บทที่ 1264

ดังนั้นท่าฟาดขาของเธอครั้งนี้ เร็วมากแถมยังแรงมากด้วย เดิมเฉียนอานน่าไม่เห็นท่าฟาดขาของฉันเอาเสวียนอยู่ใน สายตาเลย เพราะเธอวิเคราะห์ฝีมือฉันเข้าเสงี่ยนมาก่อน รู้ว่าฉัน เอ้าเสงี่ยนไม่มีวี่แววจะเอาชนะตนได้ เธอเลยยื่นสองมือออกไป สกัด โดยอัตโนมัติ

ในเวลาเดียวกัน ในใจเธอคิดแผนรับมือไว้เรียบร้อยแล้ว

สองมือจับขาของฉันเอ้าเสวียนไว้ และออกหมัดขวาไปโจมตีที่ หน้าแข้งขวาของเธอ ขอเพียงการโจมตีครั้งนี้มีผล จากนั้นก็ตวัด ขาซ้ายกวาดพื้น มังกรสะบัดหางไปอีกหน่อย แบบนี้ต้องทำให้ ฉันเอ้าเสงี่ยนล้มกองกับพื้นได้แน่

แต่ว่า เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ท่าฟาดขาท่านี้ของฉันเอ้าเสงี่ยน จะทำให้เรียนอานน่าเกิดความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมา ก่อน!

สองฝ่ามือ สองแขนของเฉียนอานน่ารู้สึกถึงแรงมหาศาลที่ ถาโถมเข้ามาฉับพลัน จากนั้นเสียงสะท้านดังขึ้น ตัวเธอลอย กระเด็นออกไป จนออกนอกเวทีแข่งขัน

ผู้ชมในสนามแข่งต่างพากันมองตาค้าง!

ใครๆต่างคิดไม่ถึงว่า ฉันเอ้าเสงี่ยนที่ไม่มีชื่ออะไรกลับโจมตี จนนักแข่งตัวเก่งเบอร์สามกระเด็นออกนอกเวทีแข่งขันเลย!
แถมเฉียนอานน่าในตอนนี้ยังบาดเจ็บไม่เบาเลย เธอนอนนิ่ง บนพื้นนอกเวทีแข่ง พยายามอยู่หลายครั้งก็ยังไม่สามารถลุกขึ้น มาได้

โค้ชของเธอรีบเข้ามาดู และคุยกับเธอสองสามคำ จากนั้นหัน ไปบอกกรรมการทันทีว่า “พวกเรายอมแพ้!

“ยอมแพ้?!”

ทุกคน ในที่นั้นพากันตกตะลึง!

นี่คือ…ยอมแพ้แล้ว?!

ทุกคนยังไม่เคยเห็นการแข่งที่เร็วขนาดนี้มาก่อนเลย ฉันเข้าเส วียน ใช้แค่กระบวนท่าเดียว การแข่งก็จบลงแล้ว

ฉินทางยังทําหน้างงเลย

ลูกสาวตนเก่งแค่ไหน พ่ออย่างเขารู้ดีที่สุด เดิมคิดว่าวันนี้ ลูกสาวต่อให้มีการชี้แนะจากอาจารย์เย่เฉิน แต่อยากเอาชนะ เฉียนอานน่าก็ยังถือว่ายากลำบากอยู่

แต่ไม่คิดเลยว่า จะชนะได้ง่ายดายแบบนี้

เย่เฉินยืนยิ้มอยู่ข้างๆ สีหน้าเขากลับไม่มีวี่แววของความตกใจ หรือตื่นเต้นเลย

เพราะเขารู้มานานแล้วว่า ฉันเอ้าเสวียนในตอนนี้ไม่เหมือน

ก่อนแล้ว

ฝีมือของเธอในตอนนี้เรียกได้ว่าเหนือชั้นกว่าเฉียนอานน่าและยังเหนือชั้นกว่าอิโตะ นานาโกะซึ่งเป็นตัวเก็งและนักแข่งตัว เก่งเบอร์หนึ่งเลยด้วย!

เมื่อกี้ตอนเห็นอิโตะ นานาโกะ เย่เฉินดูฝีมือเธอแล้ว ไม่มีอะไร น่ากลัว ก็แค่ลูกศิษย์คนพอมีฝีมือที่ฝึกจนถึงระดับสุดก็เท่านั้นเอง

ฉันเอาเสงี่ยนก่อนหน้านี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอจริงๆ แต่ตอนนี้

เธอต่างหากที่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันเอ้าเสงี่ยน

ณ วินาทีนี้ อีกเวทีแข่งขันหนึ่ง อิโตะ นานาโกะพึ่งเริ่มการ แข่งขันของเธอ!

เธอโชคดีมาก คู่ต่อสู้ในครั้งนี้ไม่ติดอันดับท็อปห้าของรายชื่อ นักแข่งตัวเก่งด้วยซ้ำ ฝีมืออ่อนกว่าเธอมากนัก

แต่เพราะเธอเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องอาการบาดเจ็บของยามาโม

โตะ คาซึกิซึ่งเป็นอาจารย์ตน ทำให้ใจลอยเล็กน้อย ฝีมือเลยลด

ทอนลงไปเหมือนกัน

แถมในใจเธอยังผุดภาพเย่เฉินเป็นระยะๆ

ถึงเย่เฉินจะทำร้ายอาจารย์เธอจนได้รับบาดเจ็บ และยังจะ สลักคำพูดกลางหน้าผากเขาอีก ทำให้เธอโกรธแค้นมาก แต่เธอ ก็ยังอดคิดถึงฝ่ามือนั้นของเยเฉินที่เอาชนะอาจารย์ตนไม่ได้

นั่นเป็นวิชาอะไรกันนะ?!

ทำไมถึงมีพลังแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดแบบนี้?!