บทที่ 1804

ครั้งนี้เมื่อได้ยินว่าเขียวฉางเฉียนต้องการลงมือทําร้ายแม่ยาย ของเเงินก่อน ทำให้ตั้งให้ดีใจมากๆ กลัวว่าตัวเองจะพลาด เหตุการณ์นี้ไป ดังนั้นเขาก็เลยให้ลูกน้องขับรถยนต์พาตัวเองมา ดูการถ่ายทอดสดเหตุการณ์นี้

ทันทีที่เขามาถึง เขียวไห่หลงวิ่งออกมาเปิดประตูโกดังด้วยตัว เอง ให้รถยนต์โรลส์รอยซ์ที่อู่ตงไห่นั่งมาขับเข้ามาในโกดัง

เซียวฉางเฉียนเดินไปที่ประตูรถยนต์ด้วยความตื่นเต้น และ เปิดประตูเบาะหลังให้ตงได้ทันที

เมื่อประตูถูกเปิดออก เซียวฉางเฉียนก็โค้งคำนับอย่าง

นอบน้อมและพูด “ประธาน คุณมาแล้วเหรอ!”

อู่ตงไห่พยักหน้า เมื่อเห็นหม่าหลันที่ถูกมัดรวมกับเยฉางหมิ่น เขาก็พูดอย่างเย็นชา “คนๆนี้คือแม่ยายของเเฉินใช่ไหม?”

“ใช่ครับ!”เขียวฉางเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงอาฆาตเล็กน้อย “ผู้ หญิงคนนี้ เป็นคนอารมณ์ร้ายปากจัดที่สุดในโลก เป็นผู้หญิงที่ เลวมากๆด้วย! เดี๋ยวผมจะสั่งให้ลูกน้องจัดการเธอ เพื่อเพิ่ม ความสนุกสนานให้กับประธาน!”

เมื่อหม่าหลันได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอหวาดกลัวและรีบ อ้อนวอนทันที “ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ได้มีความ แค้นอะไรกับพวกคุณ ทำไมพวกคุณต้องทำกับฉันแบบนี้…”
อู่ตงไห่พูดอย่างเย็นชา “ไม่มีความแค้นกับฉัน? คุณรู้หรือ เปล่าว่าเย่เฉินที่เป็นลูกเขยของคุณ เป็นศัตรูที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลก กับฉัน?! วันนี้คุณตกมาอยู่ในมือของฉัน อย่าโทษว่าฉันโหด เหี้ยมอำมหิต ต้องโทษที่พวกคุณเอาเขามาเป็นลูกเขย!”

หม่าหลันใกล้จะเป็นบ้าแล้ว เธอร้องไห้และพูด ” ด:”ฉันโดน ปรักปรำ!เย่เฉินไม่ใช่ลูกเขยที่ฉันเป็นคนหามาเอง แต่เป็นพ่อ ของเซียวฉางเฉียนเป็นคนหา ตอนแรกฉันคัดค้านเรื่องนี้อย่าง รุนแรง แต่คุณพ่อไม่ฟังที่ฉันพูดเลย!”

อู่ตงไห่พูดอย่างดูถูก: “อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้ ขอแค่ เป็นคนใกล้ชิดของเย่เฉิน ก็เป็นหนามยอกอกของฉันทั้งหมด!

ขณะพูด สีหน้าของเขาก็ตื่นเต้นเล็กน้อย และก็พูดด้วยความ เสียดายว่า “น่าเสียดายจริงๆ คุณก็เป็นแค่แม่ยายของเย่เฉิน ไม่ใช่ญาติสนิทของเย่เฉิน ถ้าสามารถหาญาติสนิทของเเฉินได้ หนึ่งคน หลังจากนั้นก็ฆ่าเขาต่อหน้าเเฉิน มั่นคงรู้สึกดีมากๆ อย่างแน่นอน!”

เมื่ออู่ตงไห่พูดคำเหล่านี้ออกมา ทำให้หม่าหลันรู้สึกว่าผู้หญิง ที่มัดรวมกันอยู่ข้างหลัง ตัวสั่นอย่างรุนแรง

เยฉางหมิ่นกลัวจนจะราด

เดิมทีเธอคิดว่า ตัวเองซวยมากๆที่เจอศัตรูของผู้หญิงเลวๆ อย่างหม่าหลัน

แต่ตอนนี้เธอพึ่งจะเข้าใจว่าเรื่องที่ตัวเองกำลังเจออยู่ ไม่ใช่ ศัตรูของหม่าหลัน แต่เป็นศัตรูของเย่เฉิน!
นอกจากนี้ อีกฝ่ายยังรู้สึกเสียดาย ที่ไม่มีโอกาสมาญาติสนิท ของเยเงิน…

ตัวเองเป็นญาติสนิทของเยเฉันไม่ใช่เหรอ? เพราะตัวเองเป็น อาหญิงของเย่เฉิน!

ในเวลานี้ ตงไหมองไปที่เซียวฉางเฉียนและพูด:”เหล่าเซียว

เมื่อไหร่คุณจะลักพาตัวภรรยาของเย่เฉิน?”

เมื่อเชียวฉางเฉียนได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อยและ พูด:”ประธานอู๋ เซียวซูหนเป็นหลานสาวแท้ๆของฉัน ฉันทำใจ ลงมือไม่ได้…”

อู่ตงไหโบกมือ: “ฉันไม่ได้ต้องการฆ่าภรรยาของเขา ฉันจะ เก็บภรรยาของเขาไว้รองสุดท้าย ก่อนที่จะฆ่าเช่เฉิน ฉันจะฆ่าเธอ ต่อหน้าเย่เฉิน!”

ขณะพูด อู่ตงไห่ก็หยุดไปชั่วครู่และถาม: “ความหมายของฉัน คือ ให้ฆ่าสมาชิกในครอบครัวที่เป็นสายเลือดเดียวกับเย่เฉิ นก่อนเพื่อความสะใจ ถึงแม้เยเฉันจะไม่มีพ่อแม่ เขาไม่มีลุงอา หญิงน้าอาเลยเหรอ?”

เซียวฉางเฉียนคิดอย่างรอบคอบและพูด “เย่เฉินเป็นเด็ก กำพร้ามาโดยตลอด ฉันไม่เคยได้ยินว่าเขามีญาติสนิทที่เป็นสาย เลือดเดียวกัน ญาติสนิทของเขาน่าจะตายหมดแล้วมั้ง!”

อู่ตงไห่ถอนหายใจ:”เป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ!

ในเวลานี้ จู่ๆหม่าหลันก็เกิดความคิดและพูดทันที “ฉันรู้ฉันรู้เย่เฉินมีญาติสนิทที่เป็นสายเลือดเดียวกัน! ผู้หญิงที่มัดรวมกับ ฉันคนนี้ เธอเป็นอาหญิงของเเฉิน! ถ้าพวกคุณเกลียดชังเยเฉิน ก็ฆ่าเธอได้เลย การฆ่าเธอ มันต้องมีประโยชน์มากกว่าฆ่าฉัน

เยฉางหมิ่นหวาดกลัวจนหัวใจใกล้จะวาย!

เธอร้องไห้ในใจอย่างสิ้นหวัง ก่อนที่ฉันจะออกมา คุณพ่อได้ กําชับฉันแล้ว อย่าให้หม่าหล้นทราบว่าตัวเองเป็นคนของตระกูล เย่ กลัวว่าหม่าหลันทราบว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลเย่แล้ว เ เธอ จะเกิดความโลภและขออะไรมากจนเกินไป… แล้วหม่าหลันรู้ได้ ยังไงว่าตัวเองคืออาหญิงของเเฉิน?!”