีความเป็นไปได้สูง ที่หลังจากหันหลัง กลับ เย่เฉินก็คืนเงินให้เขา

ดังนั้นเขาจึงเกลียดเย่เฉิน มากยิ่งขึ้น
เดิมที่คิดจะไปหาคิดบัญชีกับเขาที่จีนหลิงหลังปีใหม่ ไม่นึก เลยว่าเขาจะมาที่เย็นจึงเอง แล้วยังมาบ้านของคุณย่า ซึ่งทำให้ เขาเกลียดขึ้นมาทันที

ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้ยังอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิด เขาอยากจะโทรหา คนมาทันที มาทุบตีเเฉินให้ตาย

ดังนั้น เขาจึงตะโกนใส่เย่เฉินทันที “ไอ้แซ่เย่ ครั้งก่อนที่นาย ทำฉัน ฉันยังไม่คิดบัญชีกับนายเลย ตอนนี้นายกล้ามาอวดดีกับ ฉันที่เล่นจิง?”

ขณะที่เขาพูด เขาถามอย่างโกรธเคือง “มึงบอกความจริงกับก มาเถอะ ว่าครั้งก่อนหลไม่หลายเป็นพวกเดียวกับมึงใช่ไหม?”

เย่เฉินพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “ถ้านายยอมแพ้ไม่เป็นก็

บอกตรงๆ ไม่น่าอายหรอก ถ้ายอมแพ้ไม่เป็นแล้วยังขี้โกง นั่นก็

คงจะน่าอาย”

ขงเต๋อหลงโมโหทันที กัดฟันพูดว่า “มึงแม่งมาบอกว่ากูยอม แพ้ไม่เป็นเหรอ? กูยอมแพ้ไม่เป็นงั้นเหรอ?”

เย่เฉินยิ้มถามว่า: “ถ้านายแพ้เป็น เรามาพนันกันใหม่”

ขงเต๋อหลงพูดทันที “ได้! ว่ามา จะเดิมพันอะไร?”

เย่เฉินพูดว่า “นายบอกไม่ใช่เหรอว่าพัดที่ฉันให้นั้นมีค่าเพียง ไม่กี่ร้อยหยวน? ดังนั้น ถ้าพูดของฉัน มีค่ามากกว่าหยกของนาย นานจะกินหยกของนาย เหมือนครั้งก่อนที่นายกินสร้อยรึเปล่า?”

“เชี่ย!” เมื่อขงเต๋อหลงได้ยินว่าเรื่องที่เขากลืนสร้อยคออีกครั้งเขาก็โกรธทันที ไอหนู มึงแม่งอยากตายเหรอ? เดี๋ยวกูหาคนมา ฆ่ามึง เชื่อรึเปล่า!!

ต่งรั่งหลินพูดอย่างโกรธเคือง : “พี่ เย่เฉินเป็นเพื่อนของฉัน พี่ อย่าทําเกินไป!

“ท่าเกินไป?”เต๋อหลงพูดอย่างเย็นชา “นี่มันยังไม่เท่าไหร่เลย เธอก็รู้สึกว่าเกินไปแล้ว? ฉันจะบอกให้นะ ความแค้นที่สะสมมา ครั้งนี้ฉันจะฆ่ามันให้ได้”

มันไม่ดีนัก คิดว่ามันมากเกินไปหรือ? ฉันบอกแล้วไงว่าความ เกลียดชังฉันจะฆ่าเขาอย่างแน่นอน!

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “ดูสิ บอกนายแพ้ไม่เป็นนายก็ไม่ยอมรับ อย่างกับสุนัขจนตรอก ยังจะปากแข็งอีก? ทำไม ไม่กล้าเดิมพัน งั้นเหรอ?”

“ฉันไม่กล้าเดิมพัน?”ขงเต๋อหลงพูดอย่างดูถูก “จี้หยกเขียว จักรพรรดิ์ที่คัดเลือกมาอย่างดีของฉัน จะเทียบกับพัดแกไม่ได้กับ พัดเห่ยๆของแกไม่ได้เหรอ? นี่มันเรื่องตลกระดับนานาชาติอะไร เนี่ย!”

หลังจากนั้น ขงเต๋อหลงถามอย่างเข้มงวด “ถ้าแกแพ้จะทำไง? กล้ากินพัดของแกไหมล่ะ?”