บทที่ 934

สีหน้าของ เฉินจือข่ายตกตะลึงเมื่อได้ยินคนทั้งกลุ่ม แต่เขาไม่ คิดว่าวิธีการของคุณชายจะโหดร้ายขนาดนี้

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่คนกลุ่มนี้ทำไปนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่โหดเหี้ยมไร้ มนุษยธรรม สำหรับพวกเขาวิธีการตายแบบนี้มันก็ยุติธรรมมาก แล้ว

ถ้าในสมัยก่อนคนเลวๆแบบนี้ต้องโดนลงโทษ การแล่เนื้อ แบบหลิงฉือ

เขาจึงไม่ลังเล พร้อมพูดกับชายชุดดำสองคนข้างๆ เขาทันที ว่า “พวกแกสองคนไปจัดการ อย่าลืมกรีดแผลมันให้ลึกๆล่ะ! ‘

ทั้งสองคนนั้นเป็นนักฆ่าชั้นยอดที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน ดังนั้น พวกเขาจึงคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ ทั้งสองจึงหยิบมีดออกจาก กระเป๋าทันที และเดินไปทางเซวหนานซาน ด้วยใบหน้าที่ได้ ความรู้สึกใดๆ

เซวหนานซาน ผู้ซึ่งไม่ยอมอ่อนข้อ ในตอนนี้ทั้งตัวสั่นสะท้าน ด้วยความตกใจ ร้องไห้เสียงดัง “พี่ใหญ่ผมผิดเอง พี่ใหญ่ผมผิด ไปแล้ว

พี่อยากจะให้ผมพูดอะไร ผมจะยอมพูดทุกอย่างที่พี่ต้องการ ผมจะไม่เสแสร้งกับพี่อีกต่อไป ได้โปรดอย่าทรมานผมเลย!

เย่เฉินหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา “ทำไมล่ะ? ยังไม่เริ่มเฉือนเลยนะ นายก็กลัวซะแล้วเหรอ? แล้วความกล้า ในตอนนั้นล่ะ นาย คิดว่าคู่ควรกับเหลียงจิ้งหรูเหรอ”

เซวหนานชานพูดด้วยความกลัว : “พี่ใหญ่คุณสามารถทุบตี ผมกี่รอบก็ได้ แม้ว่าพี่จะฆ่าผมตอนนี้ก็ยังได้ ผมขอร้องเพียงพี่ อย่าทรมานผมเลย

พี่อยากให้ผมพูดอะไรผมก็จะพูด ผมจะให้ความร่วมมือทุก อย่างไม่ว่าอะไรก็ตาม

เย่เฉินกล่าวว่า “ขอโทษด้วยนะ ผมเพิ่งจะให้โอกาสนายไป แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว

พูดจบ เย่เฉินก็บอก : “เพิ่งจะคิดแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่มี ประโยชน์อะไร แต่นายไม่ต้องกังวลไป ผมจะไม่ปล่อยให้ปลา ชอนไชไปถึงกระดูก เดี๋ยวผมจะให้นายทิ้งคำสั่งลาไว้สองสาม ประโยคให้พี่เขยของนายสักหน่อย

ทันทีที่พูดจบ เย่เฉินก็ออกคำสั่งแก่ชายสองคนในชุดด่า “ก่อน อื่นจัดการขาทั้งสองข้างของมันให้ฉันเดี๋ยวนี้!

คนทั้งสองหยิบมีดออกมาทันทีและกรีดไปที่ขากางเกงของเซว หนานซาน เลือดที่ไหลนองจากรอยแผลนับไม่ถ้วนที่น้องและต้น ขาของเขา ทําให้เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

คนข้างๆที่ได้เห็นต่างก็ขนลุกไปตามๆกัน

หลังจากนั้นไม่นาน เฮลิคอปเตอร์ก็ห้อยร่างเซวหนานซาน ต่องแต่ง ซึ่งขาของเขาทั้งสองเต็มไปด้วยบาดแผลที่เปื้อนเลือดจากนั้นก็ห้อยตัวของเขาลงไปในแม่น้ำ

แม้สะพานจะสูงเท่าไหร่ ก็ยังสามารถได้ยินเสียงร้องของเซว หนานชานเหนือผิวน! หลังจากผ่านไป 10 นาที เยเฉันก็พูดว่า “เอาล่ะ พาเขาขึ้นมาได้

เฮลิคอปเตอร์ก็ค่อยๆ ดึงเขากลับขึ้นมา

เมื่อนำเขาไปที่ข้างสะพาน ขาทั้งสองข้างของเขาที่โดนปลา ชอนไชกินไปในแม่น้ำเมื่อดูแล้วไม่เป็นรูปเป็นร่าง หลายที่เนื้อ เปิดจนเห็นกระดูก

เพิ่งจะผ่านไปเพียง 10 นาที แต่สำหรับเซวหนานซานนั้น เป็น10 นาทีที่ยากและเจ็บปวดที่สุดในชีวิต

ใน 10 นาทีนั้น เขารู้สึกได้ถึงปลาน้อยใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วน

ในแม่น้ำ พยายามรุมที่จะฉีกเนื้อของเขาเป็นชิ้นๆ ออกจาก

บาดแผลที่ขาของเขา

รู้สึกราวกับว่า เหมือนกับถูกกัดกินนับไม่ถ้วนที่ขา โดยทุกค นั้นเจ็บทรมานจนเขาอยากที่จะตาย!

เขาในตอนนี้นั้น มีความคิดเดียวอยู่ในหัวคือ ไม่ว่าอย่างไร ก็ตาม ก็ไม่สามารถที่จะกลับไปให้โยนลงในน้ำได้อีกแล้ว!

ดังนั้นไม่ว่าเย่เฉินจะขอให้เขาทำอะไรต่อไป เขาไม่กล้าที่จะ ขัดขืนอีกต่อไป!

ชายชุดดำทำให้เซวหนานซาน ผู้ซึ่งเจ็บปวดจนล้มลงคุกเข่า ข้างคนอื่นๆ อีกครั้ง เย่เฉันมองมาที่เขาและถามว่า “นายรู้สึกอย่างไรบ้างล่ะ?”

เซวหนานชาน ร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน: “ได้โปรดฆ่าผม เถอะผม ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว…….

เย่เฉินตอบอย่างเย็นชา: “ตอนนี้ผมจะให้โอกาสนายอีกครั้ง ผมถามอะไรนายต้องตอบออกมา ถ้านายตอบได้ดี ผมจะให้นาย ได้อย่างที่หวัง ถ้าตอบไม่ดีก็คงช่วยไม่ได้”

เซวหนานซาน พยักหน้ารัวๆ พลางร้องไห้และพูดว่า “พี่ใหญ่ ถามมาเถอะฉันจะตอบทุกคำถามที่พี่ถาม