ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่1471



บทที่1471

ในใจเย่เฉินมีข้อสงสัยอย่างมาก

เขาไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมผู้อาวุโสคนนี้ ดูเหมือนว่าจะรู้จักตัวเอง ได้ในพริบตา

แต่ว่า ในเมื่อผู้อาวุโสคนนี้ช่วยเขาแก้ปัญหาในปัจจุบันได้ งั้น สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาคือ การไปไหว้พ่อแม่ของเขาก่อน ส่วน ที่เหลือ ค่อยคุยกันวันหลังก็ได้

เขาคำนับให้ผู้อาวุโส แล้วพูดว่า “คุณปู่ ขอบคุณครับ”

พูดจบ ก็แสร้งพยุงกู้เย้นจง แล้วก้าวขึ้นบันไดหินไปกับหลิน หว่านซิวและกู้ซิวอี้

ไม่มีใครตามมา รวมทั้งอาจารย์ดูโหงวเฮ้งที่ยืนนิ่งอยู่ด้านล่าง ในเวลานี้ มองดูแผ่นหลังของเยเฉิน พยามยับยั้งความตื่นเต้น ในใจของเขา

หลุมฝังศพของตระกูลเย่ แบ่งออกเป็นเก้าแถว

แถวบนสุดคือบรรพบุรุษคนแรกของตระกูลเย่ ที่ทิ้งหลุมศพไว้ ยิ่งลงไป ลำดับอาวุโสก็จะยิ่งต่ำลง

พ่อแม่ของเยเฉิน ถูกฝังในแถวสุดท้าย

ในแถวนี้ มีหลุมศพที่มีขนาดเท่ากันทั้งหมดยี่สิบหลุม แต่มี เพียงหลุมศพเดียวเท่านั้นที่มีศิลาหน้าหลุมศพ
กู้เย็นจงหยุดอยู่ในแถวนี้ ชี้ไปที่หลุมฝังศพเพียงแห่งเดียวใน

แถวนี้ และพูดกับเย่เฉินว่า “เฉินเอ๋อ นั่นคือหลุมฝังศพของพ่อแม่ นาย”

เย่เฉินพยักหน้าเบา ๆ และพึมพำ” ในรุ่นนี้ของตระกูลเข่ มีแค่ พ่อแม่ของผมเท่านั้นที่ล่วงลับไปแล้ว คนอื่นๆน่าจะยังมีชีวิตอยู่ สินะ?”

กู้เย้นจงพูดว่า “ใช่ แม้ว่าคนรุ่นนี้จะอายุ 40-50 ปีแล้ว แต่ จริงๆ แล้วพวกเขาอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ของชีวิต ถ้าพ่อแม่ของนาย ไม่ได้โดนคนอื่นทําร้าย ในตอนนี้พวกเขาควรจะเป็นแกนนำของ ตระกูลเย่”

เย่เฉินถอนหายใจและเดินเข้าไปข้างใน

พวกรปภ. รวมทั้งอาจารย์ดูโหงวเฮ้ง อยู่ข้างล่างทั้งหมด ดัง นั้นพวกเขาจึงมองไม่เห็นสถานการณ์ที่นี่ ดังนั้นเเฉินจึงเลิกเส แสร้ง ให้กู้เย้นจงเดินเข้าไปก่อน

เมื่อมาถึงหลุมศพของพ่อแม่ เย่เฉินถอดแว่นกันแดดและ หน้ากากออก แล้วมองดูรูปถ่ายและชื่อพ่อแม่ของเขาบนป้าย หลุมศพ น้ำตาไหลไม่หยุดทันที และไหลไม่หยุด

ในความคิดของเขา เหมือนว่ากำลังเล่นภาพยนตร์ด้วย

ความเร็วสูงมาก

ภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าถึงตัวเองตั้งแต่วินาทีที่เขาจำได้ จน กระทั่งเขาอายุแปดขวบ
จากนั้น ก็ฉายช่วงชีวิตที่ผ่านมาสิบกว่าปีของตัวเอง ด้วย ความเร็วในหัว

ชีวิตสิบแปดปีที่ไม่มีพ่อแม่นั้น ยาวนานและยากลำบาก เต็ม ไปด้วยความขมขื่นและความเจ็บปวดที่คนธรรมดาไม่สามารถ เข้าใจได้

ในเวลานี้ เขามีคำพูดมากมาย ในใจของเขาที่อยากจะระบาย กับพ่อแม่ที่เสียชีวิตไป แต่พอจะพูดก็พูดไม่ออกเลยสักคำ

หลังจากร้องไห้อยู่หน้าหลุมศพสักพัก เย่เฉินก็คุกเข่าลงบนพื้น ถือดอกไม้ไว้ในมือทั้งสองข้าง และวางดอกไม้ไว้หน้าหลุมศพ ด้วยความเคารพ พูดสะอื้นว่า “พ่อครับ แม่ครับ ลูกไม่กตัญญู พวกคุณจากไป18 ปีแล้ว ลูกเพิ่งจะมาพบพวกคุณ หลายปีมานี้ ลูกลำบากมาก แทบจะเอาตัวไม่รอด ไม่สามารถทำความกตัญญู กตเวทีที่ลูกควรจะทำได้ ได้โปรดยกโทษให้ลูกด้วยครับ……”

พูดจบ เขาก็โค้งตัวลง และก้มกราบเก้าครั้งที่หน้าหลุมฝังศพ

มีคนบอกว่าข้างบนคุกเข่าให้ฟ้า ข้างล่างคุกเข่าให้ดิน ตรง กลางคุกเข่าให้พ่อแม่ แต่ในสายตาของเเฉิน ท้องฟ้าและโลก ไม่คุ้มค่าที่จะคุกเข่า ในโลกนี้มีแต่พ่อแม่เท่านั้น ที่สมควรจะ คุกเข่า

ในเวลานี้ กู้เย็นจงก็ก้าวไปข้างหน้าด้วย คุกเข่าข้างหนึ่งที่หน้า หลุมฝังศพ และพูดถอนหายใจว่า “พี่ และพี่สะใภ้ ผมสัญญากับ พวกคุณมาสิบแปดปีแล้ว สุดท้ายผมก็ไม่ได้ผิดสัญญา ในที่สุดก็ พาเฉินเอ๋อกลับมาได้แล้ว พวกคุณดูสิ ตอนนี้เขาเป็นคนเก่งแล้ว!แทบจะเหมือนกับพี่ใหญ่ในตอนนั้นเลย! และเป็นฮีโร่อีกด้วย!”

ขณะที่เขาพูด ก็ปาดน้ำตา และพูดต่อ ครั้งล่าสุดที่ผมมาหา พวกคุณ ผมบอกว่าอีกไม่นานผมก็จะลงไปหาพวกคุณ แต่ไม่นึก เลยว่า เฉินเอ๋อจะช่วยชีวิตผมไว้ พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ พวกคุณอาจจะ ต้องลําบากรอผมอีกสักหน่อย…

เมื่อพูดถึงนี้ กู้เย็นจงก็ร้องไห้ไม่หยุดแล้ว

หลินหวานซิวก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าข้างเดียวเหมือนกับกู้เย็น จง พูดสะอื้นว่า “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ขอบคุณวิญญาณบนสรวง สวรรค์ของพวกคุณ ที่คุ้มครองเย็นจงให้รอดจากภัยพิบัติ บุญ คุณที่ตระกูลเบ่มีต่อตระกูล ทั้งชีวิตนี้ เราจะไม่มีวันลืมเลย……

กู้ชิวคุกเข่าลงข้างๆเยเฉิน ไม่พูดอะไร เพียงแค่ร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ข้างๆ เย่เฉิน

หลังจากคุกเข่ากับพื้นเป็นเวลานาน เย่เฉินถึงปาดน้ำตา และ เช็ดป้ายหลุมศพของพ่อแม่เบา ๆ ด้วยแขนเสื้อ พูดว่า “พ่อครับ แม่ครับ ครั้งนี้ลูกไม่สามารถอยู่กับพวกคุณนานเกินไป แต่พวก คุณโปรดวางใจ ต่อไปลูกชายจะมาหาพวกคุณทุกปี”

พูดจบ เขาก็ถอนหายใจยาวๆ พยุงเย็นจงที่อยู่ข้างๆเขา และ พูดว่า “ลุงกู้ ไปกันเถอะ”

กู้เย็นจงพยักหน้าเล็กน้อย และดึงภรรยาของเขาลุกขึ้น เย่เฉินสวมแว่นกันแดด และหน้ากากอีกครั้ง และเดินลงไป อย่างช้าๆ กับครอบครัวทั้งสามคนของกู้เย็นจง


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ