บทที่ 2480

“งั้นดีเลย!” หานเหม่ยจึงรีบพูด “งั้นนายออกไปก่อน ฉันรีบ เปลี่ยนเสื้อผ้า เราจะได้ออกไปกัน!

“โอเค…” เซียวฉางควนหดหูมาก เขาทำได้เพียงตอบตกลง และหันหลังเดินออกไป ด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว

ห้องนอนนี้ ในสายตาของเขา เป็นสถานที่อบอุ่นที่เขาจากมา เกือบ 30 ปี

แต่ตอนนี้ เขาทำได้เพียงยืนนอกประตู รอทานเหม่ยจึงเปลี่ยน เสื้อผ้าข้างใน

สิ่งสำคัญไปกว่านั้น หลังจากหานเหม่ยงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอจะลากเขาออกไปวิ่ง…

เชียวฉางควนถอนหายใจอย่างหดหู เขายกมือหนึ่งขึ้นมาปิด หน้า ส่วนอีกมือกุมหน้าเอาไว้ และคุกเข่าลงหน้าห้องนอนหาน เหม่ยฉิง

ตอนคุกเข่าลง เขายังครุ่นคิด “นี่มันเกิดจากตรงไหนกันแน่ อย่าบอกนะว่าโจ๊กข้าวฟ่าง ได้ผลอย่างมหัศจรรย์จริงๆ!”

ผ่านไปสามนาที ประตูห้องนอนถูกเปิดออก

หานเหม่ยฉิงเดินออกมา ตอนนี้เธออยู่ในชุดวิ่งรัดรูป และรวบ ผมยาวมัดเป็นหางม้า ดูไม่เหมือนผู้หญิงอายุห้าสิบสักนิด บอกว่าอายุสามสิบยังเชื่อเลย

หานเหม่ยจึงเห็นเขียวฉางควบคุกเข่าอยู่บนพื้น เธอรีบถามว่า “ฉางควน นายคุกเข่าตรงนี้ทำไม

เขียวฉางควนรีบลุกขึ้น เขาพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ไม่มี อะไร ฉันแค่พักแป๊บนึง…”

พูดจบ เขามองหานเหม่ยงในชุดรัดรูป เรือนร่างอันสมบูรณ์

แบบ แทบจะทำให้ลูกตาเขากระเด็นออกมาข้างนอก

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ หานเหม่ยจิงอายุขนาดนี้แล้ว แต่ยังดูแล ร่างกายได้ดีขนาดนี้

เพราะชุดรัดรูปทำให้เห็นสัดส่วนชัดเจน ถ้าร่างกายมีเซล ลูไลท์เพียงเล็กน้อย ก็จะเห็นได้อย่างชัดเจน

แต่รูปร่างของหานเหม่ยฉิง แทบจะหาจุดบกพร่องไม่เจอเลย

หานเหม่ยฉิงเห็นเซียวฉางควนเหม่อลอย เธอรู้สึกเขินอาย แต่ เธอไม่มีเวลามาสนใจอะไรมาก จึงรีบพูดว่า “เรารีบออกไปกัน เถอะ ฉันร้อนไม่ไหวแล้ว!”

เชียวฉางควนทำได้เพียงพยักหน้าอย่างขัดใจ และเดินตาม หานเหม่ยฉิงลงมาข้างล่าง

เขตคฤหาสน์ที่หานเหม่ยจึงอาศัยอยู่ไม่ห่างจากริมแม่น้ำมาก นัก เดินจากเขตคฤหาสน์ ผ่านพื้นที่สีเขียว และข้ามถนนไป ก็จะ ถึงทางเดินริมแม่น้ำแล้ว
หลายปีมานี้ ประเทศสนับสนุนให้ประชาชนออกกำลังกาย ดัง นั้นบริเวณข้างแม่น้ำ ในเมืองจีนหลิง ถูกสร้างให้เป็นทางเดิน ยาวประมาณ 20 กิโลเมตร ครึ่งหนึ่งเป็นทางสำหรับวิ่ง ถูกปูด้วย ยางพาราสังเคราะห์ ให้ประชาชนได้วิ่งออกกำลังกายโดยเฉพาะ

ตั้งแต่หานเหม่ยจึงมาอยู่ที่นี่ ปกติเธอจะมาวิ่งที่นี่วันละรอบ การที่เธอมีรูปร่างดีขนาดนี้ เพราะเธอออกกำลังกายมาตลอดสิบ กว่าปี

ส่วนเซียวฉางควน ถึงรูปร่างจะไม่เลว แต่เขาคือชายวัยกลาง คนทั่วไป ปกติเขาออกกำลังกายน้อยมาก นอกจากดื่มชา ดู ลูกปัดโบราณ ดูเหอเถอ ของล้ำค่าในสมัยก่อนของจีน เขาออก กำลังกายมากที่สุดก็คือ คุยกับคนในสมาคมการเขียนพู่กันจีน และภาพวาดไปเรื่อยเปื่อย ฝีปากคล่องแคล่วกว่าฝีเท้า

ดังนั้น เมื่อมาวิ่งกับหานเหม่ยฉ่ง ยังไม่ถึงสามนาที เขารู้สึก หอบจนตามไม่ทัน

ส่วนหานเหม่ยฉิง เหมือนเลือดลมสูบฉีด วิ่งแค่นี้อย่าว่าแต่ไม่ หอบ สีหน้าของเธอยังเป็นปกติมาก

ไม่นาน เขียวฉางควนไปต่อไม่ไหวแล้ว เขาพูดอย่างเหนื่อย หอบ “เหมีย…เหม่ยจิง เอ่อ…ฉันวิ่งไม่ไหวแล้วจริงๆ เรา…เราพัก ก่อนได้ไหม”

หานเหม่ยงไม่เพียงแต่จะไม่เหนื่อย แต่เธอรู้สึกเหมือนยัง ไม่ทันได้เริ่มเลย

ดังนั้น เธอจึงรีบพูดว่า “ฉางควน นายเดินช้าๆ ดีไหม ฉันขอวิ่งก่อนสักพัก แล้วค่อยกลับมาหานาย ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้สึกว่าไม่รู้จะเอากำลังในร่างกายไปใช้ที่ไหน ทำได้เพียง ใช้สอง ขา เอาพละกำลังออกมา ฉันเลยหยุดไม่ได้…

เขียวฉางควนกัดฟัน เขาพูดอย่างดึงดัน “งั้น…งั้นฉันวิ่งกับเธอกว่า…”

พูดจบ เขาใช้แรงที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิด วิ่งตามไปอย่างสุด ชีวิต…