บทที่ 1839

ในขณะนี้ สภาพของหม่าหลันก็น่าเวทนาเป็นอย่างมาก

เธอถูกลูกน้องของหงห้าส่งไปที่โรงพยาบาลกระดูกที่ดีที่สุด ของเมืองจีนหลิง ต่อจากนั้นจัดเตรียมผู้เชี่ยวชาญมาดำเนินการ ผ่าตัดข้อเข่าของเธออย่างเร่งด่วน

อันที่จริงอาการบาดเจ็บอย่างเธอ หนทางที่ดีที่สุดก็คือต้องเข้า รับการผ่าตัดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หลังจากที่ยึดตรึงเข่า ด้วยเหล็กแผ่นและสกรู ค่อยใช้เชือกห่อหุ้มเพื่อป้องกัน

แบบนี้ ก็ได้รับผลการฟื้นฟูที่ดีที่สุด

หลังจากที่ผ่าตัดเสร็จ กลับไปที่ห้องผู้ป่วย ลูกน้องของหงห้ารอ เธออยู่ที่นี่แล้ว

ลูกน้องคนนั้นพูดกับหม่าหลั่นว่า “คุณหม่า ครั้งนี้จับกุมหลี่ ชุ่ยฮัว คุณทําผลงานได้ดีมาก ดังนั้นค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด ของคุณในครั้งนี้ มีทางตำรวจสากลอย่างพวกเรามารับผิดชอบ ทั้งหมด”

หม่าหลันมองไปที่ขาขวาที่เข้าเฝือก ร้องไห้ออกมาอย่างเป็น ทุกข์ และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “คุณตำรวจสากลค่ะ ไม่ว่ายัง ใจคุณห้ามปล่อยหลี่ชุ่ยฮัวคนนั้นไป!”

คนคนนั้นพยักหน้า และพูดอย่างเคร่งขรึม: “คุณหมาคุณ วางใจเถอะ พวกเราจะต้องลงโทษเธอตามกฎหมาย!”
พูดแล้ว เขาก็พูดกำชับว่า “ใช่แล้ว คุณหม่า เพื่อความ ปลอดภัยของตัวคุณเอง ยังมีเรื่องที่ผมต้องเตือนคุณ

เมื่อหม่าหลันได้ยินเช่นนี้ ยังเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของ ตัวเอง รีบพูดว่า: “คุณพูดมา!”

คนคนนั้นพูดอย่างจริงจังว่า “หลี่ซุยฮัวเป็นนักต้มตุ๋นข้ามชาติ เบื้องหลังของเธอ เป็นแก๊งฉ้อโกงขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมหลาย สิบประเทศ แม้ว่าครั้งนี้พวกเราจะจับกุมหลี่ซุยฮัวมาดำเนินคดี แต่ว่าพวกพรรคของหลี่ยฮัวยังมีอีกหลายคนที่ยังไม่ได้ถูกเรา จับกุมมาดำเนินคดี ดังนั้นห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด ไม่ อย่างนั้น มีความเป็นไปได้สูงที่จะประสบกับการแก้แค้นของแก๊ง ฉ้อโกงนี้!”

เมื่อหม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้องไห้เสียงดัง ในทันที

“โอ้แม่เจ้า นี่ไม่จบสิ้นสักที! ครั้งก่อนเป็นเพราะเรื่องนี้ ทำให้ ฉันเข้าสถานที่กักขัง ทุกข์ทรมาน ขายังหักด้วย…

“ตอนนี้ขาของฉันเพิ่งจะหายดี ยังไม่ทันได้กระโดดโลดแล่น สองวัน ยังเป็นเพราะเรื่องนี้ ก็ถูกทำให้ขาหัก คุณว่าครั้งหน้าพวก เขายังมาแก้แค้นฉัน ฉันจากนี้ไปฉันจะทำยังไงดี…ทำไมชีวิตฉัน ถึงได้ลำบากขนาดนี้ ”

คนคนนั้นรีบพูดปลอบใจว่า “คุณหม่า คุณอย่าเพิ่งตื่นเต้น ครั้งนี้ต่างจากครั้งที่แล้ว

หม่าหลันร้องไห้ถามว่า “มีอะไรที่ต่างกัน พวกคุณก็ยังไม่ได้ จับพวกเขาให้หมดไม่ใช่เหรอ? ตราบใดที่พวกเขายังมีพรรคพวกอยู่ข้างนอก ก็อาจจะมาแก้แค้นฉันได้! ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้ฉัน ทำให้หลี่ซุยฮัวลูกพี่ใหญ่ของพวกเขาเข้าไปแล้ว พวกเขาก็ยิ่ง ไม่มีทางปล่อยฉันไป! ก่อนหน้านี้หักขาของฉัน งั้นต่อไปอาจจะ ฆ่าฉันก็ได้!”

คนคนนั้นอธิบายว่า: “คือแบบนี้คุณหม่า พวกเรายังคง ระมัดระวังเป็นอย่างมาก เรื่องที่จับกุมหลี่ชุ่ยฮัวไม่ได้ทำให้ข่าวรั่ว ไหลออกสู่โลกภายนอก ตราบใดที่เราไม่เปิดเผย และทางคุณไม่ เปิดเผยเรื่องนี้ ก็ไม่มีใครที่จะเชื่อมโยงไปถึงตัวของคุณได้

หม่าหลันถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรีบถามอีก ว่า “แต่ว่าคุณดูสภาพที่น่าสมเพชตอนนี้ของฉัน ขาหักแล้ว หน้า ก็โดนตบจนบวมเป็นหัวหมู ผมยังถูกหลี่ชุ่ยฮัวดึงขาดหนึ่งช่อ ฉัน จะอธิบายกับคนในครอบครัวยังไง?”

คนคนนั้นรีบพูดว่า “อันที่จริงเรื่องนี้อธิบายได้ง่ายมาก ครั้ง ก่อนคุณเข้าไปในสถานที่กักขังอธิบายกับคนในครอบครัวยัง ไง?”

หม่าหลับพูดว่า “ตอนนั้นฉันบอกกับพวกเขาว่าฉันถูกหลอก ให้เข้ากลุ่มแชร์ลูกโซ่ ต่อจากนั้นถูกนำตัวไปที่สถานที่กักขังใน ฐานะพนักงานของแชร์ลูกโซ่…”

คนคนนั้นพยักหน้า และพูดว่า “ครั้งนี้คุณก็บอกกับคนใน ครอบครัวของคุณว่า สมาชิกหลายคนของกลุ่มแชร์ลูกโซ่ตั้งใจ วางแผนแก้แค้นคุณ ดังนั้นทำร้ายจนคุณกลายเป็นสภาพแบบนี้ ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะเชื่อ
หม่าหลันก็ถอนหายใจ: “เฮ้อ เรื่องราวดำเนินมาถึงตอนนี้ก็ ทำได้เพียงทำแบบนี้แล้ว…

คนคนนั้นหยิบโทรศัพท์ของหม่าหลั่นออกมา และยื่นให้เธอ แล้วพูดว่า “คุณหม่า คุณสามารถติดต่อกับคนในครอบครัวของ คุณได้ เพื่อหลีกเลี่ยงข้อสงสัย ผมก็ขอตัวกลับก่อนแล้ว

หม่าหลันพยักหน้า มองไปที่ชายคนนั้นด้วยท่าทางตื่น ตระหนก และพูดกำชับว่า: “คุณตำรวจสากล โปรดเก็บเรื่องของ วันนี้ไว้เป็นความลับอย่างเคร่งครัดด้วย อย่าให้พรรคพวกของ หลี่ยฮัวรู้ว่าฉันทำให้เธอเข้าไป ไม่อย่างนั้นฉันต้องตายแน่ๆ ขอร้องคุณล่ะ…”

คนคนนั้นพูดอย่างจริงจังว่า “คุณสบายใจได้ เราต้องเก็บเป็น ความลับอย่างเคร่งครัด!”

พูดแล้ว คนคนนั้นก็พูดว่า “คุณหมา คุณพักผ่อนรักษา

บาดแผลให้เต็มที่ ผมขอตัวก่อนแล้ว

หลังจากที่คนคนนั้นกลับไป หม่าหลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และ รีบโทรหาเซียว หน

เมื่อรับสาย ก็ร้องไห้พูดในทันที “ชูหวั่นลูกสาวสุดที่รักของ แม่! รีบมาหาแม่ที่โรงพยาบาลเถอะ! แม่ขาหักอีกแล้ว…ลูกว่า ทำไมชีวิตแม่ถึงได้ลำบากขนาดนี้”